บทที่ 7 ไม่มีอะไรจะให้แล้ว

2050 Words

“วันนี้ไปที่คาสิโนกับพี่นะ พี่มีต้องเคลียร์งาน” เพทายบอกน้องออกมา ในระหว่างที่ไพลิน แกะครีมอาบน้ำ ที่พี่ได้มาเรียงเก็บที่ชั้น วางของ “ค่ะ พี่ไปตอนไหนคะ” ไพลินเรียงไปถามพี่ไป “อืม สัก ทุ่มนึงก็ได้ครับ ไปกินข้าวที่นู้นแล้วกันเนอะ” เพทายบอกออกมากับน้อง แล้วนั่งดูน้องเรียงครีมอาบน้ำอย่างเพลินตา “ได้ค่ะ” ไพลินรับคำพี่แล้วหันมายิ้มหวานส่งให้พี่ เมื่อไพลินเเรียงเสร็จก็มานั่งเปิดแมคบุ๊ค ทำงานเตรียมส่งในคาบเรียนถัดไป เพทายนั่งมองน้องอยู่เงียบๆอย่างเอ็นดู ไพลินตั้งใจทำงาน แล้วอยู่ๆก็มีสายเรียกเข้าโทรศัพท์ของเธอ เป็นเบอร์ที่เธอไม่ได้บันทึกเอาไว้ ไพลินตัดสินใจรับ “ฮัลโหล ค่ะ” ไพลินกรอกเสียงส่งไปให้ปลายสาย “ไพลินลูกนี่แม่เอง” เสียงมรกต กรอกสายกลับมา เธอใช้เบอร์อื่น โทรมาหาไพลิน เพราะเธอเกรงว่า ถ้าใช้เบอร์ของเธอโทรมา ไพลินจะไม่รับ “แม่โทรมาทำไม” ไพลิน ถามออกมาทั้งน้ำตา เมื่อได้ยินน้องคุยโทรศัพท์ เพทายส่งสัญญาณในน้องเปิดสปีกเกอร์โฟน แล้วลงมานั่งข้างๆน้อง “ทำไมถามแม่อย่างนั้นละลูก แม่โทรมาหาอย่างเป็นห่วงนะ” “หึ หวงงั้นเหรอ แม่ก็กล้าพูดนะคะ ไม่ใช่ว่าเงินหมดเหรอคะ แม่ถึงโทรมา” ไพลินบอกออกมาอย่างเสียใจ พร้อมกับน้ำตาของเธอที่รินไหลออกมาอย่างเจ็บใจ “นั่งไพลิน แกนี่ปีกกล้าขาแข็งใหญ่แล้วนะ ฉันนี่แม่แกนะ ถ้าฉันทิ้งแกไป หลังจากพ่อแกตาย แล้วแกจะมีหน้ามาพูดกับฉันแบบนี้ในวันนี้ไหม ได้ผัว แล้วปากดีใหญ่เลยนะ” มรกต สงบปากไว้ไม่ไหว ว่าไพลินออกมา ไพลินร้องไห้ออกมาไม่หยุด เพทายกำหมัดแน่น อย่างเคียดแค้น ที่เห็นน้องร้องไห้อย่างนี้ “ผัวแกนะ ให้เงินแกใช้มากไหม โอนมาแบ่งฉันบ้าง แกจะปล่อยให้แม่แกลำบากได้ลงคอเหรอ” มรกตบอกออกมาอย่างเห็นแกตัว “แล้วเงิน 4 ล้านละคะแม่ ที่แม่ขายหนูไง แม่จะมาต้องการออะไรจากหนูอีก”ไพลินบอกออกมาอย่างเสียใจ “อย่ามาถามให้มากความ ฉันเอาไปลงทุนกันหมดแล้ว โอนเงินมาเดี๋ยวนี้ ระดับนายใหญ่คาสิโน เค้าต้องให้เงินแกใช้หลักหมื่นแน่ๆ แกอย่ามางก โอนมาให้ฉันใช้ด้วย ยังไง ฉันก็เป็นแม่แกนะ” มรกตพูดออกมาไม่หยุด “หนูไม่มีอะไรจะให้แม่แล้วคะ ชีวิตของหนูแม่ก็ขายกินแล้ว จะมาเอาอะไรจากหนูอีก พอสักทีเถอะคะ เลิกยุ่งกับหนูสักที” ไพลิน บอกออกมา แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น “แกได้ผัวแล้วแกเป็นอย่างนี้ เหรอนางไพลินฉันน่าจะเอาขี้เถ้ายัดปากแกให้ตายตั้งแต่เกิดเลย นั่งลูกคนนี้นี่” มรกตโวยวายออกมา สิ่งที่ไพลินได้ฟัง ทำให้เธอนั้นร้องไห้ไม่หยุด