มอเตอร์ไซค์ของพี่บอยแล่นฝ่าลมค่ำอย่างเงียบงัน
แม้จะเลยเที่ยงคืนไปแล้ว แต่เขากลับไม่อยากอยู่เฉย
ความคาใจมันค่อย ๆ กัดกิน ไม่ต่างจากเปลวไฟใต้ขี้เถ้าที่ไม่ดับ
เขาขี่ตรงไปยังคอนโดหรูในซอยลึก
ที่เจ้าของห้องชั้นหก...คือ “ไอ้วินน์” เพื่อนสนิทคนหนึ่ง
เพื่อนที่เขารู้จักดี
แต่วันนี้ เขาไม่มั่นใจเลยว่า...จะยังรู้จักดีอยู่ไหม
“เฮ้ย โบ้ย! มึงนี่มาแปลกว่ะ ดึกขนาดนี้”
เสียงทุ้มจากชายในชุดคลุมบ้านแบรนด์ดัง พร้อมเบียร์กระป๋องในมือ
วินน์ยิ้มกว้างแบบเพื่อนเก่า
แต่แววตากลับมีแววเหนื่อยล้าเล็กน้อย
หรือบางที...อาจเป็นความเมา
“กูมีเรื่องจะถาม”
พี่บอยพูดตรง ๆ น้ำเสียงนิ่ง แต่เฉือนใจ
วินน์ยักคิ้ว แล้วเดินนำไปที่ระเบียงห้อง
วิวเมืองเบื้องล่างสว่างไสวเหมือนชีวิตเขา
แต่หัวใจของพี่บอยกลับหนักกว่าเดิม
“เมื่อคืนมึงทักผู้หญิงคนนึง”
“คนที่เคยรับจ็อบ...มึงเคยเจอใช่ไหม”
วินน์ชะงักไปนิด ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ
