Nöbet… Aslında tek kelimeyle bile insanın üstüne bir ağırlık çöküyor. Pratisyen hekimim ben. Yani her şeyin ucundan kıyısından biraz bilip hiçbirinde uzman sayılmayanlardan. Acil servis, dahiliye, cerrahi, çocuk… Gelen ne varsa karşısına ben çıkıyorum.
Zaten bu mesleği ailem için seçtim. Onların istediği, “doktor kızları” olmamdı. Çocukken resim yapmak isterdim, yazı yazmak isterdim. Ama annem hep, “Onlar hobi, ekmek kapısı değil. Sen doktor ol, mesleğini eline al.” dedi. Ben de oldum. Ama elimde tuttuğum şey meslek mi yoksa zincir mi, hala emin değilim.
Saat 16.00 ’da nöbetime başlamıştım. İçeri girer girmez üzerime yapışan o yabancılık duygusunu hissettim. Buraya eş durumundan tayinle gelmiştim ve hala buraya tam olarak ait değildim. Hocalar, asistanlar, hemşireler… Hepsi birbirini tan
