" Evet. Fantezi seviyorum. Ama bu üst düzey bir şey değil demiştim sana. Öyle boynuna tasma bağlayıp köpek gibi yürü falan demeyeceğim. Sen zevk almıyor musun? Yetersiz mi geliyor?"
Evet… kıpkırmızı olmuştum. Ne demek istemiştim, o ne anlamıştı. Sanki bütün damarlarıma sıcak basmıştı. İçimde söylemek istediğim şeyler vardı ama dilimin ucuna kadar gelip boğazımda düğümleniyordu.
“Öyle değil.” dedim sadece. Daha fazlasını diyemedim. “Zevk alıyorum” demek boğazımdan çıkmadı. Çok ayıp gibi geldi, utanılacak bir şey gibi. Ama aslında utanılacak bir şey değildi, bunu beynim biliyordu. Yine de kalbim, yüzüm, dudaklarım izin vermiyordu.
Yusuf Sinan’ ın sesi ise sakindi, öğretir gibi anlatıyordu. Bir yandan dinliyor, bir yandan da kendimi cahil bir öğrenci gibi hissediyordum karşısında. O kadar
