Gecenin sessizliğinde, kendi geçmişimin hesabını yaparken tek bir şey netti: bu yalnızlık, bu açlık, sevilme açlığı, kolay kapanmayacak. Ve ben, ister evliliğin verdiği rahatlığa tutunayım, ister kurallarla boğulayım, bunu içimde taşımaya devam edeceğim.
Ben Elif Sonay. Artık Elif Kurtay.
Bunu söylerken bile içim titriyor. Çünkü yıllarca adım bir yük gibi taşındı. Sınıfta herkesin tanıdığı ama kimsenin gerçekten tanımak istemediği kızdım ben. Sessizdim. Hatta o kadar sessizdim ki, bazen kendi varlığımı bile unutuyordum. Ezik, içine kapanık, hep arka sıralarda kaybolan, göz teması kurmamaya çalışan çocuk. Dalga geçtiler, gülüp eğlendiler. Bir şaka malzemesi, yok sayılan bir gölge oldum. Zorbalık gördüm; kalemlerim saklandı, defterlerim karalandı. O anlarda gözlerim dolardı ama asla ağlam
