บทที่ 9 ความสดใสของเพทาย
2045 Words
เพทายอาบน้ำออกมาแล้วแต่งตัว เมื่อแต่งตัวเสร็จเขาเดินมาที่เตียงนอน ไพลินที่ใส่เสื้อยืดสีดำโอเวอร์ไซด์ของพี่ แต่ด้วยความตัวเล็กของเธอใส่แล้วมันดูเป็นมินิเดรสไปกลายๆ ไพลินหลับปุ๋ยไปแล้ว เพทายยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูคนตัวเล็กที่นอนบนเตียง
เขาห่มผ้าให้น้องแล้วขึ้นไปนอนข้างๆน้อง เพทายหอมแก้มน้องอย่างเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเกรงว่าคนตัวเล็กนั้นจะตื่น
"คงเหนื่อยมากสินะ เจอเรื่องแย่ๆมาหลายอย่างเลยวันนี้ แต่ไม่ต้องห่วงนะตัวเล็ก พี่จะปกป้องเราเอง"เพทายบอกกับมากับไพลินที่หลับอยู่ เขารู้ว่าน้องไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกมาหรอก แต่เขาอยากบอกกับน้อง เพทายพูดออกมาแล้วมองน้องอย่างเอ็นดูอยู่อย่างนั้น
สักพัก ไพลินก็ลืมตา เจอพี่ที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว
"อืม พี่เพทาย อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอคะ" ไพลินบอกออกมาแล้วเอื้อมมือมาจับที่ใบหน้าของพี่
"ตัวเย็นจังเลย" ไพลินบอกออกมาแล้วลูบแก้มพี่ไปมา
"นอนเถอะครับ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว คืนนี้พี่ไม่กวน จะปล่อยให้ตัวเล็กนอนสบายๆดีไหม"เพทายทามออกมากับน้อง
"แล้วแต่พี่ค่ะ"ไพลินบอกพี่ออกมาแล้วยิ้มหวานใส่พี่
"มาครับ มาหนุนแขนพี่" เพทายบอกออกมาแล้วนอนลง ให้น้องหนุนแขน แล้วทั้งคู่ก็สวมกอดกันแล้วนอนหลับไป
เช้า
ฟอดดด
ฟอดดด
ฟอดดด
"อือ"
ฟอดดด
ฟอดดด
ฟอดดด
"ไม่ตื่นพี่จะหอมอยู่อย่างนี้แหละครับ เช้าแล้วน๊า "เพทายบอกน้องออกมาอย่างเอ็นดู
"อีก 10 นาทีได้ไหม" ไพลินต่อรอง
ฟอดดด
ฟอดดด
ฟอดดด
เพทายหอมไม่หยุด
"อือ ตื่นก็ได้คะ" ไพลินบอกออกมาแล้วลุกขึ้นนั่ง
"ชุดมาแล้วครับ อาหารเช้าบ้านนี้ ตั้งโต๊ะ แปดโมงครึ่ง ให้ผู้ใหญ่รอไม่ดีนะครับ"เพทายบอกเหตุผลที่ต้องปลุกน้องออกมา
"จริงด้วย หนูลืมไปเลย นึกว่าอยู่คอนโด" ไพลินบอกออกมาแล้ววิ่งพรวดเข้าห้องน้ำ ไปอาบน้ำแต่งตัว เพทายมองตามน้องยิ้มๆอย่างเอ็นดูไปกับท่าทีของคนตัวเล็กที่แสดงออกมา
ไพลินอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดมินิเดรสสีชมพูหวาน ที่เพทายเป็นคนเลือกให้เอง
"สวยหวานน่ากินมากๆ"เพทายบอกออกมาเมื่อน้องเดินมาหา
"ไปครับ ไปทานอาหารเช้ากัน"เพทายโอบน้องจะพาลงด้านล่าง
"เก็บที่นอนกันก่อนค่ะ" ไพลินบอกออกมากับพี่ แล้วทำท่าจะเก็บที่นอน
"ไม่ต้องครับ เดี๋ยวป้านิ่มก็ให้คนมาจัดการ"เพทายบอกออกมากับน้องแล้วโอบน้องเดินลงชั้นล่าง
