รักไม่ผิด ผิดที่รัก

#2

(ชีวิตที่ไม่คุ้นเคย)

มือเรียวสวยเปิดประตูห้องน้ำ ก่อนจะย่างเท้าเดินออกมา สายตากวาดมองหา ผู้ชายคนนั้นทว่า ในห้องกลับว่างเปล่าและเงียบสงบ

'' หายไปไหนแล้วล่ะ ''

ฉันเอ่ยเบาๆ ก่อนจะหันไปเห็นว่าประตูเปิดแง้มอยู่จึงแอบชะโงกหน้าออกไปดู พบผู้ชายคนนั้นยืนคุยกับคนกลุ่มนึงและยื่นกระเป๋าให้กัน ฉันกลัวว่าพวกเค้าจะเห็นจึงรีบถอยตัวเดินกลับมานั่งลงบนเตียงแล้วเอนตัวลงนอน

''เธอไม่ควรมาแอบดู ''

ผมเอ่ยกับเธอที่นอนหันหลังอยู่บนเตียง แล้วเดินมาทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาท่ามกลางความมืดสลัวในห้องนอน

"ฉันไม่ได้ตั้งใจแค่เป็นห่วงคุณก็เท่านั้น "

ฉันเอ่ยสั้นๆ แล้วรีบข่มตาหลับ

''คราวหลังก็อย่าทำอีก''

น้ำเสียงหนากำชับหลังจากที่ได้ยินหญิงสาวเอ่ยเช่นนั้นหัวใจที่เคยด้านชาของเซ็นก็รู้สึกมิสู้ดีอย่างมาก

''ว่าแต่เธอชื่ออะไร? "

ผมเอ่ยถามเธอท่ามกลางความมืดขณะนอนยกเข่า เอาแขนวางพาดกลางหน้าผาก

คุณ.............!!

ทว่า คำถามของผมกลับเป็นเพียงความเงียบสงบที่ตอบกลับมาพร้อมกับเสียงหายใจเบาๆ บ่งบอกว่า เธอคนนั้นได้หลับไปแล้ว

@เช้าตรู่

ดวงตาคู่คมลืมตาตื่นเพราะได้กลิ่นหอมฟุ้งของอาหาร

''นั้นเธอกำลังทำอะไรอยู่ "

ผมเอ่ยถามหลังจากขยี้ตาตื่น แล้วมองไปที่ห้องครัวเล็กๆ ในห้องเช่าของผม

"ฉันเห็นว่าคุณหลับอยู่ เลยถือวิสาสะ มาทำอาหารโดยที่ไม่ได้ขออนุญาต คุณคงไม่โกรธฉันใช่ไหมคะ ''

ฉันรีบยกโจ๊กที่ตักใส่ถ้วยอุ่นๆ ไปวางลงบนโต๊ะ หลังจากเอ่ยถาม ผู้ชายคนนั้นที่ฉันกล้าเสี่ยงมาอยู่กับเค้าโดยที่ไม่รู้จักชื่อด้วยซ้ำ

''ใช้ได้ตามสบาย งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อน "

ผมรีบลุกจากโซฟาก่อนจะหยิบเสื้อที่วางพาดอยู่ขึ้นมาสวมแล้วเดินออกไปจากห้อง

"เดี๋ยวสิคะ!! "

ฉันได้แต่เอ่ยเรียกเค้าตามหลังแต่ก็ไม่ทัน อุสาห์ ทำโจ๊กไว้ให้แท้ๆ รีบไปซะแล้ว ร่างเล็กทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ พลันทำหน้าเศร้า มองโจ๊กอุ่นๆ ในถ้วยที่ค่อยๆ เย็นลง

''...........''

บรืนนน!!!

ผมรีบขับรถออกมาจากห้องเช่าเพราะรู้สึกไม่ชินกับการมีคนคอยดูแลเมื่อตอนตื่นแบบนี้ ผมคงไม่ทำให้เธอเสียใจหรอกน่ะ ที่ทิ้งเธอมาแบบนั้น

'' เอ้าพี่เซ็น มาเร็วดีนิพี่ นายกำลังรออยู่เลยรีบเข้าไปเหอะ ''

ลูกน้องที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูทางเข้า เอ่ยปาก ผมจึงรีบเดินเข้าไป

"กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าให้พาตัวเธอมาให้ได้!!แค่ผู้หญิงคนเดียวพวกมึงก็ทำกันไม่ได้ แบบนี้มึงสมควรกลับมาให้กูเห็นหน้าอีกหรอวะ"

ตุบ! ตุบ!ตุบ!! เสียงกระบอกปืนตบลงบนใบหน้าของชายสามคนเต็มแรง พวกมันยืนตัวสั่นก้มหน้าขอแก้ตัว ใหม่จากชายใบหน้าหล่อเหลารูปร่างสูงสง่า แววตาดุดัน สวมใส่แว่นเลนส์หนา ทว่ากลับดูหล่อเหลาเอาการ

"กูจะให้โอกาสพวกมึงครั้งสุดท้ายออกไป!!

