คืนเปื้อนคาว

๖ ผ่านมาให้คิดถึง

๖

ผ่านมาให้คิดถึง

วันเวลาผ่านไปรวดเร็วราวติดปีก เพียงไม่นาน กอหญ้าก็ขึ้นปีสาม จากเด็กสาวผอมบางก็กลายเป็นสาวกลมกลึงเต็มตัว ด้วยรูปร่างหน้าตาสะสวยทำให้มีหนุ่มๆ แวะเวียนมาขายขนมจีบไม่เว้นวัน ทว่าสาวน้อยก็ไม่เคยให้ความสนใจผู้ชายคนไหนเป็นพิเศษ สิ่งสำคัญที่สุดในเวลานี้คือการตั้งใจเรียน เพื่อที่จะได้ทำตามความฝันอันสูงสุดของตนเองที่ให้สัญญาเอาไว้กับผู้เป็นยาย

“น้องหญ้าครับน้องหญ้า”

เสียงเรียกคุ้นหูทำให้กอหญ้าชะลอฝีเท้าแล้วหันไปยังที่มาของเสียง เมื่อได้เห็นหน้าเจ้าของเสียงจึงส่งยิ้มให้อีกฝ่ายทันทีที่เขาก้าวเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนเช่นเดิม

“พี่เป๊กมีอะไรหรือเปล่าคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเขาไปเช่นทุกครั้งที่พบกัน ทำให้อีกฝ่ายถึงกับถอนหายใจยาวทว่าสีหน้ายังเจือยิ้มแม้จะรู้สึกอ่อนใจกับคนน่ารักตรงหน้าก็ตามที

“เจอหน้ากันทีไรหญ้าถามพี่ประโยคนี้ทุกทีเลย”

กอหญ้าหัวเราะเบาๆ เมื่อถูกทักท้วง

“แล้วจะให้หญ้าพูดอะไรล่ะคะ”

เป๊กหรือปราการ นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ เป็นรุ่นพี่ของกอหญ้าหนึ่งปีถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เขาส่ายหัวเบาๆ กับความใจแข็งของสาวน้อยที่จนแล้วจนรอดก็ไม่ยอมใจอ่อนรับรักเขา ทว่าตราบใดที่กอหญ้าไม่มีใคร ปราการก็ไม่คิดถอดใจเลยสักครั้ง

“ก็เช่นว่า เจอกันอีกแล้วนะคะ วันนี้ไปกินข้าวด้วยกันไหม ไปเที่ยวด้วยกันไหม เดินเล่นกันไหม อะไรทำนองนี้น่ะ”

หญิงสาวเผลอค้อนเขาไปทีหนึ่งพร้อมส่ายหน้าด้วยความระอาใจ ทำให้คนมองถึงกับใจกระตุก รีบสาวเท้าก้าวตามร่างเล็กเมื่อหญิงสาวออกเดิน

หัวใจของเขาพร้อมจะอ่อนแอลงในทุกเมื่อที่ได้อยู่ใกล้หล่อน กอหญ้าน่ารักมากเหลือเกินในความรู้สึกของปราการ แม้จะมีสาวๆ ในสต๊อกอยู่หลายคน ทว่าไม่มีใครสามารถผูกใจของเขาเอาไว้ได้เหมือนกับกอหญ้า

“ก็หญ้าไม่ว่างนี่คะ”

“โหย...จะตั้งใจเรียนไปถึงไหน อู้วันสองวันคงไม่ทำให้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งหลุดมือหรอกน้องหญ้า”

กอหญ้าได้แต่อมยิ้ม เพราะไม่อยากโต้เถียงกับอีกฝ่ายนัก จากที่รู้จักกันมานานทำให้รู้ดีว่านอกจากจะเป็นหนุ่มหล่อสุดฮ็อตแล้ว ปราการยังเป็นชายหนุ่มหัวดื้อมากคนหนึ่งเลยทีเดียว กอหญ้าจึงใช้ความเงียบเป็นคำตอบ และใช้มันมาตลอดจนถึงทุกวันนี้

แน่นอนว่าในหัวใจสาวน้อยมีบางครั้งที่หวั่นไหวไปบ้าง ทว่าทุกครั้งที่สบตาเขาก็มักมีแววตาของใครบางคนแทรกซ้อนเข้ามาทำลายความรู้สึกเหล่านั้นจนหมดสิ้น ทั้งที่มันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว ควรหลุดพ้นจากความรู้สึกเจ็บช้ำ อับอายและด้อยค่า แต่ก็ไม่รู้เพราะเหตุใด ความรู้สึกเหล่านั้นแม้จางลงไปบ้างแต่กลับไม่เคยหายไปไหน และไม่เคยลืม...

ภาพของสาวน้อยและหนุ่มหล่อที่เดินเคียงข้างกันไปพร้อมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของทั้งสอง ทำให้คนที่นั่งคร่อมรถมอเตอร์ไซค์คันโก้ สวมหมวกกันน็อกสีดำและเสื้อแจ็กเกตสีน้ำตาลเข้มเขม้นตามอง โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างว่าร่างสูงใหญ่โดดเด่นของตน กำลังเป็นที่สะดุดตาสะดุดใจของนักศึกษาสาวหน้าใสที่เดินผ่านไปผ่านมาให้ต่างหันมองเขานัยน์ตาเป็นประกาย แต่เขาไม่สนใจใครทั้งนั้น เพราะในสายตาของเขายามนี้มีเพียงเจ้าของร่างเล็กน่าทะนุถนอมเพียงคนเดียวที่ครอบครองจักษุสีเข้มคมปลาบ

เสียงมอเตอร์ไซค์ดังฮึ่มๆ เข้ามาใกล้เรียกสายตาผู้คนเหลียวมอง หนึ่งในนั้นคือสองหนุ่มสาวที่หันไปด้านหลัง ปราการขมวดคิ้วนิ่วหน้าเมื่อรถมอเตอร์ไซค์คันนั้นเคลื่อนมาหยุดเลยไปเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองเขาและกอหญ้าพร้อมกับเปิดหมวกกันน็อกออก

ในขณะที่ปราการมองชายหนุ่มรูปหล่ออย่างนึกแปลกใจ กอหญ้าก็ชะงักกึกพร้อมกับสบตาคมกริบของเจ้าของรถคันโต หล่อนเพิ่งคิดถึงเขาเมื่อครู่ ภพธรก็มาปรากฏตัวต่อหน้า ซ้ำยังเรียกสายตาใครต่อใครให้มองตามได้ไม่ยากเย็น

“คุณหนึ่ง” ชื่อที่หลุดออกจากริมฝีปากสีเรื่อจิ้มลิ้มพร้อมยกมือไหว้ของหญิงสาวยิ่งทำให้ปราการงุนงงสงสัย ก่อนจะหันไปมองผู้ชายที่ชื่อ ‘คุณหนึ่ง’ อีกครั้ง แต่จู่ๆ ก็เกิดลางสังหรณ์แปลกๆ ต่อผู้ชายตรงหน้า

“เลิกเรียนแล้วใช่ไหม”

หญิงสาวพยักหน้ารับเบาๆ ในอ้อมแขนมีตำราเรียนอยู่สองสามเล่ม ชายหนุ่มมองสาวน้อยของเขาแล้วเหลือบสายตาไปยังนักศึกษาหนุ่มน้อยร่างสูง หน้าตาหล่อเหลา

“ขอบคุณที่เดินมาเป็นเพื่อนกอหญ้านะ” เขาบอกกับผู้ชายไม่ทราบชื่อแล้วหันไปสบตาสาวน้อยอีกครั้ง “ขึ้นมาเลย จะพาไปส่งที่หอ”

ปราการขมวดคิ้วนิ่วหน้า แล้วหันไปยังหญิงสาว กอหญ้าสบตาเขาอย่างขอลุแก่โทษแวบหนึ่ง ก่อนหันไปสบตาภพธร

“เอ่อ หญ้าไม่อยากรบกวนคุณหนึ่งเลย” สาวน้อยตอบเสียงเบาตามแบบฉบับของหล่อน ทว่าภพธรไม่ตอบโต้อะไรนอกจากจะลงจากรถ หยิบหมวกกันน็อกอีกใบขึ้นมาถือไว้พลางสบตาหล่อนราวกับจะบังคับอยู่กลายๆ นั่นทำให้สาวน้อยเริ่มรู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมาดื้อๆ ทว่าเมื่อมองไปรอบกายจึงได้รู้ว่าพวกตนกำลังตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อนนักศึกษาอีกมากมายเลยทีเดียว

“ขอบคุณพี่เป๊กที่เดินเป็นเพื่อนนะคะ หญ้ากลับก่อน” สาวน้อยตัดบทและยิ้มปลอบใจเขา ก่อนจะก้าวเข้าไปหาภพธรที่สบตาหล่อนด้วยแววตาที่ค่อนข้างดุ สาวน้อยจึงตวัดค้อนเขาไปขวับหนึ่งอย่างลืมตัว ทำให้คนที่มองอยู่ถึงกับนิ่งอึ้งไปอึดใจใหญ่ เพราะไม่เคยถูกหล่อนมองด้วยสายตาแบบนี้มาก่อนในชีวิต แต่แล้วเขาก็รู้สึกตัว สวมหมวกกันน็อกให้สาวน้อย

“หญ้าใส่เอง”