บทที่ 3 //18+
980 Words
"ทำไมฉันดูคนผิดขนาดนี้วะ แกมันไม่ได้เรื่องเลยสู้พี่ชายก็ไม่ได้" ประโยคนี้มันคุ้นมาก ในหลายปีมานี้ที่จริงประโยคนี้ณภัทรพูดกรอกใส่หูของนาคราชมาโดยตลอด เพราะคิดว่าลูกชายคนโตไม่ได้เรื่อง
ความรู้สึกของพี่ชายก็คงจะเป็นแบบนี้สินะ ตอนนั้นที่พ่อเอาแต่ชมเชยเขาว่าเรียนเก่ง เพราะคว้าเกียรตินิยมอันดับ 1 มาให้ท่านได้ตามที่ต้องการ แถมยังจบปริญญาโท ในขณะที่พ่อคิดว่าพี่ชายจบแค่ปริญญาตรีเลยไม่ได้สนใจ แต่ที่จริงแล้วพี่ชายของเขาได้มากกว่าเกียรตินิยมอันดับ 1 อีก เพราะนาคราชได้เกียรตินิยมเหรียญทอง แถมขณะที่เขาไปต่อปริญญาโทต่างประเทศพี่ชายก็เรียนออนไลน์ต่อจนจบปริญญาเอกในเวลาไล่เลี่ยกับระยะเวลาที่น้องชายต่อปริญญาโทอยู่ แถมวิทยานิพนธ์ของพี่ชายก็เป็นวิทยานิพนธ์ที่ดีเยี่ยม
"แกลองทำอะไรให้ฉันภูมิใจดูหน่อยซิ เหมือนที่พี่แกทำครั้งก่อน" ณภัทรหมายถึงเรื่องที่นาคราชสามารถดันหุ้นเทวทิพย์ให้ขึ้นมาถึงจุดสูงสุดได้ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง ที่จริงนาคราชก็ไม่อยากไปข้องเกี่ยวกับกราฟหุ้นมากนักหรอก แต่เพราะตอนนั้นเขาอยากดันนิวเยียร์ภรรยารักให้ขึ้นมารับตำแหน่งท่านประธานแทนพ่อที่จากไป เพราะช่วงนั้นคณะกรรมการไม่ไว้ใจให้เธอขึ้นมานั่งตำแหน่งนี้เขาเลยต้องทำให้ทุกคนเห็นว่าเธอมีความสามารถพอที่จะเป็นประธานของบริษัทเทวทิพย์
"ครับ" ที่จริงตั้งแต่น่านฟ้ามานั่งตำแหน่งประธานบริษัทอนันต์ไพศาล มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเลยเขายังคงช่วยบริษัทเท่าที่จะช่วยไหว แต่ในสายตาของพ่อคงต้องการให้พี่ชายมานั่งตำแหน่งนี้แทน เลยกดดันให้เขาไปคุยกับพี่ชาย
แต่นาคราชก็ไม่ยอมทิ้งภรรยา ตอนนี้เขานั่งตำแหน่งรองประธานบริษัทเทวทิพย์อยู่ เพื่อช่วยงานประธานบริษัทที่เป็นภรรยาของเขาเอง
หลังจากที่พ่อออกจากห้องนี้ไปแล้วน่านฟ้าก็นั่งเหม่อลอย ความกดดันที่ถาโถมเข้ามาในระยะเวลาเดือนกว่าที่เขาขึ้นรับตำแหน่งมันหนักหนาเหลือเกิน จนเขาต้องมีที่ระบายอารมณ์ที่มันอัดแน่นอยู่ในใจ
"เข้ามา" แค่นิ้วเขาสัมผัสลงปุ่มก็มีเสียงพูดดังออกมาจากเครื่องมือสื่อสารที่วางอยู่บนโต๊ะของผู้ช่วยเลขา
จนลิเดียที่นั่งอยู่อีกโต๊ะหันมองไปเพราะทุกครั้งบอสจะเรียกเธอเข้าไปรับงาน แต่ครั้งนี้ข้ามหน้าข้ามตาเรียกอีกโต๊ะให้เข้าไปหา