ผมมองดูพี่ใหญ่ที่มีสีหน้าหงุดหงิด หลังจากลงมือกับลูกน้องสามคนนั้น มันคงเป็นเรื่องที่สำคัญมากสินะ เพราะผมไม่เคยเห็นพี่ใหญ่โกรธขนาดนี้มาก่อน

"อ้าวเซ็นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เข้ามาก่อนสิ ''

ผมเอ่ยกับ ลูกน้องที่ผมรักเสมือนน้องชาย ก่อนที่เซ็นจะเดินเข้ามาหาผม แววตาของเซ็นที่มองผม มีความสงสัยซ่อนอยู่

"ทำไมมึงมองกูแบบนี้มึงคงเห็นหมดแล้วสินะเซ็น ไอ้พวกนั้นมันไร้น้ำยาไม่เหมือนแกสักคน แต่ก็ช่างมันเถอะ มาคุยงานของเรากันดีกว่า ''

ผมเอ่ยกับเซ็นแล้วรีบเดินไปหยิบกระเป๋าซึ่งภายในคือยาล็อตใหญ่ยื่นให้

" เซ็น รอบนี้สำคัญมาก มึงต้องระวังตัวให้มากนะกูฝากมึงด้วย"

''ไม่ต้องห่วงครับพี่ ผมจะไม่ให้ผิดพลาด"

ผมโค้งตัวให้พี่ใหญ่หลังจากรับกระเป๋าใบนั้นแล้วเดินออกมา ชีวิตของผมติดค้างบุญคุณพี่ใหญ่ ดังนั้น ผมจึงทุ่มเทกับงาน ที่ทำให้เค้าเป็นอย่าง มาก

"...........''

@โกดังร้าง

ในระหว่างที่ผมนั่งรอ คนมารับของไอ้พวกลูกน้องที่ตามผมมา ก็แอบเอ่ยซุบซิบเรื่องของพี่ใหญ่เบาๆ

''ได้ข่าวว่าพี่ใหญ่ จะรักผู้หญิงคนนี้มากเลยว่ะ ถึงขั้นสั่งคนออกตามหาไม่หยุดหย่อน กูชักอยากจะเห็นแล้วซิว่ะ ''

ชายเหล่านั้นเอ่ยเบาๆ แต่มันช่างระคายหูของผมซะเหลือเกิน ทว่า อำนาจของผมตอนนี้ก็ไม่ได้มีมากพอที่จะลงโทษพวกมัน จำต้องทนฟังไปเงียบๆ ก่อน ที่ประตูโกดังจะเปิดออก พร้อมกับรถ ที่ขับเเล่นเข้ามา

" สวัสดี ไหนละของ!!

ฝรั่งผมทองก้าวลงจากรถแล้วเดินตรงมาที่เซ็นซึ่งยืนถือกระเป๋าใบใหญ่อยู่ในมือ

''ของอยู่ตรงนี้แล้ว ไหนละเงิน ''

ผมมองดูพวกมันอย่างระแวดระวัง วงการนี้หากเกิดตุกติก มีแต่ตายกับตายสถานเดียว

"เอาเงินมา''

ฝรั่งผมทองเอ่ยสั่งลูกน้องจึงเร่งเดินนำกระเป๋าเงินมาวางลงบนโต๊ะแล้วเปิดให้เซ็นดู

'' เรียบร้อยนี่ของ ''

ผมยื่นดระเป๋ายาวางลงให้พวกมันก่อนจะค่อยๆ หยิบกระเป๋าเงินมาตรวจเช็ค แล้วปิดลง

"คราวหน้าคงจะได้ร่วมงานกันอีก!! "

ฝรั่งผมทองเอ่ยปากแล้วรีบนำของขึ้นรถขับแล่นออกไป

ส่วนผมก็รีบนำเงินกลับไปส่งให้นาย

''พวกมึงกลับกันไปก่อนได้เลย ''

ผมหันไปพูดกับลูกน้องที่พี่ใหญ่ส่งมาติดตามพวกมันจึงรีบพากันขึ้นรถขับออกไป อย่างว่าง่าย ทว่าไม่นานนักเสียงรถตำรวจก็ขับมาดักหน้าพวกมัน..

"ชิบหาย!!"

