ตอนที่ 10 - ไม่ยอมท้องแน่นอน
1413 Words
10
ไม่ยอมท้องแน่นอน
“คุณอัทธ์ใจเย็นๆ ก่อนจะครับ คือเข้มเป็นคน…”
“มึงหุบปากไปเลยไอ้เข้ม กูไม่ได้สั่งให้มึงพูด ฉะนั้นมึงไม่ต้องพูด!”
เสียงตวาดดังก้องจนเข้มหลับหูหลับตาเพราะความกลัว คุณอัทธ์หัวรุนแรงมาก เวลาโกรธขึ้นมาใครก็เอาไม่อยู่ทั้งนั้น
“มึงเอารถกลับบ้าน กูจะกลับกับเมียกู”
ปลื้มใจรู้สึกเย็นวูบกับคำพูดพวกนั้น เธอกลัวสายตาของเขา มันแข็งกร้าว ไม่มีความอ่อนโยนให้เห็นเลยแม้แต่นิดเดียว
ข้อมือขาวถูกกระชากไปที่รถของเธอที่จอดอยู่ เขาตวัดสายตามามองเธอตอนเราทั้งคู่มาถึงรถเป็นการกดดันให้เธอรีบปลดล็อกรถ
“ปลื้มจะขับเองค่ะ คุณเมามาก”
“ทำไม เธอกลัวตาย?”
“ชีวิตปลื้มมีอะไรให้ทำอีกเยอะแยะ”
“เหมือนกันแหละ ชีวิตฉันก็มีอะไรให้ทำตั้งเยอะแยะ แต่ต้องมาติดเหง็กอยู่กับเธออ่ะ เสียเวลาชีวิตฉิบหาย!”
“แค่สามเดือนเอง เวลาแค่นี้มันเยอะไปเหรอคะ อย่างน้อยๆ ก็ทำในสิ่งที่แม่คุณต้องการ”
“ไม่ต้องมาสอนฉัน อะไรอยากเก็บมาใส่หัวฉันจะเก็บเอง เธอไม่ต้องมายัดเยียดมันให้ฉัน เปิดรถ!”
เสียงตะคอกทำให้สายตาหลายคู่หันมามองที่เรา ทันทีที่เธอปลดล็อกรถอัทธ์กระชากกุญแจรีโมตไปจากเธอทันที
“จะเดินกลับหรือจะกลับกับฉันดีๆ เลือกเอา”
“ปลื้มขอขับเองค่ะ”
“อย่ามาสั่งฉัน ฉันบอกจะขับเองก็คือจะขับเอง”
ปลื้มใจมองคนตรงหน้าอย่างไม่มีทางเลือก เธออยากหาวิธีกลับเอง ไม่อยากกลับพร้อมคนเมา แต่หากเธอทำแบบนั้น คุณหญิงผู้มีพระคุณก็คงไม่สบายใจที่เธอทิ้งลูกชายท่าน เธอเลยยอมขึ้นรถไปกับเขา ต้องแบกความกลัวเอาไว้ในใจ
รถหรูวิ่งทยานบนถนนด้วยความเร็ว มองจากทางด้านหลังเธอเห็นรถของเข้มขับตามมาติดๆ
อัทธ์ปรายตามองคนข้างๆ เห็นมือขาวกุมสายรัดนิรภัยด้วยความหวาดกลัวมันยิ่งทำให้เขาจงใจเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วขึ้นอีก
ปลื้มใจหน้าซีดเผือด ยอมรับหมดหัวใจว่าเธอกลัวมาก ชีวิตเธอมันมีอะไรให้ทำอีกตั้งหลายอย่าง เธอไม่อยากเอาชีวิตมาทิ้งอยู่แค่นี้เลยแม้แต่นิดเดียว
“กรี้ดดดดดดดดด!”
เอี๊ยดดดดดดด!
เสียงเบรคเสียดสีกับพื้นถนนดังลากยาวพอๆ กับหัวใจดวงน้อยที่หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม รถหรูตกจากพื้นถนนไปจอดที่พื้นที่รกข้างทาง ตัวเธอไม่ได้กระแทกกับอะไรทั้งนั้นเพราะใช้มือดันเอาไว้ได้ทัน ไม่อยากจะนึกสภาพเลยว่าหากตรงนี้ไม่ใช่พื้นที่โล่งเธอจะเจอกับอะไร
“คุณเป็นบ้าหรือไง คุณทำบ้าอะไร!”
