Four Sandovals and I (SC: The Beginning)

Kabanata 2

Friends

Kumirot ang aking sentido at nahilamos ko ang aking mukha nang maalimpungatan ako. Nangingimay ang aking kanang kamay, nagkamali yata ako ng higa sa malambot na kama.

Malambot na kama? Teka, hindi naman ganito kalambot ang kutson ko!

Bumalikwas ako ng bangon, nalilito at naguguluhan kong pinagmasdan ang buong paligid ng kwarto kung nasaan ako. The room was filled with sophisticated materials. I got dizzy looking up on the ceiling. There was a luxurious chandelier above the king-sized bed. Nagpalinga-linga akong muli, wala yata akong nakitang ibang color kundi cream at brown.

Tila paulit-ulit na may bumabangga sa aking dibdib para bumigat ang aking pakiramdam. Fear started to consume me as I overthink. The sound of the ticking clock added to the heaviness I was feeling. Hindi ko maalala ang nangyari kagabi pagkatapos kong makatakas mula sa lalaking muntik nang gumahasa sa akin.

I rubbed my eyes then I palmed my forehead, still trying to figure things out as my heart continued to thump in fear. Kinagat ko ang aking mga kuko sa daliri bago ko ginulo ang aking buhok. Hindi ko talaga maalala.

Nasaan ako? Naabutan ba ako ng gagong na iyon at dinala rito?

I checked myself if I was still wearing something and if I was hurting down there. Luckily, I have a comfy clothes and it was not hurting. Napahawak ako sa aking dibdib at napabuga ng hangin nang sandaling gumaan ang pakiramdam ko.

“Thank you, G. Nothing bad happened to me,” I muttered as I closed my eyes. Nilanghap ko ang mabangong aroma ng kwarto, dahil sa sobrang bango ay lumaki na ang butas ng aking ilong. Tila nalimutan ko ng bahagya ang naging sitwasyon ko kagabi.

“Teka!” sigaw ko nang may maalala. Muli kong tiningnan ang suot kong damit at kinapa ang aking sarili, “H-hindi ito ang suot ko kagabi. Naka-uniform ako.” Nagpalinga-linga akong muli sa aking paligid at tulirong humiga ulit sa kama. Binagabag ulit ako ng iba't-ibang masasamang ideya.

I covered my eyes using my arms while I was questioning myself. Anong pangyayari kagabi ang nakaligtaan ko? At sino ang nagpalit ng damit ko?

Nagpagulong-gulong ako sa kama, kinuha ang mga unan, nagtakip ng kumot, dumapa, tumihaya at tumagilid pero wala pa rin akong nakuhang sagot. Pinunasan ko ang aking pawis sa noo at inililis ang kumot.

Nang alisin ko ang kumot sa akin ay biglang sumikdo ang aking dibdib at lumuwa ang aking mga mata nang makita kung sino ang nakasandal sa hamba ng pintuan, “K-kanina ka pa ba riyan?” nauutal kong tanong. It seems like there's a race inside my chest, it's throbbing really hard.

Si Jeremiah ang nasa harapan ko. Si Jeremiah.

Pasimple akong napapikit. Sa lahat ba naman ng pwede kong sabihin ay iyon lang ang lumabas sa bibig ko.

My cheeks burnt out when he nodded. He bit his lower lip and he chuckled softly. Nakapagdala iyon ng kakaibang kiliti sa aking pagkatao, tila ba ang tawa niya ang nagpapatanggal ng takot sa aking dibdib.

Inilihis ko ang aking tingin, ayaw kong makita niyang namumula ako sa pagkapahiya. Humigpit din ang pagkapit ko sa kumot at bahagya itong itinaas hanggang sa leeg. Nang masilayan ko ang kaniyang mukha ay unti-unting nabuo ang mga piraso ng aking alaala.

“Good morning.” His baritone voice echoed, bringing shivers to my spine. Iniwan niyang nakabukas ang pinto pagkatapos ay naglakad siya papalapit sa kama.

“How are you feeling? Masakit pa ba paa mo? Ano'ng kailangan kong gawin?” sunod-sunod niyang tanong habang lumalapit. Umurong ako hanggang sa hindi ko namalayan na sumagad na pala ang aking likod sa headboard ng kama.

