เช้าวันต่อมา...
“โอ๊ย” ความปวดร้าวเมื่อขยับร่างกาย ปลุกให้คนตัวเล็กตื่นจากนิทรา ก่อนจะพยายามขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงอย่างยากลำบาก และคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น ก่อนความทรงจำแสนโหดร้ายจะแล่นเข้ามาเป็นฉากๆ ทั้งเสียงครางอันน่าอายที่เธอส่งเสียงออกมาตามกลไกของธรรมชาติ
บทรักแสนร้อนแรงที่เขามอบให้ วิ่งชนเข้ากับหัวใจดวงน้อยที่แทบจะแตกสลาย สิ่งที่เธอพยายามเฝ้ารักษามายี่สิบสามปีเพื่อไว้มอบให้ชายที่เธอรักในวันวิวาห์ ต้องมาพังทลายลงเพราะเขาคนเดียว
แม้จะยอมรับว่าเธอตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกพบ แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้ มันต้องเกิดจากความสมัครใจทั้งสองฝ่าย ไม่ใช่เกิดจากความแค้น บ้าบอที่เขากล่าวถึง โดยที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร
“ฮึกฮืออออ” หยาดน้ำตาอาบลงบนแก้มนวลจนเปียกปอน
เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเธอ เธอเพิ่งเสียครอบครัวอันเป็นที่รักไปโดยไม่ได้ร่ำลา หลังจากนั้นยังไม่ถึงเดือนธุรกิจครอบครัวที่บิด
