Four Sandovals and I (SC: The Beginning)

Kabanata 1

Savior

Trigger Warning! 

Pagkatapos na pagkatapos na lumabas ng prof ay mabilis kong isinukbit ang aking bag, hindi para umuwi kundi para pumunta sa lost and found dahil nawawala ang ID ko.

Hindi ako pwedeng lumabas ng DASU hangga't hindi ko nahahanap iyon. Hindi ako makakapasok bukas kapag wala akong ID na maipapakita sa guard. Kung magpapagawa naman ako ng bago ay sa isang buwan ko pa makukuha at ginto ang dapat kong ibayad. Wala na akong natitirang pera, hindi ko kayang magpagawa ulit kaya naman hahanapin ko na lang.

“Bakit ba ganito ang buhay?” I asked in disappointment before I fixed my hopeless self.

I pulled down the hem of my skirt then I tied my hair up, so it couldn't bother me if it flows down on my cheeks. Inayos ko rin ang aking blouse at nang matapos ay lumabas na kaagad ako ng room.

One of the rules in this university was to wear a proper school uniform. Iba-iba ang uniporme ng elementary, high school at college pero mayroon pa ring pagkakahawig. Ang pinapayagan lang na mag-civilian ay 'yung mga nasa post-baccalaureate degrees.

Kaya naman kahit na hirap sa pagsusuot ng maikling palda at long-sleeve blouse ay kinakaya ko. Noong mga unang buwan ko rito noon ay naiilang pa ako, pero nang magtagal ay medyo nasanay na rin.

“Kailangan kong mahanap kaagad iyon. Maghahanap pa ako ng matutuluyan, e,” I murmured as I was walking towards the hallway. My head turned left to right then right to left, hoping that I could find my ID.

Ewan ko ba kung saan ko nailapag iyon, ang natatandaan ko lang kanina ay inilagay ko sa loob ng bag ko iyon bago ko mabunggo si Bryan Sanchez at bago mahulog ang lahat ng papel na hawak ko kanina. Mabuti na nga lang talaga at good mood ang prof ko, tinanggap pa rin ang written project ko matapos kong magpaliwanag.

Walang tigil ang aking pagbuntong-hininga habang nakasimangot. Hindi ko rin napigilan na masahiin ang aking batok dahil sa pagkadismaya. I walked hurriedly, I almost ran down the staircase just to find my ID.

Sana ay nasa lost and found nga iyon, hindi ko na talaga alam ang gagawin kung pati ID ko ay mawawala sa akin.

Paglabas ko ng business management building ay malamig na simoy ng hangin ang kaagad na sumalubong sa akin. Kahit na nakalong-sleeve ako'y dama ko pa rin ang hangin na tila nangyayakap. Napahawak din ako sa aking palda nang tumaas ito ng bahagya.

Madilim na rin ang paligid, tanging mga ilaw na lang sa poste ang nagsisilbi kong liwanag. Napatingin ako sa aking cellphone, it's already 6:30 pm. May mahahanap pa kaya akong bahay na paupahan?

Naglakad akong muli nang mabilis patungo sa lost and found. Ang ilaw sa poste ay kumukurap-kurap kaya dumadagundong sa kaba ang aking dibdib, baka may multong bigla na lang bumulaga sa akin.

“Miss, can you help me with this?” a man at my back suddenly asked, making me jumped out of suprise. Napahawak ako sa aking dibdib bago ko napagdesisyunan na lumingon para harapin ang lalaki.

His hair was covering his forehead and he was wearing a huge thick eyeglasses. Sandali akong napaisip, para kasing may kahawig siya o may ginagaya siya sa kaniyang itsura.

Ngumiti siya kaya nabura agad ang iniisip ko. He looks like he was having a hard time handling all those thick books on his hands, that's why I leaned closer to lend some help.

“Natakot ba kita?” he questioned again as he gave me a shy look. Umiling naman ako at isinenyas ang aking mga kamay para sabihing wala lang iyon.

