คืนเปื้อนคาว

๑๑ ก่อนจากลา

๑๑

ก่อนจากลา

ท่าทางการคนกาแฟด้วยอาการใจลอยของกอหญ้าทำให้นางเรียมต้องเดินเข้ามาใกล้แล้วเอ่ยถาม

“เป็นอะไรไปหญ้า”

หญิงสาวกะพริบตาหลุบมองกาแฟในแก้วที่เย็นชืด ก่อนหันไปยิ้มให้นาง

“ไม่มีอะไรจ้ะ หญ้าแค่คิดอะไรเพลินๆ ว่าแต่อาหารเช้าของคุณหนึ่งเสร็จหรือยังจ๊ะ”

“เสร็จพอดีเลยหญ้า” แสงบอกพลางยกถาดอาหารของภพธรมาวางลงบนโต๊ะ กอหญ้าจึงดื่มกาแฟที่เย็นชืดรวดเดียวแล้วตรงไปยังถาด

“งั้นหญ้าเอาอาหารไปให้คุณหนึ่งก่อนดีกว่า” พูดจบก็ประคองถาดอาหารออกไปจากห้องครัว ทำให้นางเรียมและคนอื่นๆ ต่างมองตามด้วยสายตาเห็นใจ

“สงสารไอ้หญ้ามันเนอะ ท่าทางมันหงอยๆ”

เนตรเปรยขึ้นขณะปัดกวาดเช็ดถูและเตรียมตั้งโต๊ะอาหารให้คุณนายงามตา

“หญ้ามันไม่เป็นอะไรหรอก หลานข้ามันเข้มแข็ง”

นางเรียมเปรยออกมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความภูมิใจในตัวหลานสาว

“แม่ใหญ่คิดแบบนั้นจริงเหรอ” เอี้ยงที่กำลังยกถาดอาหารออกไปตั้งโต๊ะเอ่ยถามขึ้น แต่กลับได้รับคำตอบเป็นเพียงความเงียบงัน ดวงตาที่เริ่มพร่าเบลอมองออกไปยังประตูห้อง ได้แต่ถอนหายใจยาว

ตกสาย รถพยาบาลพร้อมอุปกรณ์ทันสมัยสำหรับผู้ป่วยพิการเดินไม่ได้มองไม่เห็นก็ถูกลำเลียงเข้ามาภายในบ้าน พร้อมกับนางพยาบาลสาวสวยที่ดูปราดเปรียวคล่องแคล่วเดินตามเข้ามาพร้อมกับชัช อุปกรณ์เหล่านั้นและคนที่กำลังเดินตรงมาทำให้กอหญ้ามองตามด้วยความแปลกใจ เพราะไม่มีใครบอกกับหล่อนว่าวันนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

“สวัสดีค่ะคุณชัช อุปกรณ์ใหม่เหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามพลางมองตามพนักงานที่ขนอุปกรณ์ตรงเข้าไปยังลิฟต์

“ใช่ครับ หนึ่งมันโทร.สั่งพี่เมื่อวาน บอกให้เอาเข้ามาวันนี้เลย ให้พาพยาบาลคนใหม่มาด้วย”

อะไรก็ไม่สะดุดใจเท่ากับคำว่า ‘พยาบาลคนใหม่’ อีกแล้ว จึงมองไปยังสาวสวยที่กำลังยิ้มให้หล่อน

“สวัสดีค่ะ พี่เป็นพยาบาลที่จะมาดูแลคุณหนึ่งต่อจากคุณหญ้านะคะ”

กอหญ้านิ่งอึ้ง หล่อนงงไปหมดแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เพิ่งคุยกับเขาเมื่อวาน ยังไม่ได้ตัดสินใจอะไร เขาก็เป็นคนตัดสินใจให้หล่อนทั้งหมดแล้วอย่างนั้นเหรอ

“น้องหญ้าเป็นอะไรหรือเปล่า ดูท่าทางยังงงๆ”

ชัชเอ่ยถาม เริ่มรู้สึกผิดปกติ เกิดอะไรขึ้นระหว่างกอหญ้ากับเพื่อนของเขากันแน่ เพราะดูเหมือนหญิงสาวจะไม่เคยรับรู้เรื่องราวเหล่านี้มาก่อน ไม่รู้แม้กระทั่งว่ากำลังมีพยาบาลคนใหม่มาแทนที่ตัวเอง...

