ตอนเย็น
“ฟอดดด คิดอะไรอยู่ถึงไม่รู้ว่าพี่เดินเข้ามา”
เหมราชเดินมาสวมกอดด้านหลังของคนที่ยืนมองไปยังท้องทะเลพร้อมปล่อยความคิดไปตามสายลมอ่อนๆ ที่พัดไหวตามเกลียวคลื่น
“เอ่อ กลับมาแล้วเหรอคะ เหนื่อยมั้ย” ปิ่นมุกพยายามฝืนยิ้มออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ดูเหนื่อยๆนะ ยังไม่หายเหรอ ทำไมไม่นอนพักละ” เขาไม่สนใจคำถามที่เธอถาม แต่ถามกลับด้วยแววตาเป็นห่วง แต่เธอไม่รู้ว่าเขาห่วงจริงๆหรือเป็นเพียงการแสร้งทำเท่านั้น
“เบื่อๆน่ะค่ะ” เธอพูดอย่างไม่ใส่ใจแล้วหันกลับไปทอดสายตามองท้องทะเลตามเดิม ปล่อยให้เขาคลอเคลียอยู่เช่นนั้น
“ขอโทษนะ ทั้งที่บอกจะพามาเที่ยวแท้ๆแต่ต้องปล่อยให้อยู่คนเดียว” น้ำเสียงเหนื่อยๆเอ่ยขึ้น เนื่องจากวันนี้ต้องเคลียร์ปัญหาหลายอย่าง
“ช่างเถอะค่ะ พี่เหมไม่ต้องให้ความสำคัญกับปิ่นขนาดนี้ก็ได้ ปิ่นรู้ว่าสมควรอยู่ในสถานะไหน”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่ใจนั้นร้าวระบมเกินจะทานทนไหว แต่คนฟังกลั
