Şule kollarını göğsünde birleştirmiş, sınıfın penceresinden çocukları izliyordu. Miniklerin cıvıltısı, yavaş yavaş uzaklaşan ayak seslerine karışıyordu. Sararan yaprakların arasında koşturan o küçük adımlar, sanki içindeki sessizliğe daha da dokunuyordu. Gözlerinde, gideni değil de kalanı düşünen bir insanın hüznü vardı. Babasının böyle bir gğnde gidişi, annesinin tek başına kalışı...
"Karadeniz’de gemilerin mi battı, neyi düşünüyorsun böyle?" Nurgül’ün sesi, tatlı bir şaka tonuyla böldü Şule'nin düşüncelerini.
Şule irkildi. Gözlerini camdan çekip toparlanmış gibi yaptı. “Öylesine şeyler hocam.” dedi kısık bir sesle. Masaya yürüyüp telefonunu eline aldı. Ufak bir kontrol sonrası geri bıraktı. Dudağının kenarı alayla kıvrıldı.
“Hayırdır? Bugünkü görücüm kim?” diye takıldı.
Nurgül, kol