ผมรีบวิ่งนำกระเป๋าเงินไปขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่แล้วขับหนีไปทางลัดหลังโกดัง

''ขอโทษน่ะเว่ยที่กูต้องทิ้งพวกมึง''

ผมเอ่ยพลันเหลียวสายตาหันไปมองด้านหลังขณะขับรถ ออกมา

@บ้านขนาดใหญ่ สไตล์จีน

บิ๊คไบค์คันสีแดง ขับเเล่นมาจอด ก่อนที่ผมจะรีบนำกระเป๋าเงินถือเข้าไปภายในบ้านพลันเหลือบสายตาไปเห็นพี่ใหญ่กำลังยืนไหว้ ตีจู่เอี้ยะ อยู่จึงตัดสินใจยืนรอเงียบๆ เบื้องหลัง

"อ้าวเซ็นกลับมาแล้วหรอ ''

ผมปักธูปลงบนกระถางเสร็จหันมา ก็เจอเซ็นยืนอยู่ ดูท่างานจะสำเร็จเหมือนเช่นเคย ตั้งแต่มีมัน งานในแก็งก็ง่ายเหมือนปอกกล้วย ผมช่างโชคดีจริงๆ ที่มันเข้ามา มือหนาจับลงบนไหล่เซ็นเบาๆ

''ผมเอาเงินมาส่งครับ...ส่วนไอ้พวกที่ติดตามไปกับผมพวกมันโดนจับไปเลยหมดแล้ว"

ผมเอ่ยเสียงเบาบางเพราะคิดว่าพี่ใหญ่คงจะต้องลงโทษแน่ๆ

" งั้นหรอช่างมันเถอะแค่มึงรอดมาก็พอ"

ผมยิ้มมองเซ็นเพราะมันเปรียบเสมือนน้องชายคนนึงของผม ส่วนคนที่ถูกจับไป ผมค่อยส่งคนไปประกันตัว ลับๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

"งั้นผมขอตัวก่อนน่ะครับพี่ใหญ่ ''

ผมรีบโค้งตัวหลังจากยื่นกระเป๋าเงินให้พี่ใหญ่อีกทั้งยังโล่งอกอย่างมากที่ไม่ถูกลงโทษ

"ขอบคุณมากนะเซ็น มึงขับรถกลับดีๆ ละจะนอนกับกูที่บ้านก็ได้นะ"

ผมตะโกนบอกมันแต่ดูท่าวันนี้มันคงจะมีเรื่องรีบ ร้อน ผมเลยปล่อยให้มันขับรถกลับห้องเช่า ไป

''นายครับ ผู้หญิงที่นายส่งคนไปตามหา ยังไร้ร่องรอยครับ ''

ลูกน้องในชุดสูทสีดำเดินเข้ามารายงาน ชายหนุ่มได้ยินแบบนั้น ก็หงุดหงิดขึ้นทันที

''พวกมึงมันไร้ประโยชน์จริงๆ ดูแล้วงานนี้กูคง ต้องพึ่งเซ็นมันอีกแล้วหละ ''

ผมมองแสงไฟรถที่ขับแล่นออกไป พลางถอนหายใจอย่างเคร่งเครียด

"ป่านนี้คุณจะอยู่ที่ไหน"

ผมหยิบรูปถ่ายของคนที่ผมแอบรักออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ครั้นเห็นใบหน้าเธอทีไร หัวใจของผมมันก็อยากจะครอบครองเธอเร็วขึ้นเท่านั้นเพราะเธอคือผู้หญิงที่มีใบหน้าคล้ายกับคนรักเก่าของผม 15ปีก่อน

เสียงเปียโนบรรเลงเพลงอันแสนจะไพเราะ มือหนากด บรรเลงเพลงใบหน้ายิ้มร่าอย่างมีความสุข ครั้นได้เห็นหญิงสาวที่เค้ารักมาที่สุดกำลัง เต้นรำอยู่รอบๆ ตัวเค้า โดยมีผืนน้ำ โอบอุ้มอยู่รอบด้าน เปียโนตัวนั้น ยามที่เท้าของเธอหมุนตัว หยดน้ำก็จะกระเซ็น เช่นเดียวกัน กับช่วงเวลาที่เธอก้าวเดินแล้วมานั่งลงเอนตัวซบใบหน้าลงบนไหล่เค้า

มันช่างเป็นความรักที่ผลิบานอย่างสวยงามทว่า เวลาแห่งความสุข ของผมและเธอมันช่างแสนสั้น ในวันที่เราทั้งคู่จะแต่งงานกัน เธอดันถูกคนเลวกลุ่มนั้นฆ่า ชุดเจ้าสาวที่เธอสวมในวันนั้น มันยังมีรอยเลือดของเธอติดอยู่ ผมแทบไม่อยากจะหายใจต่อครั้นต้องสูญเสีย เหมยไป ทว่า แม้เวลาจะผ่านพ้นมานานแค่ไหน ผมก็ยังไม่เคยลืมเธอ

จนกระทั้งผมได้เจอกับเธอคนนึง เธอผู้มีใบหน้าเหมือนคนรักของผม ดังนั้น ผมจึงต้องการตัวเธอมาไว้ข้างๆ กายผม และใบหน้านั้นจะต้องเป็นของผมเพียงคนเดียว

คนจะมีผัว หนีตายเฉย ๆ กะได้ผัว5555 โอ๊ยยยงึดคัก

ฝากเอ็นดูคู่นี้ด้วยค่าบ ><

คอมเม้นท์เป็นกำลังใจ๋ ให้ไรท์ด้วยนะคะ เม้นสั้นๆ ก็ยังดีนะ :)