7.พยาบาลพิเศษ บำบัดรัก NC

1226 Words

ตอนที่ 7 มินตราเร่งจังหวะให้เร็วที่สุดเท่าที่ร่างกายเธอจะทำได้ ความรู้สึกวาบหวามจากการถูกเติมเต็มที่สุดสยิว กำลังผลักดันให้เธอต้องปลดปล่อย ขาของเธอสั่นระริก เส้นผมที่รวบตึงไว้เริ่มหลุดลุ่ย ภาสกรรับรู้ได้ถึงการบีบรัดที่ร่างกายเธอส่งผ่านลงมา เขากัดกรามแน่น ความเสียวซ่านที่ได้รับนั้นรุนแรงเกินกว่าจะควบคุมได้ มือของเขายังคงขยำเคล้นเต้าทรงของเธออย่างบ้าคลั่ง ส่งเสียงครางกระหึ่มจากลำคอ “มินตรา... ฉัน อ๊ากกกกกก!” ภาสกรคำรามลั่น ก่อนจะส่งสัญญาณว่าเขาถึงขีดสุดแล้ว “อ๊ายยยยยยยยยยยยยย!” มินตรากรีดร้องออกมาพร้อมกันกับร่างกายของเธอเกร็งกระตุกอย่างรุนแรง ความสุขจากภายในระเบิดออกมาอย่างท่วมท้น พร้อมกับความรู้สึกวาบหวามจากน้ำรักอุ่นร้อนของภาสกรที่ฉีดพุ่งเข้าสู่ช่องทางรักของเธอ ทั้งคู่ตัวกระตุกแนบชิดกันอยู่บนรถเข็น เป็นการสิ้นสุดของความเร่าร้อนที่ยาวนานและเสียวซ่าน มินตราทรุดตัวลงทันที ร่างอ่อนระทวยหมดแรง เธอซบใบหน้าลงกับอกที่เปียกชื้นและกำยำของภาสกร ลมหายใจของเธอหอบถี่ ภาสกรใช้มือใหญ่ลูบแผ่นหลังที่เปลือยเปล่าของเธอเบาๆ หัวใจของเขายังคงเต้นรัวด้วยความสุขที่เคยหายไปนาน ความรู้สึกของการมีชีวิตชีวาที่กลับมานั้นท่วมท้นจนเขาไม่พูดอะไร ปล่อยให้ความเงียบและความอ่อนโยนหลังการปลดปล่อย เยียวยาทั้งร่างกายที่บาดเจ็บและจิตใจที่เคยแตกสลายของเขา ทั้งสองปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุม มีเพียงเสียงหอบหายใจเท่านั้นที่ดังอยู่ในห้องน้ำ ร่างกายของมินตราแนบสนิทอยู่กับอกของภาสกร รับรู้ถึงการเต้นของหัวใจที่ยังมีจังหวะอย่างรุนแรง เวลาผ่านไปช้า ๆ ท่อนเนื้อที่ปลดปล่อยความสุขไปถึงสองรอบก็อ่อนตัวลง มินตราจึงขยับตัวเล็กน้อย จนท่อนเนื้อหลุดออกจากช่องทางรักของเธออย่างช้า ๆ น้ำเชื้อสีขาวขุ่นจำนวนมากก็ไหลตามออกมา กกลิ่นคาวคลุ้งกระจายไปทั่วห้อง และสิ่งที่ทำให้มินตราต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ คือมีเลือดบริสุทธิ์ของเธอเจือปนออกมาด้วย หญิงสาวน้ำตาไหลทันที ไม่ใช่เพราะความเจ็บ แต่เป็นเพราะความรู้สึกผิด ร่างใหญ่เห็นจึงรีบเอื้อมมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มของเธออย่างแผ่วเบา สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและอยากรับผิดชอบอย่างแท้จริง เขาจึงกำลังจะเอ่ยปากขอโทษและพูดถึงการรับผิดชอบทั้งหมด แต่เธอกลับรีบพูดแทรกขึ้นมาก่อน “มิน... มินต้องขอโทษคุณภาสกรด้วยนะคะ” เธอพูดเสียงสั่นเครือ พยายามลุกออกจากตักของเขาแต่ก็ถูกเขาจับเอวไว้แน่น “มิน... ปล่อยให้อารมณ์นำพาจนเกินหน้าที่” “มินรับเงินของคุณดนัยมาเพื่อดูแลคุณ แต่กลับมาทำเรื่องแบบนี้ มินขอโทษ เอาเปรียบคุณ” คำพูดนั้นแทงเข้ากลางใจภาสกรอย่างจัง เขาไม่ใช่ฝ่ายที่รู้สึกผิดเพียงผู้เดียว เธอเลือกที่จะแบกรับความผิดนั้นไว้ทั้งหมด เธอเองก็ปรารถนาเขามากพอ ๆ กับที่เขาปรารถนาเธอ ภาสกรแปลกใจกับคำพูดของมินตรา ที่เธอกล่าวโทษตัวเองว่าเอาเปรียบ ทั้งที่ความจริงแล้วเป็นเธอต่างหากที่สูญเสียความบริสุทธิ์ แต่ในความรู้สึกผิดนั้น เขากลับรู้สึกชอบเธอขึ้นมาอย่างประหลาด ชายหนุ่มจับใบหน้าของเธอไว้ บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา “ถ้าอย่างนั้น...” เขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความต้องการที่ไม่ได้ปิดบัง “ในเมื่อเธอรู้สึกว่าตัวเองทำผิดต่อหน้าที่” “เธอจะรับผิดชอบเรื่องนี้อย่างไร