Hindi naman nakatakas sa kaniyang mga mata ang aking ikinilos kaya napatigil siya sandali. “Natatakot ka ba? Joy, si Miah ito. Ako ang tumulong sa’yo kagabi. Wala akong gagawing masama,” he said, full of sincerity. He was wearing his anxious and concerned face as he stared at me.

“N-nasaan ako? Bakit ako nandito?” I questioned before I examined the room for the nth time.

“Nandito ka sa kwarto ko,” he answered then he paused to see my expressions. My lips formed a circle when I discovered that I slept in his room, in his bed.

Sa kwarto niya ako natulog? So, ibig sabihin magkasama kami buong magdamag? Muli ko pang pinagmasdan ang paligid bago ko siya narinig na tumikhim.

“Nawalan ka ng malay kagabi. Hindi ko alam kung saan ka tumutuloy rito sa lungsod dahil ang nakalagay na address sa ID mo ay sa probinsya pa ng Elhora,” he added as he scratched his nape.

Napansin niyang nanginginig ang aking mga daliri na nakahawak sa aking damit kaya hinuli niya ang aking paningin. Hindi siya tumigil hanggang sa magsalubong ang aming mga mata.

“Nasira ang uniform mo, pero nagpabili na ako ng bago pati ng sapatos. Mayamaya, may magdadala sa'yo rito niyon. Ang bag mo naman ay nandoon sa couch,” masuyo niyang paliwanag bago itinuro ang direksyon kung nasaan ang aking bag.

“Sino ang nagpalit sa akin ng damit?” tuliro kong tanong habang nakatungo, nakatingin lang ako sa kulay asul na bed sheet ng kama habang hinihintay ang kaniyang sagot.

“H-hindi ako, si Manang ang nagpalit ng damit mo. I won’t try to change your clothes after what you’ve experience. Konsensya ko na lang,” aniya na napaiwas ng tingin. Napatungo naman ako at napahikbi.

Naalala ko na naman ang muntik nang mangyari kagabi. Muntik nang gumuho ang mundo ko, muntik nang mawala sa akin ang lahat.

“Magkasama ba tayo rito buong magdamag?” I asked while I was gripping the comforter.

“No. Sa kabilang kwarto ako natulog.” He carefully diminished the distance between him and the bed before he sit on the edge. His eyes won't looked away as his breathe became heavy.

Gumaan ang aking pakiramdam nang sabihin niya iyon. Napabuntong hininga ako at lumuwag ang pagkapit ko sa kumot.

“Maayos ka na ba talaga?” he inquired.

“Medyo,” I answered as I took a glance on him, then I quickly looked away. “Hindi lang ganoon kadaling makalimutan ang nangyari kagabi,” I explained before I sighed.

“He's no longer a student in DASU. Wala ka ng dapat pang ipag-alala dahil hindi na makakalapit pa sa iyo ang gagong iyon.” His emotion became cold and his voice was full of seriousness. I could feel the anger building up in him.

Nang mapagmasdan kong mabuti ang kanyang mukha ay nakita ko ang galos sa gilid ng kanyang labi at galos sa ibaba ng kanyang kaliwang kilay. Nanikip ang aking dibdib, kinain ako bigla ng aking konsenya.

“Pasensya na, naabala kita. Salamat sa lahat, Jeremiah. Utang ko sa'yo ang buhay ko, kung hindi ka dumating at nagawa niya sa akin iyon, hindi ko alam kung anong mangyayari, baka kung ano ang magawa ko sa sarili ko,” I chatted as hot liquids flooded my cheeks. Mabilis kong pinunasan ang aking luha pero patuloy lang din naman ito sa pagtulo.

He saw my body trembled as I reminisced what I’ve experienced. I couldn't forget the horror, making me sobbed quietly.

“Fvck! Joy, no one's gonna do it to you again. I am here. No one, Joy. No one.” Napatigil sa pagtulo ang aking luha kasabay ng patitig ko sa kaniyang gwapong mukha. Tila ba siguradong-sigurado siya sa kaniyang mga sinasabi.

