องค์ชายxกับสาวชาวบ้าน

ตอนที่ 10: ความจริงที่หลบซ่อน

ความสัมพันธ์ที่เริ่มคลี่คลายระหว่างองค์ชายและหญิงสาวกำลังยืนอยู่บนเส้นทางที่เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน ช่วงเวลาที่พวกเขาใช้ร่วมกันท่ามกลางการทำงานในสวนและการอยู่ใต้ชายคาเดียวกันเริ่มทำให้ใจของทั้งสองคนยากที่จะควบคุม ความรู้สึกที่เพิ่มขึ้นจากการใช้เวลาร่วมกันกำลังค่อย ๆ ปรากฏให้เห็นมากขึ้น จนไม่อาจปฏิเสธได้ว่าใจของทั้งคู่มีความผูกพันที่ลึกซึ้งเกินกว่าความสัมพันธ์ที่คนธรรมดาจะมีกัน

ในวันหนึ่งที่อากาศสดใสและท้องฟ้าปลอดโปร่ง หญิงสาวกำลังเตรียมข้าวเย็นในครัว ส่วนองค์ชายได้เดินออกไปสำรวจบริเวณหมู่บ้านตามปกติ ท่ามกลางผู้คนในหมู่บ้าน เขาหลุดพ้นจากความสนใจของคนที่เคยรู้จักตัวตนของเขาในวัง แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกขัดแย้งยิ่งกว่าเคย

เขาหยุดเดินเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนตามมา เขาหันไปมองและพบว่าหญิงสาวกำลังเดินตามเขามา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล แต่ก็ไม่อาจหลบเลี่ยงความสงสัยที่กำลังเกาะกินในใจเธอ

“เจ้าจะไปไหน?” หญิงสาวถามเสียงเบา

องค์ชายยิ้มบาง ๆ และบอกว่า “แค่ไปเดินเล่น… ต้องการพักจากงานบ้าง”

“พักจากงานหรือ?” หญิงสาวถามกลับด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อ “หรือเจ้ากำลังหลบหนีจากความจริง?”

คำถามของเธอนั้นทำให้เขานิ่งไปในทันที เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าความสงสัยในใจของหญิงสาวจะพัฒนาไปถึงขนาดนี้

หญิงสาวยืนมองเขาเงียบ ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ข้าไม่โง่พอที่จะไม่รู้ว่าเจ้าไม่ใช่คนธรรมดา”

คำพูดของเธอดังก้องอยู่ในหูขององค์ชาย เขารู้ว่าเธอเริ่มสงสัยในตัวเขามากขึ้นเรื่อย ๆ และในที่สุดเขาก็ไม่สามารถหลบหนีจากความจริงนี้ได้อีกต่อไป

องค์ชายลึก ๆ รู้สึกถึงความรู้สึกที่ซับซ้อนในใจ เขาต้องการให้เธอเชื่อใจเขา แต่ในขณะเดียวกันก็รู้ว่าเขากำลังยืนอยู่บนเส้นทางที่มีความเสี่ยงสูง

“ข้า… ข้าไม่อยากให้เจ้าเป็นห่วง” เขาพูดด้วยเสียงที่เกือบจะเป็นกระซิบ

หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาที่ไม่อาจอ่านออก เธอหันหน้าหนีไปและพูดขึ้นเสียงเย็น “มันไม่ใช่แค่เรื่องห่วงใยหรอก… มันเป็นเรื่องของความจริงที่เจ้าหลบซ่อน”

องค์ชายมองไปที่หญิงสาวที่ยืนอยู่ห่างออกไป เขารู้ว่าในที่สุดเขาก็คงต้องพูดความจริงออกมา หากเขายังต้องการให้หญิงสาวอยู่เคียงข้างเขา

“ข้าไม่ใช่คนที่เจ้าเห็น” เขาพูดเสียงเบา

หญิงสาวหันกลับมามองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม แต่ก่อนที่เธอจะเอ่ยอะไรออกมา องค์ชายก็พูดต่อ

“ข้า… ข้าเป็นองค์ชายจากราชสำนัก ข้าไม่ได้เป็นแค่ชายชาวบ้านอย่างที่เจ้าคิด”

คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปจากความสงสัยเป็นความตกใจ ก่อนที่เธอจะก้าวถอยหลังเล็กน้อย