มินตรา” คำถามนั้นไม่ใช่คำถามที่ต้องการการลงโทษ มันเป็นการเปิดโอกาสให้มินตราได้กำหนดความสัมพันธ์ใหม่นี้ด้วยตัวเธอเอง มินตรามองลึกเข้าไปในดวงตาของภาสกร เธอเห็นทั้งความปรารถนา ความพึงพอใจ หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น สบตากับภาสกรอย่างเด็ดเดี่ยว เธอตัดสินใจแล้วว่าจะไม่วิ่งหนี แต่จะเผชิญหน้ากับความจริงที่เกิดขึ้นอย่างกล้าหาญ “มิน... มินจะดูแลคุณภาสกรให้ดีที่สุดค่ะ” เธอตอบอย่างหนักแน่น เสียงของเธอชัดเจน แม้จะยังมีร่องรอยของการร้องไห้ “มินจะทำทุกวิถีทาง จะช่วยให้คุณกลับมาเดินได้อีกครั้ง” เธอเน้นย้ำถึงหน้าที่หลักของเธอ แต่ในคำพูดนั้นก็แฝงไปด้วยความรู้สึกที่เธอมีให้เขา ภาสกรพยักหน้าอย่างช้า ๆ ก่อนจะส่งรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์กลับไป เป็นการลองใจเธอ “หึ ๆ เด็กสาวอย่างเธอ จะเสียเวลาดูแลคนแก่พิการอย่างฉันตลอดไปหรือ” เขาแกล้งถาม แสร้งทำเป็นถอดใจและดูถูกตัวเอง แต่สายตาของเขากำลังจับจ้องปฏิกิริยาของเธออย่างใกล้ชิด เขาต้องการรู้ว่าเธอจะทนทานเขาได้นานแค่ไหน มินตรามองสีหน้าของภาสกรที่แสร้งทำเป็นถอดใจ เธอรู้ว่าการเย้าหยอกนั้นเป็นเพียงการทดสอบเธอ เธอจึงเลือกที่จะตอบกลับด้วยความรู้สึกที่ตรงไปตรงมาที่สุด “คุณแก่ที่ไหนกันคะ” เธอสวนกลับอย่างรวดเร็ว มือของเธอลูบไปตามโครงหน้าคมคายที่เพิ่งถูกโกนจนเกลี้ยงเกลา “คุณภาสกรหล่อมาก ๆ ต่างหากค่ะ” คำชมนั้นทำให้ดวงตาของภาสกรทอประกายระยับ ความมั่นใจในตัวเองที่เคยสูญหายไป กำลังถูกพยาบาลสาวคนนี้กอบกู้กลับคืนมาทั้งหมด “และถึงแม้ว่าคุณจะพิการเดินไม่ได้...” มินตราพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เธอเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้จนริมฝีปากของเธอห่างจากเขาเพียงนิดเดียว “มินก็จะเป็นขาให้คุณเองค่ะ” ภาสกรจ้องมองดวงตาที่ซื่อตรงของเธอ เขายอมจำนนต่อเสน่ห์ของเธออย่างสมบูรณ์ ตอนนี้เขาได้ค้นพบความปรารถนาที่ทำให้เขากลับมามีชีวิตชีวาได้แล้ว จากนั้นมินตราใช้เวลาอีกพักใหญ่ในการทำความสะอาดร่างกายของภาสกรและของเธอเอง เธอเช็ดตัวให้เขาอย่างเบามืออีกครั้ง แต่คราวนี้การสัมผัสของเธอเต็มไปด้วยความสนิทสนม เธอช่วยสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ที่สะอาดและนุ่มสบายให้เขา จัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่ เมื่อเรียบร้อยแล้ว มินตราก็เข็นรถเข็นพาเขากลับมาที่ห้องนอน ซึ่งบัดนี้ถูกเปิดม่านรับแสงแดดยามบ่ายที่อบอุ่นเข้ามา ห้องที่เคยอับชื้นและเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง บัดนี้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ภาสกรถูกย้ายกลับมานั่งพิงหมอนอยู่บนเตียง ดวงตาของเขาสะท้อนความสงบและพึงพอใจอย่างที่สุด เขามองตามทุกการกระทำที่ใส่ใจของพยาบาลสาว และเธอมองผู้ป่วยของเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย “คุณภาสกร ต้องการอะไรอีกไหมคะ” เธอเอ่ยถามอย่างเอาใจใส่ น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลกว่าครั้งแรกที่เจอกันมากนัก “อยากให้มินทำอาหารว่างหรือว่าไปสูดอากาศข้างนอก” “ไม่ต้องการอะไรแล้วครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายและอ่อนโยน “แค่เธอนั่งอยู่ตรงนี้ข้างๆ ฉันก็ดีที่สุดแล้ว” มินตรายิ้มตอบรับคำขอนั้นแล้วเลื่อนเก้าอี้มานั่งลงข้างเตียงของเขาตามคำเชิญชวน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more