“ปิ่นไม่รู้ มันเป็นเอง ทำไมพี่เหมตัวหอมจัง”
มือเล็กกอดคอแกร่งไว้ซบหน้าลงตรงอกแกร่ง สูดดมเอากลิ่นกายเขาเข้าปอด กลิ่นเขาทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมากเลย
“หึหึ แปลกจริงๆนะวันนี้ แล้วถ้าเป็นแบบนี้จะเดินเที่ยวไหวไหมเนี่ย?” เขากระตุกยิ้มออกมากับท่าทีของคนในอ้อมแขน
“ไหวค่ะไหว เที่ยวไหนเหรอ” หญิงสาวแสดงท่าทางตื่นเต้นหันไปกอดแขนในจังหวะที่เขาวางเธอลงบนพื้นห้องน้ำพอดี
“ร่าเริงขึ้นมาเลยนะทีนี้ หายง่วงแล้วเหรอ” เขาหยอกคนตัวเล็กที่กระดี๊กระด๊าขึ้นมาเมื่อรู้ว่าเขาจะพาไปเที่ยว แต่ยังไม่ยอมบอกเธอว่าจะพาไปที่ไหน
“ก็ง่วงอยู่ค่ะ แต่ปิ่นอยากไปเที่ยวมากกว่านิ ปิ่นไม่ได้ไปไหนเลยหลายเดือนแล้วนะ” พูดแล้วทำหน้าเศร้าเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆที่ถาโถมเข้าในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา
“ไม่เอาไม่เศร้าสิ พี่พามาเที่ยวแล้วนี่ไง เดี๋ยวตอนเย็นไปเดินถนนคนเดินกัน แล้วก็ไปกินอาหารทะเลสดๆที่ร้านดังเลยดีไหม เดี๋ยวป๋าเลี้ยงเต็มที่เล
