10. CEREMONY
1960 Words
|Katherine|
“So… tell me about the man I’m supposed to marry,” I asked Noel, my voice soft but unwavering, like someone bracing for a truth they couldn’t escape.
Naupo kaming pareho sa usual naming inuupuan sa receiving area ng kuwarto ni grandpa. Noel placed down his briefcase on the coffee table.
After stressful days of watching over my grandpa, the doctor announced that he was in coma. Upon hearing it, pakiramdam ko pinaparusahan na talaga ako ng langit dahil hindi ko sinusunod ang kagustuhan ni grandpa. Pinapaalala na nito sa akin na…hindi na bata si grandpa para magtrabaho at ibigay ang mga luho ko. Na dapat ko nang harapin ang reyalidad ng aking buhay.
I swallowed the lump in my throat. I glanced at grandpa. Sa tuwing nakikita ko siyang nasa ganyang kalagayan, pinapaalala nito ang mga responsibilidad ko. It was time to act up and get serious with my life.
“He’s Gavin Ramirez, Miss Kat,” Noel said as he opened his briefcase at may kinuha siyang folder sa loob.
“He’s the third son of Juan Gregorio Ramirez. And according to the private investigator I hired, he is currently in the States.” He opened it and checked the documents he was holding before he handed it to me.
“Pero wala nga lang akong picture niya,” dagdag niya, which made me looked into his direction and gave him a weird look.
My brows furrowed at him. “How come?”
Noel heaved a deep breath. “According to the investigator, private daw na tao si Gavin Ramirez. He’s an artist who sells his paintings anonymously. Malimit lang ang taong kilala siya sa persona, dahil na rin nag-aral at nanatili siya sa States ng ilang taon.” aniya.“And apparently, his father wanted him to get married because he didn’t like his current work and hobbies.”
Nabasa ko naman ang mga sinasabi niya sa akin sa file na binigay niya sa akin.
Gavin Ramirez. This is the man whom grandpa wanted for me.
For some reason, his name sounds familiar to me. At the back of my mind, I know him pero hindi ko maalala kung bakit ko siya kilala. I read further on his information at napaisip na siguro’y pareho lang ang mundong ginagawalan namin, kaya baka gan’on pamilyar ang pangalan niya sa akin.
“Binisita ko na rin si Mister Ramirez, Miss Kat, upang ipaalam ang pag-sang-ayon mo sa pagpapakasal sa kanyang anak. Gustuhin niya raw na makausap ka ng personal ay hindi niya magawa. His doctor had suggested for him to stay at home at huwag tumanggap ng bisita as long as possible dahil sa kalagayan niya. I was only exempted to visit him dahil na rin sa deal niya kay sir Anton, Miss Kat.”
I bit my lower lip as I heard those from Noel. Hindi ako sang-ayon sa nangyayari ngayon pero wala rin naman akong choice. This is for…the company my grandpa loves. At para na rin sa ibang mga tao na nagtatrabaho sa kompanya. I lifted my head to Noel. Paano na lang din si Noel kapag…tuluyan nang nagfile si grandpa ng bankruptcy?
All I needed to solve our problem was to get married. In return, the Ramirez will help our company to get back on its feet. Malaking pangalan din naman sila sa business industry kaya alam kong kaya nilang ihandle ang ano mang problema namin ngayon. How hard is that? At ayaw ko ba na kapag nagising na si grandpa, wala na siyang iisipin tungkol sa pagbagsak ng kompanya namin?
I inhaled a sharp deep breath. This is my…fair share of sacrifice for everything my grandpa did for me. I need to act up and think about my responsibilities now.
Noel continued with his dialogue of informing me more about Gavin Ramirez, and of course, the details of the wedding.
“Apparently, Mr. Juan wanted the wedding to be rushed. Uuwi daw si Gavin in two weeks time at sa loob ng dalawang linggo din ang kasal, Miss Kat.”
