บทที่ 23
“ลุกขึ้น” พี่ทัพดันฉันให้ลงออกจากหน้าตัก ฉันทำตามแต่โดยดี “พักผ่อนได้แล้ว พี่จะกลับไปทำงาน”
ครื้น ครื้น เสียงโทรศัพท์ของพี่ทัพดังขึ้น เขารีบหยิบโทรศัพท์ออกมา ฉันปรายตามองหน้าจอและมองเห็นชื่อคนโทรเข้า มันเป็นการโทรวิดีโอ
"กลับก่อนนะ ไม่ต้องไปส่งนอนได้แล้ว" เขาเอามือมาลูบศีรษะของฉันเบาๆ พร้อมยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนรีบเดินออกจากห้อง โดยไม่หันกลับมามอง
น้ำตาของฉันไหลอาบสองข้างแก้ม ฉันเห็นนะ ว่าใครโทรมา คนที่อยู่ในหัวใจของเขาไง ฉันควรทำใจให้ได้มากกว่านี้ ถึงจะบอกหัวใจตัวเองว่าเขามีใครอีกคนที่รัก มันก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี
ฉันนั่งกอดเข่าร้องไห้ สุดท้ายคนที่เขาเลือกก็คงไม่ใช่ฉัน ใช่ไหม ในเมื่อเป็นคนเริ่มมันเอง ก็ต้องทนรับความเจ็บปวดนี้ให้ได้
@ สองวันต่อมา
“แกโอเคไหม” น้ำหอมที่เปิดประตูห้องเข้ามาถามฉันขึ้น ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่ก้าวเท้าออกจากห้อง โทรศัพท์ก็ไม่รับ ปิดเครื่องเอาไว้หลังจ
