บทที่ 26
“เค้กเป็นอะไร!!” ผมตกใจรีบดีดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ เมื่อคนตรงข้ามร้องไห้พร้อมยังตักอาหารตรงหน้าเข้าปาก ก้มหน้าไม่ยอมมองหน้าผม หลายวันที่เธอไม่ยอมอ่านไลน์และรับสายผม ในใจมันเป็นกังวลมากจนนอนไม่หลับ แต่กลับทำอะไรไม่ได้ เพราะเราสองคนไม่ได้มีสถานะอะไรกัน นอกจากความสัมพันธ์ทางกายที่เกิดขึ้น
“พี่ถามเค้กเป็นอะไร เจ็บตรงไหน ตอบพี่หน่อย” ผมดึงช้อนและส้อมในมือของเธอออกวางเอาไว้ สองมือจับไหล่ของอีกฝ่ายให้เธอหันหน้ามามองผม
“ไม่เป็นอะไรค่ะ” เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
“ไม่เป็นอะไรได้ยังไง ไม่งั้นจะร้องไห้แบบนี้เหรอ บอกมา เป็นอะไร อย่าเอาแต่เงียบ!!” ผมเผลอตะคอกไป ทำให้คัพเค้กตกใจจนตัวสะดุ้ง แล้วเธอยิ่งร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม ผมจึงดึงเธอเข้ามากอด คนตัวเล็กในอ้อมกอด ยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีก และเธอกอดผมแน่นเช่นเดียวกัน “ไม่เป็นอะไรนะครับ ไม่ต้องร้อง เป็นอะไรไหนเล่าให้พี่ฟังหน่อยได้ไหม”
“