My eyes widened as I lifted my gaze toward Noel. “Ano?!” I exclaimed. Nagpakawala siya ng malalim na hininga.
“Mr. Juan said those conditions, Miss Kat. At mukhang sumang-ayon na rin si Mr. Gavin sa plano. Ang kasal niyo raw ang uuwian nito, ayon kay Mr. Juan,” Noel explained further.
Nagpakawala ako ng malalim na hininga at napahilot sa sentido. A wedding…in two weeks time? Ba’t ang bilis?
But then…ano naman ng choice ko dito? Hindi ba mas maganda na ‘pag nakasal ako sa anak ni Juan Gregorio Ramirez, then…they would help our company as soon as possible!
Ibinagsak ko nag likod ko sa sofa. Napatitig na rin ako sa kisame habang pinag-iisapan ang desisyon ko at ang kasal na magaganap. In the end, kahit na subukan ko mang kumbisihin ang sarili ko na may iba pang paraan para masagip ang kompanya, ang pagpapakasal pa rin naman ang magiging…sagot ko.
“Tell me more about the wedding in two weeks.” ani ko kay Noel.
Mabilis niya namang sinabi ang mga kailangan kong malaman. “The wedding will be private, Miss Kat. Kaunti lang daw ang witness. Iyon daw ang gusto ni Mr. Gavin kahit na gusto ni sir Juan na engrande ang kasal.” Sinabi niya rin ang petsa kung kelan ang kasal bago siya nagpatuloy. “Kung saan at kung anong oras, malalaman mo daw isang araw bago ang kasal. Iyon din daw ang hiling ni Mr. Gavin.”
“One day!” Napaayos muli ako ng upo at napatingin kay Noel. His apologetic expression greeted me.
“Oho, Miss Kat. Sumang-ayon na lang din si sir Juan dahil iyon ang kagustuhan ng kanyang anak.”
I let out another exasperating sigh. Damn. Ano ba ‘tong napasukan ko? Tama ba ‘tong pinag-gagawa ko?
After that talk with Noel, I spent my days inside my grandfather’s hospital room, watching over him once again. Binibisita na lang ako nina Noel at ng mga lawyers namin para sa next conference na kailangan kung daluhan one week after the wedding. Pinag-aaralan ko na rin kung ano ba ang mga dapat kung gawin, ang mga maaaring itanong at ang dapat kung isasagot.
Also, Noel was starting to teach me about the ways of our company. May naiintindihan naman ako pero kaunti lang talaga. And absorbing countless information days after days is making my head pound! Pakiramdam ko bumalik ako sa pagiging estudyante ng wala sa oras!
With everyday visits of Noel and weekend visits of our lawyers, mabilis lang na lumipas ang mga araw. HIndi ko na namalayan na bukas na rin ang kasal kung hindi pa naremind sa akin ni Noel!
“Alas sais ho ng umaga ang kasal, Miss Kat,” pagkatapos ay sinabi niya ang lokasyon ng simbahan.
Hindi ko alam kung saan iyon but I know I can just search it up on the internet anyways. Especially na sa Manila pala ako magpapaksal at hindi…dito.
Well, not bad.
“Na-ibook na rin kita ng ticket pa-Manila, Miss Kat. 4 PM ho ang alis niyo,” aniya. Dahan-dahan akong tumango habang nakapikit ang mga mata at nagpapahinga. I’m a bit tired from my readings earlier kaya medyo masakit ang ulo ko. Maaga din kasi ako nagsimula para naman kahit paano, fresh pa ang utak ko na walang laman.
After a few minutes of resting, kumain na ako ng lunch at naisipang umuwi para maaga din akong makapunta sa airport. I kissed my grandpa a goodbye pagkatapos ay nagbilin na pabantayan ng maayos si Grandpa.