"อ้าว มาค่ะลูก ม๊ากำลังให้นิ่มตั้งโต๊ะ" คุณกีรณาบอกออกมาแล้วยิ้มให้กับเด็กทั้ง 2 คน
"มีอะไรกินครับวันนี้" เพทายถามออกมาอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับหอมแก้มมารดาฟอดใหญ่
"หูยหนูไพลิน สวยน่ารักมากเลยชุดนี้ มาๆลูก ม๊าทำขนมจีน แกงเขียวหวานไก่นะลูก พอดีนิ่มได้ยอดมะพร้าวอ่อนมา ม๊าเลยจัดการสักหน่อย"คุณกีรณา บอกออกกับบุตรชาย
"อ่าวคุณพี่ ลงมาแล้ว มาค่ะ น้องตั้งโต๊ะเสร็จพอดี"คุณกีรณาบอกออกมาเมื่อเห็นสามีของเธอเดินลงมา
"โทษทีเด็กๆป๊าลงมาช้าเลย"คุณภพธรบอกออกมา
"พวกเราก็เพิ่งมาครับป๊า" เพทายบอกออกมากับคุณภพธร
"เออ หนูไพลิน ดูน่ารักสดใสมากลูก" คุณภพธรบอกออกมาอย่างเอ็นดูแฟนลูกชาย
"มาค่ะ พร้อมแล้วนั่งกันเลย" คุณกีรณาบอกกับทุกคน
เพทายพาน้องมานั่งข้างๆเขา
"ลองชิมดูนะลูก ม๊าทำสุดฝีมือเลยนะคะ"
"ค่ะม๊า" ไพลินบอกออกมาแล้วกินขนมจีนแกงเขียวหวาน ฝีมือแม่ของพี่
"เป็นไงครับ"เพทายถามน้องออกมาเมื่อน้องเคี้ยวหมดปาก เพราะว่าเขาเองมองน้องอยู่ตลอด
"อร่อยมากนะคะ"ไพลินบอกออกมากับพี่แล้วยิ้มหวานส่งให้
"ม๊าว่าแล้วทำไมพี่เขาหวงขนาดนี้ ยิ้มทีโลกละลายเลยลูก" คุณกีรณาแซวออกมา
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ม๊าแซวแบบนี้ผมเขินนะ" เพทายบอกออกมาแล้วตักไก่เพิ่มให้น้อง ไพลินยกมือไหว้ขอบคุณพี่
"พี่กินบ้างสิคะ" ไพลินบอกออกมา
"ครับ"เพทายรับคำ
คุณภพธร และคุณกีรณา นั่งสังเกตุความมีชีวิตชีวาของบุตรชาย ที่มีความสดใสเพิ่มขึ้นมามากมายอย่างพอใจ
ไพลินเข้ามาเปลี่ยนให้เพทายมีคว่ามสุขได้มากจริงๆ
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่เพทาย กินยังไงให้เปื้อนคะ" ไพลินแซวพี่ออกมา แล้วหยิบเส้นขนมจีนออกจากมือพี่
"เอ้า สงสัย มือพี่มันหิว" เพทายคุยเล่นกับน้อง
ท่าทีพวกนี้ ตกอยู่ในสายตาของคุณภพธร และคุณกีรณาทั้งหมด เพทายที่เป็นคนเงียบครึมและยิ้มยาก กลายเป็นคนขี้เล่นและยิ้มง่ายไปแล้วในตอนนี้ คนเป็นพ่อเป็นแม่พอใจและถูกใจเอามากๆ
"ตัวเล็กเติมไหม" เพทายถามออกมาอย่างใส่ใจน้อง
"ไม่ไหวแล้วค่ะ" ไพลินบอกออกมาแล้วยิ้มหวานให้พี่
"กินอย่างกับแมวดม"เพทายบอกออกมาแล้วเอามือขยี้หัวน้องอย่างเอ็นดู
"อือ หนูกินเยอะแล้วนะ"ไพลินบอกออกมาแล้วหัวเราะ
คุณภพธร และคุณกีรณา ต่างหัวเราะไปกับการหยอกกันของเด็กทั้ง2 ป้านิ่มหัวหน้าแม่บ้าน และแม่บ้านหลายๆคนก็พลอยยิ้มไปด้วย
"จะกลับกันแล้วเหรอเด็กๆ"คุณกีรณาถามออกมาในช่วง 11 โมง ของวัน
"ครับ ม๊า น้องมีเรียนบ่าย 2 ครับ" เพทายบอกมารดาออกมาตามตรง
