ถูกนำตัวกลับวัง
796 Words
หมู่บ้านที่เคยเงียบสงบในยามค่ำคืน กลับถูกทำลายด้วยเสียงเท้าทหารที่ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว เสียงฝีเท้าหลายสิบคู่ของทหารม้าและทหารปกติต่างประทับตามรอยเท้าไปตามเส้นทางที่ทิ้งไว้ องค์ชายที่กำลังนั่งอยู่ในมุมห้องของบ้านไม้หลังเล็ก เห็นภาพเหล่านั้นจากหน้าต่างที่เล็กแคบของบ้าน หัวใจของเขาสั่นสะท้านและไม่สามารถหลบหนีได้ทันก่อนที่จะถูกจับ
ไม่กี่วันก่อน เขายังเคยคิดว่าตนเองสามารถหลีกหนีจากเงื้อมมือของวังหลวง และสามารถอยู่กับหญิงสาวได้อย่างสงบสุขในที่แห่งนี้ แต่กลับกลายเป็นว่า ทุกอย่างที่เขาทำไว้ กลับเป็นเพียงแค่ฝันที่ไม่สามารถเป็นจริงได้ เขาคิดถึงคำพูดของหญิงสาวที่เคยบอกกับเขาในตอนก่อนหน้านี้ “เราจะหนีไปด้วยกัน… ถ้าทุกอย่างมันเลวร้ายเกินไป” แต่ตอนนี้ ทุกอย่างมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด
เสียงเคาะประตูดังขึ้นท่ามกลางความมืด การเคาะที่หนักแน่นและรวดเร็วจนทำให้องค์ชายรู้สึกถึงความเร่งรีบที่กำลังเข้ามาหาเขา
“องค์ชาย! เปิดประตู!” เสียงทหารดังขึ้นข้างนอก
องค์ชายหันไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงมุมห้อง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัวแต่ก็ยังเต็มไปด้วยความเข้มแข็ง “อย่าเปิด! ข้าจะไปกับเจ้า!” หญิงสาวพูดเสียงสั่นๆ หวังว่าจะมีหนทางอื่น แต่ในใจของเธอกลับรู้ดีว่า มันไม่มีหนทางไหนที่จะหลบหนีจากการตามล่าครั้งนี้
องค์ชายขยับเข้าไปใกล้หญิงสาว ท่ามกลางความหวังที่ค่อยๆ จางหายไปจากใจ เขาคว้าแขนของเธอและดึงให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา “อย่ากลัว… ข้าจะหาทางออกไปจากที่นี่ด้วยกัน” เขาพูดเสียงเบา แม้ว่าในใจจะเต็มไปด้วยความวิตกกังวล แต่เขายังพยายามให้ความมั่นใจแก่เธอ
ทหารที่อยู่ข้างนอกเริ่มพยายามทุบประตูแรงขึ้น การตัดสินใจขององค์ชายกลับกลายเป็นการตัดสินใจที่ยากจะทำในตอนนี้ เพราะเขาไม่สามารถทำให้หญิงสาวอยู่ในอันตรายได้
“ถ้าเจ้าไม่ออกมา ข้าจะพังประตูเข้าไป” เสียงของทหารดังขึ้นอีกครั้ง
องค์ชายหันไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าและความสับสน เขารู้ดีว่าเขาคงไม่สามารถหลีกเลี่ยงการกลับไปยังวังหลวงได้แล้ว และเขาก็รู้ดีว่าเมื่อเขากลับไป เขาจะต้องทำหน้าที่ขององค์ชายให้สมกับฐานะ
“ขอโทษ… ข้าคงต้องไป” องค์ชายพูดเสียงสั่นเครือ เขาจับมือหญิงสาวไว้แน่น พยายามเก็บความเศร้าในใจ “ข้าจะกลับมา… ขอสัญญากับเจ้า”
หญิงสาวมองเขาอย่างเศร้าใจ น้ำตาของเธอเริ่มร่วงหล่นลงบนแก้ม ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ แต่เธอก็พยักหน้ารับคำ สายตาของเธอยังคงจับจ้องเขาด้วยความรักที่ยังไม่สิ้นสุด
“ข้าจะรอเจ้า… ไม่ว่าเมื่อไร” เธอพูดออกมาเสียงเบา แต่เต็มไปด้วยความจริงใจ
ในขณะที่ทหารเริ่มจะทุบประตูจนเกือบจะพังได้ องค์ชายดึงหญิงสาวเข้าไปในอ้อมกอดสุดท้าย ก่อนที่จะหยุดนิ่งและหันไปเปิดประตูให้ทหารเข้ามา เขากำมือแน่นราวกับว่าต้องการสู้กับโชคชะตาที่พาเขากลับไปสู่สถานะที่เขาไม่อยากกลับไป
ทหารคนหนึ่งเข้ามาภายในบ้าน พวกเขายืนอยู่ตรงหน้าทั้งสอง ขณะที่ทหารอีกคนยืนรออยู่นอกบ้าน
“องค์ชาย…” ทหารคนหนึ่งพูดเสียงหนักแน่น “ท่านต้องกลับไป… ตามคำสั่งของจักรพรรดิ”
องค์ชายหันไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ เขารู้ดีว่านี่คือเวลาที่ต้องทำให้การตัดสินใจนี้สิ้นสุดลง เขาไม่อาจหลีกหนีจากชะตากรรมนี้ได้
“ข้ารับคำสั่ง…” เขาตอบเสียงเบา ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวครั้งสุดท้าย “ขอโทษ…” คำพูดที่เต็มไปด้วยความเสียใจ
ทหารพากันพาองค์ชายออกไปจากบ้าน ขณะที่หญิงสาวยืนอยู่ที่เดิม น้ำตาของเธอหยดลงบนพื้นดินราวกับเป็นการพรากจากที่ไม่มีวันกลับ
เสียงเท้าขององค์ชายและทหารค่อยๆ ห่างออกไปจากหมู่บ้าน หมู่บ้านที่เคยเป็นที่พักพิงแห่งความสุขของทั้งสอง ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงแค่ความทรงจำที่ลึกลับและเจ็บปวดในหัวใจของทั้งคู่
นับจากนี้ไป ทุกสิ่งจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
- Writer
