เสียงหัวเราะของกันต์กับเต้าหู้ยังดังอยู่ไกล ๆ
แต่พี่บอยเดินกลับขึ้นมาบนบ้านเงียบ ๆ ในจังหวะที่แม่กับนิรินยังยุ่งอยู่ในครัว
เขาหยิบสมุดจดเล่มเล็ก ๆ จากกระเป๋าเป้ที่วางไว้ข้างเตียง
ดึงดินสอด้ามหนึ่งจากกระเป๋าเสื้อ แล้วเดินมานั่งใต้ร่มไม้ ใกล้ ๆ รั้วที่เอียง
ลมอ่อน ๆ พัดผ่าน
กลิ่นหอมของดินเปียก น้ำล้างผัก และกลิ่นกาแฟจาง ๆ จากครัวลอยมาตามลม
พี่บอยเปิดสมุด มองหน้ากระดาษเปล่าสักพัก
ก่อนจะเริ่มลากเส้น...เขาวาดแผนผังคร่าว ๆ ของพื้นที่ตรงริมรั้ว
จุดที่แดดเช้าเข้าถึง แต่แดดบ่ายร่ม ใกล้บ่อน้ำ และมีต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงา
มือหยาบของเขาลากเส้นตรงเงียบ ๆ ไม่รีบ ไม่ลังเล แต่ทุกเส้นนั้นมีความตั้งใจ
คาเฟ่เล็ก ๆ ไม่ต้องหรูหรามีที่นั่งใต้ต้นไม้มีโซนอ่านหนังสือให้เด็กในหมู่บ้าน
มีทางเดินหินเล็ก ๆ ตัดผ่านสวนผักโต๊ะไม้เก่า ๆ กับม้านั่งยาว ที่แม่จะนั่งได้สบาย
เขาเงยหน้าขึ้น
มองรั้วไม้เอียงที่เขียนชื่อไ