Muli kong tiningnan ang oras sa aking cellphone. Noong una ay nag-aalangan pa akong tumulong pero naisip kong madaraanan ko nga rin pala ang library, hindi makakaabala ang pagkakawang-gawa kong ito.

“Sa library mo ba ito dadalhin? Tamang-tama, madaraanan ko iyon,” I chatted as he gave me some of the books. Nginitian niya ulit ako kaya naman napaganti na rin ako ng ngiti.

We walked in silence as we approached towards the library. Maingat ang mga ginawa kong hakbang dahil medyo masukal ang bahagi ng daan papunta roon. Kaunti lang ang mga poste ng ilaw kaya madilim sa malawak na parte. Matataas rin ang talahib dahil hindi pa masyadong napagtutunan ng pansin ng university.

“Sandali,” he suddenly exclaimed, making me stopped from walking. Dahil nauuna akong maglakad sa kaniya ay kinailangan ko pang lumingon sa aking likuran para makita ang lalaking tinutulungan ko.

“Bakit ka tumigil? Malapit na tayo,” I stated, still clueless. I pointed towards the direction of the library but the only answer he gave was a smirk, making me felt goose bumbs.

Malayo ang ekspresyon na ipinapakita niya sa mahiyaing lalaki na kasama ko kanina. He was scary as his playful smile grew bigger.

“K-Kuya, nananakot ka ba? Prank ba ito?” sunod-sunod kong tanong ngunit mahinang halakhak lang ang isinagot niya bago niya hinila ang aking kaliwang braso.

I started to panic as my heart thumped really hard. Nahulog ang mga libro na hawak ko nang humigpit ang pagkakahawak niya sa akin. Sinubukan kong lumaban at magpumiglas pero dahil hindi ako tigasing babae ay wala akong nagawa kundi ang makiusap sa kaniya.

“This night will gonna be fun, promdi,” he muttered proudly as he licked his lips. Hindi ko alam kung saan at paano niya nalaman na probinsyana ako. Matagal niya na ba akong kilala?

“Pasensya ka ho, pero may hinahanap pa akong importante sa akin,” kunwaring matapang kong sagot kahit na napapangiwi na ako sa sakit na dulot ng mahigpit niyang pagkakahawak sa braso ko.

Pilit kong iwinawaksi sa isip ko ang negatibong maaaring mangyari. Wala lang ito, mahahanap ko ang ID ko at makakahanap ako ng matutuluyan ngayong gabi. Walang mangyayaring masama. Wala.

Tumingin ako sa aming paligid, walang mga estudyanteng dumaraan, wala ring mga nakatambay sa bahaging ito ng university kaya lalong sumikdo ang takot sa aking dibdib. Nang tanggalin niya ang kaniyang salamin sa mata at itapon ang mga hawak niyang libro ay nakakuha ako ng pagkakataon upang makatakas.

Mabilis akong tumakbo papalayo. Hinahapo na ako ngunit nang dahil hindi mawala sa aking isip ang mga tingin niyang nakakapangilabot ay hindi ako tumigil hanggang sa hindi ko namalayan na naabutan niya na pala ako.

“B-bitiwan mo ako!” His eyes were full of lust, full of perverted thoughts.

Gusto kong kumawala sa kaniya, gusto kong sumigaw at humanap ng tulong pero masyadong mabilis ang mga pangyayari. Tinakpan niya ang aking bibig gamit ang kaniyang palad bago niya ako kinaladkad patungo sa matataas na talahib. Doon niya ako itinulak ng malakas kaya napasalampak ako sa lupa.

It was dark and quiet, only the sounds of crickets are the ones I was hearing. Napuno ng putik ang aking mga kamay, pati ang puti kong long-sleeves ay naging kulay putik na rin.

“Ang sabi nila, 'yung mga nerds daw ang gustong-gusto ng mga babae ngayon.” He laughed out loud before he sit down next to me. Kaagad akong gumapang palayo sa kaniya pero hinila niya lang ang aking binti kaya napasigaw ako sa takot.