Lumabas ang kaniyang dimples at marahan na umupo sa aking tabi. His actions were full of care, he was like trying to approach me as safely as he could.

“I'll stick with you like a glue. I'll be your friend, Joy. Your bestfriend,” he announced while he was staring at me. Kumabog nang malakas ang aking dibdib ngunit nang malito sa kanyang sinabi ay kinunutan ko siya ng noo.

“Hindi kita maintindihan,” saad ko kasunod nang paglayo ko ng bahagya sa kaniya.

“You didn't know what bestfriend mean is?” he inquired, teasing me. He was pouting cutely as he pinched my nose. My senses went shock, causing me to stiffen.

“A-alam ko, pero ang salitang bestfriend sa vocabulary mo ang hindi ko alam. Anong ibig mong sabihin sa bestfriend, with benefits? Kaya mo ba ako ipinagtanggol kagabi ay para kaibiganin at para gamitin din? Wala ring ipinagkaiba sa gagong iyon,” matapang kong salaysay habang nakatitig sa kaniya.

Hindi siya nakagalaw sa pwesto kaya napa-ismid ako, “Sorry, kahit na malaki ang utang na loob ko sa'yo ay hindi ko matatanggap ang alok mo,” litanya ko kasabay nang pagbagsak ng kaniyang panga sa sahig.

“That's not what I mean. A real bestfriend without any ulterior motives, the one who's always there, the one you're always with, the one who's ready to save you, the one who—” I stopped him from talking by raising my two hands on air.

“Bakit ako? Mahirap lang ako, J-Jeremiah. Walang malaking kompanya ang magulang ko at isa pa, hindi rin ako kagandahan para maging kaibigan mo,” pahayag ko kaya hinuli niya ang mga kamay kong nakataas sa ere at pinagsiklop ang aming mga palad.

I stared on our hands, feeling the warmth of his palm. Hindi ko mabawi ang aking mga kamay dahil sa tuwing tatangkain ko ay mararamdaman ko ang maingat niyang pagpisil dito.

“Sa ikaw ang gusto ko,” he said as he looked straight into my eyes. “Alam mo, hindi ko kailangan ng kaibigang mayaman at saka. . . maganda ka. Ikaw ang pinakamaganda kahit na may pagka-hagard ka,” he exclaimed, causing me to withdraw my hands on him to hit his shoulder.

“So, are we now friends? Bestfriends?” Tumatawa siya habang hinihimas niya ang kaniyang braso na pinalo ko.

Totoo bang nangyayari ito o nananaginip lang ako?

“Dahil kaibigan na kita, sasabihin ko ang lahat ng tungkol sa akin pero ganoon din dapat ang gawin mo. No secrets, no lies,” he continuously stated as if I already agreed to become his best friend. I saw his eyes twinkled as I felt his excitement.

Wala ba siyang naging kaibigan noon? Sa pagkinang kasi ng kaniyang mga mata ay parang first time niyang magkaroon ng isang kaibigan.

“Madaldal ka pala. Fuckboy na madaldal,” pagpuna ko kaya napatawa ulit siya nang mahina. Umiiling siya habang ang reaksyon niya ay hindi makapaniwala sa aking tinuran.

“I am not a fuckboy. Marami lang lumalapit na babae sa akin pero hindi naman talaga humahantong sa s*x. Make out, make out lang. Paminsan-minsan ko lang sila pinagbibigyan, kapag init na init na talaga ako,” dipensa niya sa kanyang sarili kaya naibato ko sa kaniya ang nadampot kong unan.

Pulang-pula ang aking mukha at hindi ako makatingin sa kanya ng diretso. Ano pa nga ba ang aasahan ko sa babaerong ito? Wala namang babaerong inosente pa. Lahat ay naka-score na.

“Oh, s**t! I’m sorry. I just can’t censor my mouth when I talk. Ganito talaga ako, I'm sorry if I offended you. I’m always like this, you know? talking dirty,” he exclaimed, making my lips parted. He blew out a volume of air before he surveyed the whole room.

“Joy, kailangan mo nang masanay. Ayaw mo niyon, pwede kitang turuan.” He smile widely like something was running in his head.