"พาน้องมาบ่อยๆนะคะ น้องมาแล้วบ้านเราสดใสและมีชีวิตชีวามากๆ
"ครับม๊า กลับนะครับ" เพทายบอกมารดาและบิดาแล้วยกมือไหว้
"กลับแล้วนะคะ"ไพลินบอกออกมาแล้วยกมือไหว้ผู้ใหญ่อย่างนอบน้อม
"มาค่ะ ม๊ากอดทีค่ะ" ไพลินเดินเข้าไปสวมกอดคุณกีรณา
"ม๊าฝากพี่ด้วยนะคะ พี่อยู่กับหนูแล้วโลกสดใสมากเลย" คุณกีรณาบอกกับไพลินแล้วลูบเข้าที่แก้มของเธออย่างเอ็นดู
"ค่ะม๊า" ไพลินรับคำแล้วยิ้มหวานให้แม่ของพี่
"ไปลูก ขับรถดีๆนะคะ"
"ครับม๊า"
"เป็นคนโปรดของบ้านพี่แล้วน๊าาา" เพทายแซวน้องออกมา ระหว่างทางกลับมาที่คอนโด เพื่อพาน้องมาเปลี่ยนชุดนักศึกษาไปมหาวิทยาลัย
"จริงเหรอคะ" ไพลินบอกออกมาอย่างดีใจ
"จริงแท้แน่นอนครับ"
"หูยยยดีใจอ่า ม๊ากับป๊าใจดีมากๆเลย แต่ว่าป๊ากับพี่ถ้าไม่ยิ้มนี่หน้าดุเหมือนกันเลยนะคะ แบบ สำเนาถูกต้องเลย"ไพลินบอกพี่ออกมาอย่างที่เธอคิด
" ฮ่า ฮ่า ฮ่า วิถีมาเฟียไง" เพทายบอกไปหัวเราะไป
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ไพลินหัวเราะออกมาบ้าง
มหาวิทยาลัย M
14.00 น.
คณะบริหาร
"พี่ไม่เห็นต้องมาด้วยเลยคะ แค่พี่เปรมกับพี่มิวมาก็พอแล้วค่ะ พี่จะได้พักผ่อนไง"ไพลินบอกออกมาอย่างห่วงพี่ก่อนจะลงรถไปเรียน
เพทายเอามือโอบน้องแล้วจูบที่หน้าผากเบาๆ
"นิ ไม่ใช่แค่มาส่งนะ แต่พี่จะรอตัวเล็กเรียนเสร็จแล้วกลับพร้อมกันเลย"เพทายบอกออกมาอย่างภูมิใจ
"หะ นานนะคะ" ไพลินบอกออกมาอย่างตกใจ
"แค่ 2 ชั่วโมงเอง ไม่นาน"เพทายบอกออกมาอย่างเอาแต่ใจ
"จะรอจริงๆเหรอคะ"
"ครับ"
"งั้นหนูไปเรียนนะคะ สวัสดีค่ะ" ไพลินบอกออกมาแล้วยกมือไหว้
"เหมือนพ่อมาส่งลูกเลยนะครับ ยกมือไหว้แบบนี้" เพทายแซวน้องออกมา
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ไพลินหัวเราะออกมายกใหญ่
"ทำอย่างนี้ด้วยสิ" เพทายเอียงแก้มแล้วชี้ที่แก้มของตัวเองส่งสัญญาณให้น้องหอมแก้ม
ไพลินยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่ แต่ระหว่างที่น้องยื่นหน้ามาจะหอมแก้มพี่ เพทายหันหน้ามาตั้งใจให้ปากประกบปากของน้อง
"โอเค ชื่นใจไปเรียนได้ครับ"
"พี่เพทายทำอะไร พี่เปรมพี่มิวก็อยู่" ไพลินบอกพี่ออกมาแล้วมองค้อน
"พวกมึงเห็นอะไรไหม"เพทายถามออกมาเสียงดัง
"ไม่ครับ"ทั้งคู่บอกออกมาพร้อมกัน
ไพลินขำออกมาแล้วลงไปเรียน
เพทายมองตามน้องจนลับสายตา
"นายเอาอะไรไหมครับ รอคุณหนู 2 ชั่วโมงเดี๋ยวผมลงไปจัดการให้" เปรมถามออกมาอย่างห่วงเจ้านาย
"อืม เอาน้ำมากินหน่อยก็ดี แล้วพวกแกอยากกินอะไรก็ได้เลย เบิกในงบนั้นแหละ"เพทายบอกลูกน้องออกมาอย่างใจดี
เปรมไปซื้อของ ส่วนมิวอยู่กับเจ้านาย