“Girls nowadays want to fvck by a nerd, that's what I'm gonna do to you. I'll fvck you hard, right here, right now, until I break your bones.” Nanlaki ang aking mga mata sa kaniyang tinuran kaya mabilis ko siyang tinadyakan.

“Baka ikaw ang balian ko ng buto, manyak!” I shouted then I screamed my lungs out to get some help.

Nasapo niya ang kaniyang tiyan na nasipa ko kaya nagkaroon ako ng pagkakataon na makatayo at magsisigaw.

“Tulong po!” I cried as I ran again, panting.

Binalot ako ng matinding takot nang marinig ko ang kaniyang mga yabag at ang mala-demonyo niyang pagtawa. Lakad at takbo ang aking ginawa pero naabutan niya lang ulit ako.

“Please, mahirap lang ako, Kuya. Wala kang mapapala sa akin. Marami pa rin akong dapat asikasuhin, nasa bingit ang scholarship ko, nawalan ako ng trabaho at matutuluyan, nawawala ang ID ko. Please, huwag mo namang kunin ang iniingatan ko,” pagmamakaawa ko habang humahagulhol.

My deep unknown feelings exploded while I was begging the stranger not to do it. I was praying that he would clear his mind, but he just pulled my hair then he forcefully punched my stomach, making me screamed in pain.

Tears fell down onto my cheeks as I felt the undescribable pain which caused me to palm my stomach. Hindi na ako nakalaban nang marahas niya akong itulak muli sa putikan.

“H-hindi ako magsusumbong sa kahit na sino, basta pakawalan mo lang ako, p-parang awa mo na,” I cried, making him chuckled more. He sit down again then he caressed my cheeks.

“I will pay you after this. Babayaran kita ng malaking halaga, basta sa akin ka ngayong gabi.”

“No! A-ayaw ko! Ayaw ko!”

Walang tigil sa pagtulo ang aking mga luha habang unti-unti akong nasisiraan ng loob. I was terrified, all I could do is to shout for help. Pero mukhang wala namang nakaririnig.

“Pakipot ka pa, baka mamaya humingi ka pa sa'kin ng round two,” he commented before he leaned closer to me and then he squeezed my chin.

Napangiwi man noong una ay ginagawa ko ang lahat para tanggalin ang kamay niya sa aking mukha. I spit on his face, making him shut his eyes. Pinagsusuntok ko siya ng malakas pero sa isang sampal lang niya ay halos mamanhid ang aking mukha.

He slapped me twice, causing my cheeks to swell. Hinapit niya ang aking blouse at walang pasabing sinira ito. Narinig ko pa ang pagkasira ng butones ng aking uniporme bago lumantad sa kaniyang harapan ang aking dibdib.

“Nice view. Nice red brassiere,” he chatted before he raised his hands to caress my chest, fortunately my reflexes were quick to move his hands away. Tinakpan ko kaagad ng aking sirang uniporme ang aking katawan kaya naman napatawa siya.

No. No. No. Ayaw ko! Nandidiri ako!

“Please help me! Please!” I shouted, sobbing. Little by little, I was becoming hopeless.

“Give up! No one will ever hear you ’cause you’ll be mine tonight,” he said to me as my tears flowed down like waterfalls.

“No, please. Parang-awa mo na.” He started to unbutton his uniform before he gripped both of my wrists. I shouted harder but still there's no help coming.

“Why does a b***h like you turned me down? You're just a poor girl. Mga mukhang pera kayo, hindi ba?” He was smirking like a demon while I was pulling my hands away from him.

“Hayop ka! Walanghiya! Ang dapat sa mga katulad mo, pinuputulan!” He wanted to kiss my lips but I moved my away, that's why he just burried his head on my neck ,then licked it lustfully causing me to pull his hair with strong force.

“Kadiri ka! Tigilan mo ako,” I told him before I called some help again.

Nandidiri ako. Nandidiri ako sa kaniya at sa sarili ko!

“Fvck you, fvcking bastard!” scorned by a man who appeared out of nowhere. Mabilis niyang hinila ang lalaki papalayo sa akin pagkatapos ay pinaulanan ng mga suntok at ibinalibag sa lupa.

