เพราะฉันคือหญิงอมตะ! 14
440 Words
@บ้านเตชะอุดม
“โอ้ว...มีบาดแผล มึงไปดูตัวหรือว่ามึงไปรบว่ะ!” ต้าพูดทันที ที่เห็นน้องชายตัวเอง เดินเข้ามาในบ้าน
“ไปรบ!” เขาตอบกลับพี่ชายของเขา ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ต้า
“มึงไปนั่งโน้น ที่ข้างๆ กูมึงไม่สามารถที่จะนั่งได้อีกละ กูมีให้โดนัทคนเดียว”
“ฮึ! กลับไปเป็นแวมไพร์ป่ะ!” เขาพูดด้วยทีท่าอารมณ์เสียใส่ต้าพี่ชายของเขา ก่อนจะลุกจากโซฟาเพื่อไปนั่งข้างๆ ต้น
“ไม่ว่าง! ตรงนี่...คือที่ของเมียกูและชีห์ต้าที่กำลังจะออกมาพบเจอกับโลกกว้างอีก 2 เดือนข้างหน้า” ต้นพูดขึ้นมาทันที เขาเลยทำหน้ายู้ยี้ใส่พี่ชายเขา ก่อนจะลุกไปหาต่อ
“ว่างไหมพี่ต่อ!” เขาถามต่อก่อนที่จะนั่งลง
“ถ้าสองคนนั้นไม่ว่างแล้วกูจะว่างหรอ~” เขาตอบกลับน้องชายเขา ก่อนจะไปนั่งๆ ข้างๆ ตอง
“ใครบอกว่าที่ตรงนี่ว่าง” ตองพูดขึ้น
“พี่ตองยังไม่มีเมียไง!!”
“กูยังไม่มี แต่ที่ตรงนี่...กูมีไว้วางของที่แฟนคลับกูเอามาให้ ลุก!!”
“โอ๊ะ! นี่เป็นไรกันไปหมดเนี่ย” เต้สบถคำพูดด้วยความโมโห ก่อนที่เขาจะหย่อนร่างกายตัวเอง เพื่อนั่งที่พื้นแทน
“มึงก็รีบหาเมียสะ! อย่าให้กูรู้นะว่าพรุ่งนี้มึงมีแผนจะหนี” ต้นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ เต้ เขาก็ได้แต่เงียบ เพราะในหัวเขาก็คิดที่จะหนีเหมือนกัน
เบื่อ!! ผมเดินวนอยู่ในห้องนอนตัวเอง เพื่อหาทางหนีทีไล่ มันต้องมีสักทางดิวะ ที่ผมจะออกนอกประเทศไปได้โดยไม่มีใครรู้ ผมกดจองตั๋วเพื่อหนีไปปารีสทันที ไปดูอะไรที่มันสวยงามดีกว่า ที่จะต้องมาถูกจับตัว เพื่อมาคลุมถุงชน ความจริงน่าจะหนีตั้งแต่แรกแล้ว ไม่น่าปล่อยเวลาให้ยาวนานขนาดนี่เลย ชะล่าใจจริงๆ ผมเตรียมเก็บข้าวของยัดใส่กระเป๋า เอาแค่เป้ใบเดียวพอ ของอย่างอื่นไปหาข้างหน้า ถ้าจัดเตรียมอะไรเยอะ พวกพี่ผมต้องรู้แน่ๆ ผมจองตั๋วไปปารีส ตอนตี 5 ผมจะต้องออกจากบ้านตั้งแต่ตี 3 เอาเป็นว่า ผมไม่ได้นอนเลยละ เพราะตื่นเต้น กลัวจะหนีไม่พ้น เพราะไอ้พี่ๆ ผมเนี่ย ฉลาดกว่าอัลเบิร์ต ไอสไตล์สะอีก โอ้ว! ไม่อยากจะคิด ยังไงผมก็ต้องหนีรอด รอด!
- Writer
