หลังจากเปลี่ยนโทรศัพท์เครื่องใหม่ และเก็บ “อดีต” ไว้ในลิ้นชักลึกสุดของหัวใจ
นิรินก็ตั้งใจเรียนมากขึ้นเป็นพิเศษ ยิ่งใกล้วันสอบ ยิ่งไม่มีเวลาวอกแวก
เธอใช้ทุกนาทีบนรถวินไปกับการอ่านเนื้อหาเตรียมสอบ การฟังบันทึกเลกเชอร์ และจดโน้ตใหม่ซ้ำไปซ้ำมา
แม้แต่ตอนพักกลางวัน เธอก็ยังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้หลังตึกคณะ ก้มหน้าก้มตากับชีทในมือ
รอยยิ้มบาง ๆ ที่เคยมีบ่อย ๆ หายไปบ้าง แต่ความมุ่งมั่นกลับชัดขึ้นในดวงตา
ปริญ...หนุ่มหล่อจากเอกเดียวกัน เริ่มเข้าหาเธอบ่อยขึ้น
เขาเป็นคนเรียบร้อย สุภาพ และดูจะมีพื้นฐานครอบครัวที่ดี
วันหนึ่งเขาเดินมานั่งข้างเธอในมุมเงียบหลังคณะ ก่อนจะยื่นแก้วน้ำให้
“เห็นเธออ่านทุกวัน กลัวจะลืมดื่มน้ำ”
นิรินรับมา พลางพยักหน้าขอบคุณ
“ขอบคุณค่ะ หนูยังไม่ลืมหายใจนะคะ” เธอแซวเบา ๆ
เขาหัวเราะ
“เราอยู่กลุ่มเดียวกันก็จริง แต่ไม่ค่อยได้คุยกันเลย”
“คงเพราะหนูพูดน้อยมั้งคะ”
“ไม่ใช่หรอก...แ