เพทายกอดน้องแน่น “เงินนะ ฉันไม่ให้เมียฉันโอนให้หรอก มีแต่ลูกปืน จะเอาไหม” เพทายถามมรกต ผ่านโทรศัพท์ออกมาเสียงเหี้ยม “นะ นะ นายใหญ่ อยู่ด้วยเหรอคะ”มรกตถามออกมาเสียงอ่อย “เซ็นสัญญาไปแล้ว แล้วยังมาระรานคนของฉัน อยากหัวขาดหรือยังไง ” เพทายถามออกมาอย่างโมโห ที่มรกตมาทำให้ไพลินเสียใจ “แต่ไพลิน เป็นลูกสาวของฉันนะคะ” มรกตอ่อมแอ่มพูดออกมา “ก็ลองดู แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”เพทายบอกออกมาเสียงเหี้ยมแล้ววางสายไป “ตัวเล็ก ไม่เป็นไรนะครับ พี่อยู่ตรงนี้ ไม่มีใครทำอะไรตัวเล็กได้อีกแล้ว” เพทายบอกออกมาแล้วโอบกออดน้อง อย่างห่วงใย “หนูเสียใจค่ะ ทำไมคนที่ทำร้ายหนู ต้องเป็นแม่แท้ๆของหนูด้วย หนูเจ็บปวด หนูไม่เข้าใจ” ไพลินบอกออกมาแล้วกอดพี่แน่น “พี่อยู่ตรงนี้ พี่อยู่ข้างๆตัวเล็กเสมอ ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องคิดมาก พี่จะปกป้องตัวเล็กเอง” เพทายบอกออกมาแล้วเช็ดน้ำตาให้น้อง อย่างสงสารน้องจับหัวใจ ไพลินโผกอดพี่อีกครั้งอย่างเจ็บปวด ถึงแม้เธอจะเจอพี่ที่แสนดี แต่การกระทำที่แม่ทำกับเธอ มันช่างโหดร้าย และเลือดเย็นมากเหลือเกิน เธอเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ “ไหนดูสิ ตาช้ำหมดแล้ว โอ๋ ไม่ร้องนะตัวเล็ก” เพทายจูบเข้าที่หน้าผากของน้องอย่างเอ็นดู และคอยปลอบใจน้อง เช็ดน้ำตาให้น้องอย่างเบามือ นานราว 20 นาที ไพลินนิ่งลงแล้ว เธอมองหน้าเพทาย แล้วกระพริบตาปริบๆ “ตัวเล็กโอเคไหม ถ้าไม่โอเค พี่ไม่ไปทำงานที่ คาสิโนก็ได้นะ” เพทายบอกน้องออกมาอย่างเป็นห่วง “ไม่เป็นไรค่ะ ไปได้ ไม่อยากให้พี่เสียงาน เมื่อวานก็ไม่ได้ไป” ไพลินบอกพี่ออกมาแล้วยิ้มบางๆ “แต่พี่เป็นห่วงตัวเล็กนะ”เพทายบอกออกมาอย่างห่วงความรู้สึกน้อง “หนูโอเค หนูเองก็เป็นห่วงพี่เหมือนกันนะคะ หนูโอเคแล้ว ถ้าพี่กลัวหนูไม่โอเค พี่ก็หาของกินอร่อย อร่อย มาให้หนูกินก็ได้ค่ะ”ไพลินบอกพี่ออกมาแล้วยิ้มบางๆส่งให้พี่ “ได้สิครับ ว่าแต่เราโอเคขึ้นแล้วแน่นะ” เพทายยังคงถามออกมาอย่างเป็นห่วงน้องมากๆ “โอเคแล้วค่ะ โอเคแล้วจริงๆ”ไพลินบอกออกมา แล้วยิ้มหวานส่งให้พี่ “เห็นแบบนี้ พี่ค่อยสบายใจหน่อย” เพทายบอกออกมาแล้วเอามือลูบแก้มน้องอย่างเอ็นดู ไพลินเอียงแก้มซบมือของพี่ แล้วมองพี่ยิ้มๆ “ขอบคุณพี่นะคะ ที่ห่วงหนูมากขนาดนี้ ” ไพลินบอกออกมาแล้วยิ้มหวานส่งให้พี่อีกครั้ง “ยินดีมากๆครับ” เพทายบอกออกกับน้องด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “งั้นหนู ขอทำงานส่งอาาจารย์ก่อนนะคะ” ไพลินบอกกับพี่ แล้วตั้งใจทำงานต่อ เพทายลุกไปเอานมกกับขนมมาวางให้น้อง “ขอบคุณค่ะ พี่เพทายน่ารักจัง”ไพลินบอกออกมาแล้วยิ้มหวานส่งให้พี่ พร้อมกับหยิบขนมมากินพร้อมดื่มนมที่พี่เอามาให้ “กินเยอะๆ จะได้โตเร็วๆ ” เพทายบอกออกมาอย่างเอ็นดู “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถ้าโตกว่านี้ก็อ้วนแล้วนะคะ”ไพลินบอกออกมาแล้วส่งยิ้มให้พี่ “อ้วนก็ดีนะ พี่ว่า เต็มมือดี” เพทายบอกน้องออกมาแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ “ไม่คุยกับพี่แล้ว ทำงานต่อดีกว่า” ไพลินบอกเขินๆ แล้วหันมาทำงานส่งอาจารย์ต่อ เพทายมองน้องอย่างเอ็นดู กับท่าทีเขินอายของคนตัวเล็กนี้ คาสิโน เมื่อน้องทำงานที่ต้องส่งเสร็จ เพทายก็พาน้องมาที่คาสิโน “พี่ต้องใส่หน้ากากไหมคะ” ไพลินถามออกมา เมื่อรถเคลื่อนมาถึงคาสิโนของพี่ “ไม่ครับ เราไม่ได้ต้องไปคุยกับใครตัวต่อตัว” “อ๋อ แบบนี้นี่เอง” ไพลินพูดออกมา แล้วพยักหน้าอย่างเข้าใจ ไปครับ เข้าด้านในกัน” เพทายบอกออกมาแล้วโอบเอวน้องเข้าไปด้านใน ลูกน้องของเพทาย ตั้งแถวโค้งคับนับ ทำความเคารพ เพทายและไพลิน “หูยยย อย่างกับในหนัง” ไพลินกระซิบแซวพี่ออกมา “หึหึ ตัวเล็กต้องชินนะ เพราะต้องเจอแบบนี้ไปตลอด” เพทายกระซิบตอบกลับน้อง แล้วโอบน้องเดินขึ้นลิฟท์ไปห้องทำงานส่วนตัวเขาด้านบน “เด็กอยากกินอะไร ไหนว่ามาสิ” เพทายถามมน้องออกมาเมื่อเดินเข้ามาในห้องส่วนตัวของเขา “อืม ไหนนายใหญ่มีอะไรจะนำเสนอหนูไหมคะ ว่าที่นี่อะไรอร่อย”ไพลินถามพี่ออกมาแล้วยิ้มกว้าง “อืม ถ้าถามว่า ที่นี่อะไรอร่อย ถ้าเป็นตอนนี้ละก็ คงจะเป็นตัวเล็กนั้นแหละครับ” เพทายบอกออกมาแล้ววยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่น้อง พร้อมกับก้มหอมน้องฟอดใหญ่ “อือ ไม่ใช่สิคะ หมายถึงของกินที่กินได้อ่า” ไพลินบอกออกมาอย่างเขินอาย “เอ้า แต่พี่ก็กินตัวเล็กได้ไง เลยบอกว่าตัวเล็กอร่อยที่สุด แปลกตรงไหนอ่า” เพทายพูดออกมมายิ้มๆ “พี่เพทายอ่า” “โอเค พี่ไม่แกล้งแล้วครับ ที่นี่เหรอ อร่อยแทบทุกอย่างเลยนะพี่ว่า ตามสั่ง ข้าวราดแกง สลัด น้ำปั่น สเต๊ก พี่ว่า อร่อยทุกๆอย่างเลยแหละ” เพทายบอกน้องออกมาตามตรง “อืม พี่เพทายอยากกินอะไรอ่า”ไพลินถามออกมา “อยากกินหนูไง”เพทายแซวออกมา ไพลินมองบนใส่เพทาย “ ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่อยากกินสเต็กครับวันนี้” เพทายยอมตอบน้องแต่โดยดี “งั้นเราสั่งสเต็กกันค่ะ แต่น้ำหนูขอแตงโมปั่นได้ไหมคะ” ไพลินอ้อนพี่ออกมา “ได้ครับ เดี๋ยวพี่จัดการให้”เพทายบอกน้องออกมา