ก๊อกๆ เฌอเอมคิดว่าเขาเรียกให้เข้าไปรับงานเพราะเพิ่งเห็นท่านประธานกิตติมศักดิ์ออกจากห้องนี้ไป
แต่พอเปิดประตูเข้ามาร่างของเธอก็ถูกจับพิงเข้ากับประตูจนมันปิดลงเอง
"โอ๊ย" ไม่คิดว่าเขาจะยืนอยู่ใกล้ประตูแค่นี้เลยไม่ทันตั้งตัว
"?" ลิเดียได้ยินเสียงโอ๊ยชัดเลย "ประตูหนีบมือเหรอ?" คนอะไรจะซุ่มซ่ามขนาดนั้น
ไม่นานร่างของเฌอเอมก็ถูกโยนลงบนโซฟาตัวยาวในห้องทำงาน
"?" หญิงสาวมองไปดูประตูเพราะยังไม่เห็นเขาล็อกเลย แต่พอเธอหันกลับมาอีกทีเขาก็รูดซิปแล้วล้วงเอาของแข็งที่อยู่ด้านในออกมา "อืมม"
เธอไม่ยอมอ้าปากให้เขาเลยใช้มันถูไถอยู่แถวๆ ริมฝีปาก แล้วจับกระโปรงของเธอถลกขึ้น
"เดี๋ยวก่อนสิคะ โอ๊ย" ไม่ทันแล้วเธอกำลังจะถามว่าเขาไม่ล็อกประตูห้องเหรอ แต่สิ่งที่เขาล้วงออกมาเมื่อครู่ก็ได้ถูกสอดใส่โดยขยับขอบกางเกงชั้นในออกเพื่อให้เห็นร่อง
"ซี๊ดดอ้าาา" ท่อนเอ็นถูกดันเข้าไปโดยไม่ระมัดระวัง ไม่ใช่แค่เธอหรอกที่เจ็บเจ้าของท่อนเอ็นก็เจ็บเช่นกัน เขาเลยต้องค่อยๆ ดันเข้าออกเพื่อให้มันเข้าที่ก่อนแล้วถึงกระแทกซ้ำเข้าไปอีก
เฌอเอมได้แต่นอนอยู่นิ่งๆ ปล่อยให้เขาระบายอารมณ์กับร่างกายของเธอซะให้พอ หลังจากยืนกระแทกอยู่ขอบโซฟาไม่นานเขาก็จับร่างของเธอให้ขึ้นมาอยู่ด้านบน
ท่าพวกนี้เธอเจอมาหมดแล้วล่ะเลยไม่ได้ตกใจอะไร พอร่างของเธอนั่งทับมือหนาก็จับสะโพกกระแทกลงมาปะทะกับท่อนเอ็นที่เขาตั้งลำรออยู่
"อาาาเสียวว" ไม่นานทุกอย่างก็สงบลงพร้อมน้ำกามที่เขาหลั่งมันเข้ามาจนล้น..
หลังจากที่เขาได้ระบายความใคร่ในตัวเธอเสร็จแล้ว เขาก็วางเธอไว้ตรงนั้นแล้วลุกขึ้นมาจัดเก็บให้เข้าที่
แต่พอเธอจะเข้าห้องน้ำเขาก็บอกไม่ให้เข้า
"ฉันจะเข้าไปทำความสะอาดค่ะ"
น่านฟ้าแค่ดึงกระดาษทิชชูให้แค่ไม่กี่ชิ้นแล้วบอกให้เธอออกไป
"....." เขาปล่อยน้ำออกมาเยอะขนาดนี้แค่กระดาษทิชชูจะไปทำความสะอาดได้เหรอ เธอเลยต้องเอากระดาษทิชชูวางรองไว้กับกางเกงชั้นในก่อนแล้วค่อยออกไปทำความสะอาดห้องน้ำพนักงานแล้วกัน เพราะถ้าไม่เอากระดาษทิชชูรองมีหวังน้ำได้ไหลลงตามเรียวขาแน่
ออกมาข้างนอกก็เห็นสายตาลิเดียมองแปลกๆ เพราะเธอหายเข้าไปเกือบยี่สิบนาทีเลย
"บอสสั่งงานอะไร"
"อยากรู้ก็ไปถามบอสเองสิคะ"
"นี่เธอ!" ยังไม่ทันได้พูดอะไรอีกฝ่ายก็เดินไปทางห้องน้ำแล้ว พอลิเดียร์มองต่ำลงไปดูกระโปรงของเฌอเอมก็เห็นเหมือนมีคราบอะไรติดอยู่ชายกระโปรง
- Writer