“เจ้า… องค์ชาย?” หญิงสาวพูดเสียงแผ่ว แทบไม่อยากเชื่อ

องค์ชายพยักหน้าอย่างเศร้า “ใช่ ข้าคือองค์ชายจากวังหลวง ข้าหลบหนีออกมาเพื่อหาความสงบ และใช้ชีวิตในแบบที่คนธรรมดาจะมีโอกาสได้สัมผัส”

หญิงสาวยืนนิ่งไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย เธอไม่รู้จะพูดอะไร หรือจะทำอย่างไรกับความจริงที่เพิ่งถูกเปิดเผยออกมา

“ทำไมเจ้าถึงบอกข้า?” เธอถามเสียงสั่น

องค์ชายเดินเข้ามาใกล้ ๆ เธอและยิ้มบาง ๆ “เพราะข้ารู้ว่าเจ้ามีสิทธิ์รู้… และข้าไม่ต้องการให้เจ้าเข้าใจผิดไปตลอดเวลา”

หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาที่ไม่อาจบอกได้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร การมาถึงขององค์ชายในหมู่บ้านอาจจะเป็นเพียงความบังเอิญ หรือบางทีอาจจะเป็นโชคชะตาที่ทำให้ทั้งสองได้พบกัน

แต่ตอนนี้ สิ่งที่เธอรู้คือ เธอกำลังยืนอยู่ท่ามกลางความไม่แน่นอน ทั้งเรื่องความจริงขององค์ชายและเรื่องความรู้สึกที่เธอเริ่มมีให้เขา

องค์ชายรอคำตอบจากเธอ หัวใจของเขาบีบคั้นขึ้นมา เขาไม่รู้ว่าเธอจะยอมรับสิ่งที่เขาบอกหรือไม่ แต่เขาก็ทำได้แค่ยืนรอคำตอบด้วยความหวัง

หญิงสาวมองเขานิ่ง ก่อนจะพูดเสียงเบา “เจ้า… เจ้าคือองค์ชายจริง ๆ ใช่ไหม?”

องค์ชายพยักหน้าอีกครั้ง

เธอหันหน้าไปมองพื้น แล้วถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะพูดเสียงเบา “เจ้ามาที่นี่เพื่ออะไร?”

คำถามนั้นเหมือนเป็นการทดสอบตัวเขาและความจริงใจของเขาเอง

องค์ชายมองเธอตรงๆ และตอบด้วยเสียงที่แน่วแน่ “ข้ามาที่นี่เพื่อหนีจากทุกสิ่งทุกอย่าง ข้าไม่ต้องการความรับผิดชอบที่ต้องแบกรับ ข้าแค่อยากเป็นแค่คนธรรมดา ไม่ต้องสวมบทบาทขององค์ชายอีกต่อไป”

หญิงสาวยืนนิ่งไปอีกครั้ง สายลมพัดผ่านผมของเธอ ดวงตาของเธอเหมือนจะสะท้อนความลังเลและความคิดที่เต็มไปด้วยคำถาม

สุดท้าย เธอหลับตาลงและพูดขึ้นเบาๆ “ข้าไม่รู้ว่าความจริงของเจ้า จะทำให้ข้าเปลี่ยนไปหรือเปล่า… แต่สิ่งที่ข้ารู้ตอนนี้คือ ข้าไม่อยากให้เจ้าไป”

คำพูดนั้นของเธอทำให้หัวใจขององค์ชายพองโตขึ้นเล็กน้อย แม้จะไม่สามารถบอกได้ว่าเธอพูดจากใจจริงหรือไม่ แต่นั่นก็เป็นการยอมรับอย่างแรกที่เขารอคอย

“ขอบคุณ” องค์ชายพูดเสียงแผ่ว

หญิงสาวมองเขานิ่งๆ อีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดลง

“คืนนี้ข้าจะรออยู่ที่นี่” เธอพูดเบา ๆ และเดินกลับไปที่บ้าน

องค์ชายยืนมองเธอจากด้านหลัง ก่อนจะหันกลับและมองท้องฟ้าที่ยังเป็นสีส้มอ่อน ดวงดาวเริ่มปรากฏขึ้นเป็นแสงระยิบระยับ แม้จะรู้ดีว่าเขากำลังยืนอยู่บนเส้นทางที่อันตราย แต่ในใจเขากลับรู้สึกถึงความสงบ ที่เขาหาไม่ได้จากที่ใด