แกร๊กก
“ปิ่น!” เสียงเปิดประตู พร้อมกับร่างแกร่งแสนคุ้นเคยตรงเข้ามาหาเธอที่นอนอยู่บนเตียง
“เป็นยังไงบ้างครับ ทำไมถึงหมดสติ” เขาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงก้มลงจูบหน้าผากมน
“ไม่เป็นอะไรมากค่ะ คุณหมอบอกร่างกายอ่อนเพลียเฉยๆ” เธอตอบแล้วยิ้มให้เขานิดๆ
“แน่ใจนะหมอ?!” เขาถามหมอเสียงแข็ง แค่เห็นสายตาที่หมอมองเมียเขาแว๊บแรก เขาก็ไม่ชอบใจแล้ว
“ครับ คงต้องนอนโรงพยาบาลเพื่อดูอาการสักหนึ่งคืนครับ” หมอหนุ่มตอบ สบตาเขาอย่างไม่หวั่นเกรง
“ยังไงหมอขอตัวก่อนนะครับ” หมอหนุ่มพูดแล้วส่งยิ้มให้ปิ่นมุก…
“ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ” เธอเองก็กล่าวขอบคุณแล้วส่งยิ้มหวานให้เขาอย่างเป็นมิตร
“ทำไมต้องยิ้มให้มันด้วย” เหมราชถามร่างบางอย่างไม่พอใจ
“เอาอีกแล้วนะคะ เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอเรื่องนี้” เธอบอกเสียงเรียบ
“แต่มันไม่เหมือนกันนิ พี่ดูสายตามันออก มันชอบปิ่น”
“ไม่เอาน่า ปิ่นไม่สบายนะ อย่าชวนทะเลาะสิคะ” เธอบอกเสียงอ่อน