“What did you do to her?! Masyado ka na bang tigang? Pati babaeng walang laban sayo, gagapangin mo?!” sigaw ng lalaking sumagip sa akin habang tinatadyakan ang hayop na iyon.

Habol hininga akong nagpasalamat sa aking isip habang tinitingnan ang lalaking dumating sa eksena. Huminga ako ng malalim bago ako luminga sa paligid.

“T-thank you,” bulong ko sa hangin bago muling pumatak ang aking mga luha. Inayos ko ang pagkakatakip ng uniporme ko sa aking katawan kasabay ng pagtakbo ko nang mabilis.

“Jeremiah, why are you like this? Magkatulad lang tayo, pare. Iyon nga lang, may class ang mga pinapatulan mo.” Sandali akong napatigil at napatingin sa lalaki.

J-Jeremiah?

“We are not the same, asshole! I don't force a woman to have s*x with me,” he bluntly said as he punched the man again and again.

I blew out a huge sum of air before I decided to run away, to save myself. I wrapped my arms around me to hide my chest as marched quickly. Sa kasamaang palad, dahil sa pagkataranta ay bigla akong natisod ng nakausling bato kaya nawalan ako ng balanse.

My lips curved in awe when I heard the sound of my ankle. Napamura ako sa sakit pero dahil sa takot na maabutan ng hayop na iyon ay mabilis akong bumangon sa pagkakatapilok. Paika-ika akong naglakad papunta sa kung saan may tao.

Kailangan kong magsumbong!

“Joy,” a voice of a man called at my back, making every part of me shivered in horror.

Lakad at takbo ang ginagawa ko. Nang lumakas ang pagtawag niya sa pangalan ko ay lalo ko pang binilisan kahit namamaga na ang paa ko. Napahagulhol ako sa iyak nang maramdaman ko ang papalapit niyang mga yabag.

“Tama na! Tigilan mo na ako!” sigaw ko habang tumatakbo at habang ang aking mga kamay ay mahigpit na nakakapit sa aking blouse.

“Joy, sandali,” he called again then he grabbed my wrist, making me cried for help again.

“Joy,” he stated my name with worry, causing me to stop whining. “Joy, everything is okay. Nandito na ako, si Jeremiah ito.” I looked directly in his eyes, then liquids in my eyes started to flow down again.

It's tears of joy or maybe it's tears of gratitude. I couldn't explain how thankful I was to him. Kung hindi dahil sa kaniya ay baka kung napaano na ako.

“Hush, don't cry, baby,” he exclaimed before he wiped my tears. Nagulat naman ako sa kaniyang ginawa kaya mabilis akong umatras papalayo.

Yumayanig ang buo kong katawan sa takot habang nagpipigil ng hininga. Naalala ko na naman ang nangyari kanina. Napakagat-labi ako at niyakap ng mahigpit ang aking sarili, kasabay ng pagtingin ko sa madilim na langit.

“I-I'm sorry,” he apologized before he raised his hands and before he avoided the sight of my ripped blouse. Nakita kong hawak niya ang aking bag kaya napatitig ako roon.

“Naiwan mo yung bag mo sa daan,” sagot niya na tila nabasa kung ano ang nasa isip ko.

“Nandito rin sa akin ang ID mo. Kanina pa kita hinahanap, mabuti na lang may nakakita sa'yong kaklase mo na tinulungan mo raw magdala ng libro 'yung gagong iyon sa library,” he explained.

I couldn't speak but my lips were parted. I leaned closer to him to grip his jacket when I felt a sudden exhaustion. Bigla na lamang sumakit ang aking dibdib at hindi ako makahinga ng maayos.

“Ayos ka lang ba? Joy?” he questioned as he held my shoulders.

“J-Jeremiah, s-salamat.” I smiled then my legs became numb and I lost my balance. Ang pagtawag niya sa aking pangalan ang huli kong narinig bago ako mawalan ng malay.