Natatakot akong umalis, to be honest, dahil baka may mangyari na namang masama kay grandpa. Pero wala naman siguro hindi ba? Uuwi rin ako as soon as possible kapag tapos na ang kasal ko kay…Gavin Ramirez.
As much as I wanted to stay, I also don’t want to be late for my flight. I can’t just let Noel booked another flight again dahil lang late ako! Wala na kaming pera para pa…dumagdag ako sa gastos! Gosh, I can’t believe that we really are bankrupt!
Before the plane takes off, I managed to message Noel again about the location of the wedding. Dahil sa distracted at pagod ko kanina, nakalimutan ko iyon. I managed to send my message before my phone died. Hindi ko pa pala iyon na c-charge. Great.
After a grueling three hours, nakauwi din ako sa aking condo. Mukhang napagsabihan ni Noel si Manang Pasing sa pagdating ko dahil nandoon na siya ng makarating ako at nakahanda na ang hapunan. I was hungry that I immediately had my dinner and my shower. Nakatulog ako agad ng mahiga sa kama pagkatapos nang mahabang araw.
I woke before the sun even rose. Nagbihis ako sa ng isang puting formal satin dress. I paired it with my YSL heels with pearls. I had worn it last time when I attended a charity party. Mas mabuting iyon na lang din ang gamitin ko kaysa naman bumili pa ako ng bago. I don’t have the budget to buy a dress for a sudden private wedding!
Damn. I can’t believe that I’m really having problems with budgeting now!
The drive to Forbes Park took only half an hour, dahil maaga pa. Bumaba ako sa McKinley Road. Sa naaalala ko, ang isang coffee shop ang magiging landmark ko para mahanap ang simabahan kung san ako magpapakasal.
But wait…ano nang simbahan ulit ‘yon?
I took out my phone inside my purse. And when I opened it, halos tawagin ko lahat ng santo nang mapagtantong…hindi ko na charge kagabi ang cellphone ko! I was too tired to think about it last night!
Fvvvckk!
Naglakad ako ng ilang metro at napatingin-tingin sa paligid. May mga nag-jojogging na napapatingin sa akin. Of course, sino bang hindi magtataka sa isang ligaw na bride, diba? The bouquet I am holding is already a giveaway na magpapakasal ako!
Guminhawa ang pakiramdam ko ng makita ang isang simbahan sa unahan. It peaks from the trees shading the parking lot in front of the church. On the other side of the road, there was also a parking lot. Binalik ko ang tingin sa baroque style na simbahan. Nandito na siguro ako. Siguro naman…walang ibang simbahan pa na malapit dito diba?
But I still to check first if ito nga ang venue! Baka sarado pa pala ‘to at nasa kung saan pa ang simbahan na dapat kong puntahan!
Though, thankfully, when I saw two acolyte near the church’s entrance, and when I noticed their expression changing as if they were expecting me, doon ko na rin na confirm na nasa tamang lugar ako.
“Kanina pa ho naghihintay ang pari at ang magiging asawa niyo, Miss,” sabi nong isang attendant ng pari.
Fvck.
“Anong oras na ba?” tanong ko sa binata.
“6:10 na po,” sagot n’ong teenager.
I almost muttered a curse upon hearing that. “Well, the most important thing is, nandito ako,” sabi ko na lang,
The priest’s attendants opened the door for me. I straightened my back, wiped my imaginary sweat, before finally holding my bouquet in front of me. Nang tuluyang bumukas ang mabigat na pintuan ng simbahan, agad na akong naglakad sa aisle.
I saw three people waiting at the end. The priest, my soon to be husband, and his witness.
Pero kumukunot ang noo ko habang papalapit ako sa dulo ng aisle. At tuluyan na akong huminto sa paglalakad ng mamukhaan ko kung sino ang groom.
My eyes widened…and images from the very night I lose my virginity flashed in my mind.
Because…what the hell is that man doing there at the end of the aisle? Don’t tell me….siya ang magiging asawa ko?
- Writer
