Yusuf Sinan geldiğinde kalbim küt küt atıyordu. İçimde garip bir heyecan vardı, nereye gideceğimizi bilmiyordum ama onunla baş başa çıkmak bile bana farklı geliyordu. "Çıkalım." dedi. Ses tonunda alışılmış o sakinlik vardı ama benim içim fırtına gibiydi.
Arabaya doğru yürürken onunla yan yana olmak bana tuhaf bir huzur verdi. Sanki gerçekten karı- koca gibiydik. Arabaya binmeden önce Yusuf Sinan elindeki anahtarları bana uzattı.
“Ehliyetin var mı?” diye sordu.
Bir an duraksadım. Bu soruyu hiç beklemiyordum. Yutkundum.
“Yok.” dedim.
Yüzünde belli belirsiz bir ifade değişikliği oldu. Sanki biraz bozulmuş gibiydi. Kaşlarının arasındaki çizgi derinleşti. O an küçülmek istedim. Çocukluğumdan beri hissettiğim o eksiklik, yetersizlik duygusu geri geldi. Sanki ehliyetim olmadığı için onu haya