แล้วโอบน้องไปนั่งที่โซฟา “ที่นี่มีกล้องงวงจรปิดของทุกมุมเลยเหรอคะ”ไพลินถามออกมาอย่างช่างสังเกตุ จอดูวงจรปิดภายในห้องของพี่ “ครับ มีทุกจุด ยกเว้นห้องนอนของเรา”เพทายบอกน้องออกมา แล้วเอามือเขี่ยไรผมน้องไปมา “ทำไม ต้องติดกล้องวงจรปิดเยอะจังเลยละคะ” “ก็มีแต่เสือ สิง กระทิงแรดทั้งนั้นมาที่นี่ เราก็ต้องเซฟตัวเองกันหน่อย” “อืม อย่างนี้นี่เอง” ก็อก ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตู ดังไม่นาน เปรมกับมิว ก็เปิดประตูเอาอาหารมาส่ง แล้วเดินออกไป “มาครับ เจ้าหนูทำไม มากินสเต็กกัน” เพทายชวนน้องกินสเต็ก “หืม หน้าตาดูดีอ่า” ไพลินบอกออกมาแล้วยิ้มกว้าง “ลุยเลย ไม่อิ่มสั่งเพิ่มได้นะ” เพทายบอกออกมาอย่างเอ็นดูน้องที่ยิ้มกว้างอย่างพอใจเมื่อเห็นอาหารตรงหน้า “น่าจะไม่หมดนะคะ” “หืม พี่เพทาย น้ำแตงโมปั่นคือดีงามมาก ชิมไหมคะ”ไพลินบอกออกมา แล้วยื่นแก้วน้ำแตงโมปั่นให้พี่ชิม “อืม หวานชื่นใจครับ” “อร่อยสมกับที่นายใหญ่นำเสนอมา” ไพลินบอกกับพี่ออกมายิ้มๆ “ฮ่า ฮ่า ฮ่า อร่อยจริงใช่ไหมละ นอกจากอาหารที่นี่อร่อยแล้ว นายใหญ่ของที่นี่ก็อร่อยมากนะ ตัวเล็กว่าไหม” เพทายบอกออกมาแล้วจ้องหน้าน้องนิ่ง “กินไปเลยค่ะ เดี๋ยวเย็นไม่อร่อยนะ” ไพลินเปลี่ยนเรื่องกลบเกลื่อนความเขิน “ฮ่า ฮ่า ฮ่า แก้มแดงเป็นมะเขือเทศเลย” เพทายยังคงแซวน้องไม่หยุด “ก็พี่แซวหนูไม่หยุดเลย หนูก็เขินนะสิคะ”ไพลินบอกออกมาตามตรง “ก็พี่ชอบเห็นตัวเล็กเขิน มันน่ารักดีครับ” เพทายบอกกออกมา แล้วหั่นสเต็กหมูแล้ววางใส่จานของน้อง “ขอบคุณค่ะ” ไพลินขอบคุณแล้วส่งยิ้มให้พี่ แล้วจิ้มสเต็กส่งเข้าปาก “เป็นไง อร่อยไหมครับ”เพทายถามมน้องออกมาอย่างอยากรู้ “อร่อยตามรีวิวค่ะ”ไพลินบอกพี่ออกมา แล้วจิ้มสเต็กป้อนพี่บ้าง “หืม สเต็กหวานฉ่ำ เพราะเมียป้อน” เพทายบอกออกมาแล้วยิ้มแป้น “พี่ยิ้มบ่อยๆสิคะ”ไพลินบอกพี่ออกมา “ทำไมครับ มันหล่อทัชใจใช่ไหมละ” เพทายบอกออกมาอย่างหลงตัวเอง “ฮ่า ฮ่า ฮ่า หล่อค่ะ หล่อมากกกกกก” ไพลินบอกพี่ออกมา แล้วสบตาพี่ “หูยยย เมียชม เขินอ่า” เพทายแกล้งเขินออกมา “พี่เนี่ยะนะ จะมาเขิน” ไพลินแซวออกมา “เขินสิ เขินตัวเล็กแค่คนเดียวนี้แหละ” เพทายบอกออกมาแล้วขยิบตาให้น้อง 1 ข้าง ทำเอาไพลินหัวเราะออกมากับท่าทางของพี่ไม่หยุด “ตัวเล็ก หยุดขำได้แล้ว มากินก่อนครับ เดี๋ยวเย็นแล้วไม่อร่อย” “ก็ขำพี่อ่า ทำหน้าทำตา” “ไม่ทำแแล้ว มาครับ มากิน”เพทายบอกน้องออกมา แล้วหั่นสเต็กให้น้องต่อยิ้มๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more