นิรินยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ริมฝีปากเธอสั่นนิด ๆ
เหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ยังกลั้นไว้
แต่สุดท้าย...เธอก็เงยหน้าขึ้น
แววตามีทั้งความดีใจ ความกลัว และ...ความหวัง
“แล้วพี่ไม่เบื่อเหรอคะ?”
“สวนแบบนี้ ไม่ใช่เมืองใหญ่ ไม่มีอะไรหรูหรา ไม่มีใครรู้จักพี่ ไม่มีใครรู้ว่าพี่เก่งแค่ไหน…”
พี่บอยสบตาเธอ เขาไม่ยิ้ม แต่คำตอบของเขาอบอุ่นกว่าแสงแดด
“ที่กรุงเทพฯ มีคนรู้จักพี่เยอะแล้วไง”
“แต่ไม่มีใคร...รู้จักพี่จริง ๆ”
“แต่ที่นี่...”
“มีคนที่รู้ว่าพี่กินเผ็ดไม่ได้ ชอบกาแฟไม่หวาน ชอบตื่นเช้า”
“และมีแม่ที่ตื่นมา...ยิ้มให้พี่เหมือนเป็นลูกชายจริง ๆ”
นิรินเม้มปากแน่น น้ำตาเริ่มเอ่อโดยไม่ทันรู้ตัว
“หนูกลัว...”
“กลัวว่าจะเหนื่อย กลัวว่าจะไปกันไม่รอด กลัวว่าพี่จะเบื่อ กลัวว่าทุกอย่าง...มันดีเกินไป…”
พี่บอยยกมือแตะแก้มเธอเบา ๆ
นิ้วโป้งปาดน้ำตาออกจากหางตาเธออย่างแผ่วเบา
เขาก้มหน้าลง พูดช้า ๆ
“ถ้าจะอยู่ด้วยกั