"นายกลัวแม่คุณหนูมากวนใช่ไหมครับ ถึงไม่ยอมกลับ"มิวถามออกมาอย่างรู้ใจเจ้านาย
"อืม พวกมันมากันแน่ บอกคนของเราที่อยู่รอบๆ ให้สั่งเกตุดีๆ"เพทายบอกออกมาอย่างแค้นใจ ที่ไพลินโดนรังควนไม่เลิก ไม่ใช่แค่เขาที่มาส่งน้อง แต่ลูกน้องเขา นับ 20 คนกระจายอยู่รอบๆมหาวิทยาลัย เพื่อคอยระวังความปลอดภัยของคุณหนูไพลิน
"ครับนาย" มิวรับคำเจ้านาย แล้วกระจายคำสั่ง
"หึ ถ้ามรกต ไม่ใช่แม่ของไพลิน ฉันสั่งเก็บตั้งแต่เมื่อวานแล้ว" เพทายบอกกับลูกน้องออกมาตามตรง เขาไม่เคยกลัวคดีเพราะมั่นใจในอิทธิพลของเขาที่มี เขาไม่เคยกลัวตาย แต่สิ่งที่เพทายกลัวที่สุด คือคนตัวเล็กข้างกายของเขาจะเสียใจ
"ครับนาย คุณหนู น่าสงสารมากๆ"มิวบอกออกมาอย่างเห็นใจ ในเมื่อเจ้านายของเขารักใคร ลูกน้องอย่างเขาก็ถวายหัวให้ทั้งนั้น ไม่คิดมีข้อแม้ใดๆ
"มาแล้วครับนาย"เปรมเปิดประตูขึ้นมา แล้วส่งชาไทย และน้ำเปล่าให้เจ้านาย
"อืม มีความคืบหน้าอะไรบ้างไหม" เพทายถามเปรม
"เป็นอย่างที่นายคิดครับ มาทั้ง 2 คนจริงๆ นั่งอยู่ใต้ตึก คณะบริหาร" เปรมรายงาย
"ไอพวกนรก เศษสวะ" เพทายสบถออกมาแล้วกัดกรามแน่น
"เรียกคนของเราทั้งหมด มาที่นี่ แล้วกระจายตัว อย่าให้พวกมันแตะตัวไพลินได้" เพทายสั่งการลูกน้อง
"ครับนาย จัดการให้เดี๋ยวนี้ครับ" เปรมรับคำสั่งแล้วจัดการตามที่เจ้านายบอก
ไพลินเลิกเรียน
"ไพลินไปกินบิงซูกันไหม" ขนม เพื่อนสนิทของไพลินถามออกมา
"อืม วันนี้ไปไม่ได้อ่า วันหลังนะ "ไพลินปฏิเสธเพื่อนออกมาอย่างเกรงใจ
"อะเคร เดี๋ยวเราไปกันอีกวันหลัง บาย" ขนม บอกออกมาแล้วโบกมือลาเพื่อน
ส่วนไพลินรีบเดินมาหาพี่ที่รถ เพราะเกรงใจพี่ที่รอนาน
"นังไพลิน" เสียงมรกตแผด เรียกบุตรสาว ไพลินหันมองตามเสียงแล้วเธอเองก็หวาดกลัวที่เห็นแม่และอาสมบัติมานั่งรอที่ใต้ตึกคณะบริหาร
มรกตจะมาหาไพลิน แต่คนของเพทายในชุดต่างๆมาขวางไว้
"คุณหนูมาครับ นั่นคนของเราเอง" เปรมรีบวิ่งมารับไพลิน
ไพลินรีบเดินไปหาพี่ที่รถ
"พี่เพทาย แม่กับอาสมบัติมาอีกแล้วค่ะ" ไพลินโผกอดและบอกพี่อย่างหวาดกลัว
"ไม่ต้องกลัวครับ พี่อยู่ตรงนี้ ไม่ต้องกลัว" เพทายกอดปลอบไพลิน
"หนูไม่มีอะไรจะให้พวกเขาแล้ว ยังจะเอาอะไรกับหนูอีก หนูไม่เข้าใจ"ไพลินบอกออกมาแล้วร้องไห้ อย่างเจ็บใจ แต่เธอทำอะไรไม่ได้ เพราะนั่นคือแม่
"ไม่ต้องกลัว พี่อยู่ตรงนี้ จะไม่มีใครทำอะไรตัวเล็กได้" เพทายบอกออกมา
ไพลินเงยหน้ามองพี่ทั้งที่น้ำตาของเธอยังไหลพราก เพทายเอื้อมมือเช็ดน้ำตาให้น้องอย่างเบามือ และสงสารคนตัวเล็กตรงหน้าจับหัวใจเหลือเกิน
- Writer