“เอ่อ คือหญ้าพอจะรู้มาบ้าง แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้” หญิงสาวตอบเสียงแผ่ว พอดีกับที่คุณนายงามตาก้าวเข้ามาในบ้านแล้วมองทุกอย่างด้วยอาการเดียวกันกับกอหญ้า

“นี่มันอะไรกันตาชัช”

ชัชและพยาบาลสาวคนใหม่ยกมือขึ้นทำความเคารพคุณนายงามตา ฝ่ายนั้นรับไหว้อย่างมึนงงพลางมองคนเหล่านั้นขนข้าวของเข้าลิฟต์ ก่อนหันมามองสาวสวยแปลกหน้า แล้วหยุดที่ชัชเป็นคนสุดท้าย

ชายหนุ่มถึงกับยิ้มแหยๆ เขาเองก็งง อย่าว่าแต่คุณนายงามตาเลย ตกลงคนบ้านนี้มีใครรู้อะไรบ้างนอกจากไอ้เพื่อนยากของเขา

“ผมว่าคุณแม่ขึ้นไปถามไอ้หนึ่งมันดีกว่าครับ เพราะผมเองก็ทำตามที่มันสั่งไป ตอนแรกก็นึกว่ารู้กันหมดแล้วเสียอีก” เขาบอกพลางยิ้ม ทำให้คุณนายงามตาที่มีสีหน้าไม่เข้าใจอะไร เดินตรงขึ้นไปยังห้องนอนของลูกชายทันที โดยมีร่างของกอหญ้าเดินตามไปติดๆ

“เธอรู้อะไรบ้าง”

หญิงสาวมองท่านแวบหนึ่งพร้อมส่ายหน้า

“หญ้าก็เพิ่งรู้พร้อมท่านค่ะ”

ฝ่ายนั้นชะงักลงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้หยุดเดินแต่อย่างใด

“เธออยู่กับตาหนึ่งตลอด ทำไมถึงไม่รู้เรื่อง” หันมามองหญิงสาวตาวาววับเมื่อมาถึงหน้าห้องของลูกชาย คนตัวบางก้มหน้าลงก่อนจะสบตาท่านอีกครั้ง

“อยู่ด้วยกันตลอดก็จริง แต่มีบางช่วงที่หญ้าเองก็ต้องทำธุระส่วนตัว คุณหนึ่งอาจใช้เวลาที่หญ้าไม่อยู่จัดการเรื่องนี้ก็ได้”

คุณนายงามตาพ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะสับเท้าเข้าไปในห้องนอนของลูกชาย

“หนึ่งสั่งของพวกนี้มาเหรอ”

ภพธรเงยหน้าขึ้นมองมารดาแล้วหยุดที่กอหญ้าซึ่งตามมาติดๆ แต่แววตาที่มองเขาดูห่างเหินไปอีกเท่าตัวทั้งยังเมินมองไปทางอื่น พอดีกับชัชและพยาบาลสาวคนใหม่ก้าวเข้ามาสมทบ

“ครับ ผมสั่งมาเองพร้อมพยาบาลคนใหม่”

คำตอบของเขาทำเอาคุณนายงามตาใจกระตุก ท่านมองลูกชายสลับกับกอหญ้าด้วยความไม่พอใจเลยสักนิด

“นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมต้องมีพยาบาลใหม่ หญ้า นี่เธอพูดอะไรกับตาหนึ่งฮึ เธอบอกให้ตาหนึ่งหาพยาบาลใหม่มาใช่ไหม”

ท่าทางจะเล่นงานกอหญ้าของคุณนายทำให้ทุกคนนิ่งเงียบ ชัชมองเพื่อนของเขาอย่างต้องการคำตอบเช่นกัน ขณะที่พยาบาลคนใหม่หน้าเหลอเพราะไม่คิดว่าจะต้องมาพบกับเหตุการณ์นี้เข้า

“หญ้าไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำครับ ทุกอย่างเป็นความต้องการของผมเอง”

คุณนายงามตาร้อง ‘ฮะ’ ออกมาเบาๆ อย่างไม่เข้าใจลูกชายเลยสักนิด

“ไอ้อุปกรณ์เครื่องใช้ใหม่ๆ แม่พอจะเข้าใจนะ แต่ว่าพยาบาลใหม่นี่คืออะไรไม่ทราบ มีหญ้าอยู่แล้วต้องมีเพิ่มทำไม”

ชายหนุ่มถอนหายใจยาว เขาไม่อยากทะเลาะกับมารดาต่อหน้าคนอื่น

“เอามาผลัดเปลี่ยนกับหญ้า หญ้าดูแลผมตลอดเวลาไม่ได้พักแบบนี้ เห็นทีจะแย่ลงสักวัน”

คำตอบของเขาฟังมีเหตุผล กอหญ้าจึงเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม มีหล่อนเพียงคนเดียวที่รู้ความนัยอันซุกซ่อนไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยของภพธร

“แน่ใจนะ” คุณนายงามตาถามลูกชายเสียงขรึม สีหน้าแววตายังคงไม่ค่อยถูกใจกับการกระทำของเขานัก

“แน่ใจสิครับ”

คุณนายถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะหันไปทางกอหญ้าที่ยืนสงบเสงี่ยมไม่ออกความคิดเห็นเช่นที่ผ่านมา

“ฉันต้องขอโทษทุกคนด้วยนะ โดยเฉพาะคุณ” หันไปทางพยาบาลคนใหม่ ท่านรู้ว่าทำเสียงดังจนทำให้อีกฝ่ายตกใจไม่น้อย

“ไม่เป็นไรค่ะ”

คุณนายงามตาพยักหน้า ก่อนจะหันไปมองกอหญ้าอีกครั้งด้วยสายตาที่อ่อนลงแต่กลับไม่มีคำขอโทษเหมือนที่เอ่ยกับพยาบาลสาวเมื่อรู้ว่าตนเข้าใจผิด สิ่งเหล่านี้ทำให้หญิงสาวรู้ซึ้งถึงสถานะของตนเอง หล่อนไม่เคยมีค่าอะไรเท่าเทียมในสายตาของท่าน แม้จะมีการศึกษาไม่น้อยแต่ก็ไม่เคยเป็นได้มากกว่าหลานสาวของคนใช้ บางที ภพธรอาจพูดถูก หล่อนอาจได้พบเจอคนที่ดีกว่าคนที่นี่หากไปอยู่ที่อื่น...

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย พนักงานก็กลับออกไป ส่วนชัชและพยาบาลสาวยังคงอยู่ต่อ

“ตาหนึ่งให้เริ่มงานวันไหนล่ะ” คุณนายงามตาเอ่ยถามพยาบาลคนใหม่

“วันศุกร์นี้ค่ะ” มาลีญาตอบอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน จนคุณนายงามตารู้สึกพอใจไม่น้อย

“แล้วนี่ตาหนึ่งบอกกับชัชตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แม่ไม่รู้เรื่อง”

“เมื่อวานครับ มันบอกปุ๊บก็ให้ผมหาของปั๊บ พร้อมกับพยาบาลใหม่ด้วย ผมนี่ต้องรีบติดต่อไปหาคุณลุงที่โรงพยาบาล ก็ได้คุณมิลค์นี่แหละครับ ที่รับเป็นพยาบาลให้หนึ่งมัน”

คุณนายส่ายหน้าอย่างระอากับการกระทำของลูกชาย ขนาดเดินไม่ได้ มองไม่เห็น ยังสั่งให้คนอื่นทำตามใจตัวเองได้ขนาดนี้

“ตาหนึ่งนะตาหนึ่ง ทำอะไรไม่ปรึกษาแม่สักคำ นี่ถ้าบอก แม่ก็คงจะไม่ตกใจขนาดนี้หรอก แต่ยังไงก็ยินดีต้อนรับนะหนูมิลค์ ฉันฝากลูกชายด้วยแล้วกัน”

“ได้ค่ะคุณนาย”

“เรียกฉันว่าคุณป้าก็ได้ อีกหน่อยก็เป็นคนกันเองแล้วนี่นะ” คุณนายงามตากล่าวกับพยาบาลสาวอย่างรู้สึกถูกชะตา โดยไม่รู้ว่ามีใครอีกคนยืนมองอยู่ในมุมหนึ่งของห้อง คนที่กำลังจะก้าวออกมาสมทบกับพวกเขารู้สึกกระบอกตาร้อนผ่าว คุณนายงามตาไม่เคยให้ความเอ็นดูหล่อนเหมือนกับที่มีให้กับคนอื่น คงกลัวว่าจะจับลูกชายของท่านกระมัง จึงแบ่งชนชั้นอย่างชัดเจน และมอบให้เพียงความห่างเหินเย็นชาเท่านั้น

หญิงสาวกลับขึ้นไปบนห้องของภพธรอย่างเงียบเชียบ เขานั่งหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง กำลังคิดอะไรบางอย่างที่หล่อนไม่อาจรู้ได้

เสียงถอนหายใจทำให้คนที่กำลังมองออกไปนอกห้องหันมองตามเสียง แค่ลมหายใจเขาก็รู้ว่าเป็นใคร...

“ขอโทษที่ไม่ได้บอกล่วงหน้าเรื่องพยาบาลคนใหม่ แต่ฉันคิดว่าถ้าวันไหนเธออยากจะไปจากที่นี่ ก็ไปได้ทันที แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอต้องไปภายในวันนี้หรือเร็วๆ นี้ แค่เตรียมการเอาไว้เท่านั้น”

“ไม่เป็นไรค่ะ เพราะบางที หญ้าอาจจะได้ไปจากที่นี่เร็วกว่าที่คิดเอาไว้ก็ได้”

คำตอบของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มหันกลับไปตามเดิม เขาไม่มีอะไรจะพูดอีก นอกเสียจากจะอวยพรให้หล่อนไปดี...