27
เปลี่ยนไป
“ฉันจะออกไปหาณิชา” ปลื้มสบตากับคนที่บอกออกมาแบบนั้นพร้อมกับกลืนน้ำลายเหนียวลงคอด้วยความยากลำบาก
“จะไปตอนนี้เลยเหรอคะ มันยังไม่สว่างเลยนะ” เอ่ยออกมาพร้อมกับมองออกไปด้านนอก ฝนก็ยังตก เขาก็ยังจะดื้อออกไปให้ได้น่ะเหรอ
“ฉันรอไม่ได้ และเธอก็ห้ามฉันไม่ได้”
“รู้ค่ะว่าปลื้มห้ามคุณไม่ได้ รอให้เช้าก่อนแล้วค่อยไปดีไหมคะ”
“ไม่” อัทธ์วางแก้วชาร้อนลงบนโต๊ะตรงหน้าก่อนจะหยัดตัวลุก ดูแล้วเขาคงรักผู้หญิงคนนั้นมากจนทำได้ทุกอย่างจริงๆ ขนาดแค่ฝันถึง ความห่วงใยก็ทำงานทันทีจะกี่โมงกี่ยามก็ไม่สนเลย
“งั้นปลื้มไปเป็นเพื่อนนะคะ” ร่างสูงหันขวับกลับมาจ้องเมื่อเธอบอกแบบนั้น คิ้วดกเข้มขมวดเข้าหากันทันที
“มันยังไม่เช้าค่ะ ถ้าคุณอยากไปหาเขาตอนนี้ก็ให้ปลื้มไปเป็นเพื่อน แต่ถ้าคุณไม่ยอม ปลื้มก็ไม่ยอมให้คุณไปเหมือนกัน”
“มันไม่ใช่เรื่องของเธอ”
“ถ้าเขาออกมาเจอคุณ หรือถ้าเขาออกมาเปิดประตูให้คุณปลื้มจะก
