พรึบ
“ได้เวลาเลิกงานแล้วครับ…คุณเลขา^_^”เสียงทุ้มหวานเอ่ยขึ้นดังมาจากด้านหน้าของฉัน ที่ฉันกำลังตั้งอกตั้งใจอ่านเอกสารในมืออยู่อย่างขะมักเขม้น
“อ้อค่ะ…”แต่เสียงที่ทักทายฉันดันเป็นเสียงของคุณจอมพลจึงทำให้ฉันเลี่ยงที่จะไม่เงยหน้าไปตอบเขาไม่ได้ ฉันจึงต้องเงยหน้าไปยิ้มให้เขาและตอบเขาไป
“อ้อค่ะ?…แล้วก็เก็บของลุกขึ้นสิคะ…จะได้กลับบ้าน….”คุณจอมพลว่าย้อนฉันด้วยน้ำเสียงขำขันกับท่าทางที่เด๋อด๋าของฉัน
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง^_^”เขาก็เอ่ยพูดต่อว่าเขาจะไปส่งฉัน ฉันกำลังจะอ้าปากปฏิเสธแต่ก็โดนคุณจอมพลเอ่ยแทรกขึ้นมาซะก่อน
“เมื่อเช้าพี่ไปรับเธอ….ตอนเย็นพี่ก็ต้องเป็นคนไปส่งเธอสิถึงจะถูก”
“แต่พี่จอมเป็นเจ้านายรินะคะ…ถ้าคนอื่นเห็นเขาจะว่ายังไงล่ะค่ะ?”ฉันเอ่ยถามเขาอย่างเป็นกังวลใจ แต่คุณจอมพลกลับไม่มีสีหน้าลำบากใจหรือแคร์ใครจะมองเราแบบนั้นเลยสักนิดเดียว
“พี่ไม่แคร์สายตาคนอื่น….และอีกอย่าง…เจ้านายกับเลขาจะไปไหนด