“Turuan ng ano?”

“N-ng ano.”

"Ng ano nga?”

“N-ng self-defense,” he said, avoiding my gaze. Nakita kong namula siya at pinagpawisan kaya hindi ko alam kung anong ire-react.

“I can teach you self-defense, so you can protect yourself if someone try to harm you again,” he added. His eyebrows went up and down, making me gulped and looked away.

“M-marunong ka?”

“Expert ako! I'm a black-belter in taekwondo and I'm a boxer, too,” he bragged before his dimples showed up again. Napabuntong-hininga ako at napairap ng wala sa oras.

“Akala ko kung ano na ang ituturo mo sa akin,” I stated, making him leaned closer to me.

“I can also teach you in that field, too, but nah. I won’t.” He looked at me straight in the eyes like he was staring through my soul. “Because Joy Palmes, I want you pure and innocent,” he mumbled before he immediately left out of the bed.

Napakurap ng ilang beses ang aking mga mata kasabay nang mabilis na pagpintig ng puso ko.

“Kumilos ka na, nagpapadala ako ng pagkain nating dalawa. Sabay na tayong magbreakfast, gagamutin natin ang sprained ankle mo. Sabay na rin tayong pumasok,” salaysay niya pero umiling kaagad ako.

“Why?”

“H-hindi ako papasok, J-Jeremiah. May kailangan akong gawin ngayon.”

Tama! Kailangan kong hanapin ang intsik na bumasa ng palad ko. Iyon lang ang nasa isip ko ngayon. Kailangan ko ng pangontra sa sinasabi nitong kamalasan ko sa kamay ng apat na lalaki na may hawak na itim na sinulid.

Kailangang maging maayos na ang lahat. Ayaw kong pati ang pagkakaibigan namin ni Jeremiah ay maapektuhan ng kamalasan na iyon.

”I'll go with you. Hindi mo pa kaya nang mag-isa,” pagpresinta niya sa kanyang sarili.

“H-hindi na.”

“Are you sure, Joy? You seem still afraid.”

“Kaya ko na,” salaysay ko kahit hindi na ako sigurado sa sinasabi ko.

I was once a brave person, but after what happened, I was now thinking twice.

“Then, atleast have breakfast with me and save your number on my phone,” he uttered, handling me an expensive phone. Nang hindi ko kunin ko ang inaabot niya ay siya na mismo ang naglagay nito sa aking palad.

Hindi siya tumigil sa pangungulit hanggang sa i-save ko sa kanyang cellphone ang number ko.

“I'll check you from time to time,” he added while grinning, making me confused.

“J-Jere-” He put his index finger on my lips to prevent me from talking.

“Call me, Miah as in Ma-ya. Iyon ang gusto kong itinatawag sa akin ng mga taong gusto kong makasama ng matagal na matagal, Joy,” he announced, causing a huge explosion inside my chest.

“M-Miah,” I called him then I saw his panty-dropping dimples.

I still didn't know his real motive, his definite reason why he would offer his friendship to me. Sa ngayon pa lang ay parang mahihirapan na ako. I mean, he is Jeremiah Fernandez, my long time crush.

“Kilos na. Sarap na sarap ka sa kama ko. Halika rito, mas masarap ako riyan,” panunukso niya kaya napasimangot ako at kaagad na umalis sa kama niya.

“I’ll massage your foot, Joy. Masama yata ang tama niyan. Hindi ka kaya mahirapang maglakad?”

“Kaya ko pa ngang tumakbo. Saka malayo ito sa bituka, kinaka-career mo naman talaga ang pagiging kaibigan ko.”

“Ayaw mo niyon, sweet ako at caring. Ikaw lang ang babaeng pinatulog ko sa kwarto ko, kaya dapat kina-career mo rin ang pagiging kaibigan ko.”

“Paano ba?” tanong ko sa kaniya pero hindi siya kaagad nakasagot, kumunot ang kaniyang noo na parang pinag-iisipang mabuti ang isasagot sa akin.

“Mangako kang ako lang ang magiging kaibigan mo,” he exclaimed while staring straight on to my eyes.