“ทำไม กลัวตาย?”
“คุณอยากตายคุณก็ไปตายคนเดียวสิ มีสิทธิ์อะไรมาลากฉันให้ตายไปพร้อมคุณ”
“เป็นผัวเมียกันไม่ใช่เหรอ รักกันมากก็ตายไปพร้อมกันเลยไง”
“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!”
ปลื้มเอ่ยออกมาอย่างเหลืออด น้ำใสๆ เอ่อคลออยู่ในตาอย่างสุดจะกลั้น แต่มันเรียกจิตสำนึกจากคนทำไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
“เฮงซวยแค่ไหนก็ผัวเธอ!”
อัทธ์กระชากร่างบางเข้ามาหาลำตัวก่อนจะกดริมฝีปากตะโบมดูดดุนลงบนกลีบปากนุ่ม ทั้งบดขยี้ ดูดดุนอย่างเอาแต่ใจก่อนที่ปลื้มใจจะผลักและตวัดฝ่ามือตบหน้าเขาทันที
เพี๊ยะ
“เฮงซวย!”
“เมียด่าแปลว่าเมียรัก เธอด่าไปร้องไห้ไปแบบนี้แปลว่าเธอรักฉันมากเลยสินะ”
อัทธ์กดปลายลิ้นเข้ากับมุมปากพลางยกยิ้มอย่างเย้ยหยัน ดวงตาคมกริบจ้องมองเธอไม่วางตา
“เกลียดฉันแล้วเอาฉันเป็นผัวทำไม หย่ากันเลยไหมล่ะให้มันจบๆ”
ปลื้มยกหลังมือเช็ดน้ำตาลวกๆ เธอกำลังเจอกับเรื่องที่มันโคตรไร้สาระเลย
“ถ้ากล้าพอก็นัดวันหย่ามา แต่ถ้าไม่กล้าก็หุบปาก ฉันคือผัวที่เธอเลือก เลือกแล้วก็รับให้มันได้ อย่ามาโวยวาย!”
อัทธ์ปรายตามองกระจกหลัง เห็นไอ้เข้มกำลังลงจากรถเพื่อมาดูเขาด้วยความร้อนใจ แต่เขาไม่ได้รอและเปิดโอกาสให้มัน แต่เลือกที่จะขับรถออกมาจากตรงนั้นและมุ่งตรงกลับบ้านทันที
•••
ปลื้มนั่งเงียบตลอดทาง กลับถึงบ้านเขาก็กระชากเธอลงจากรถแล้วดึงเข้าบ้านพร้อมกัน
เธอไม่อยากทะเลาะกับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่อยากให้คนอื่นมารับรู้เรื่องนี้ โดยเฉพาะแม่ของเขาที่ป่วยอยู่ จำต้องยอมถูกเขาดึงกลับห้องพร้อมกัน
“ถอดเสื้อผ้าออกแล้วขึ้นไปรอฉันอยู่บนเตียง”
เขาออกคำสั่งพร้อมกับยืนมองหน้า จากนั้นก็ถอดเสื้อตัวเองออกก่อนแล้วโยนมันทิ้งกับพื้นตรงนั้นเลย
“ฉันบอกให้เธอถอด ใส่เสื้อผ้าอยู่แบบนี้แล้วผัวเธอจะเอาเธอได้ยังไง”
“หยุดหยาบคายได้แล้วค่ะ”
“ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้แหละ รับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็ต้องรับให้ได้ ช่วยไม่ได้ เธอเลือกเอง!”
ในเมื่อสั่งแล้วเธอไม่ทำตาม อัทธ์จึงเดินเข้ามาหาเธอและพยายามถอดเสื้อผ้าเธอด้วยตัวเอง เธอไม่มีทางเลือกอยู่แล้ว สุดท้ายวันนี้มันก็ต้องมาถึง จะช้าหรือเร็วมันก็ต้องมีวันนี้อยู่ดี
“เหอะ! งั้นๆ แหละ”
เขาบอกออกมาพร้อมกับปรายสายตามองร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอ
“อย่างดีก็แค่เอาแก้ขัด ฉันไม่ยอมให้เธอเอาแต่ได้แค่ฝ่ายเดียวแน่”
อัทธ์ตอบกลับก่อนจะปลดเข็มขัดหนังพร้อมกับกระดุมกางเกงยีนส์ เขาดันเธอไปที่เตียงแล้วกระชากลงไปพร้อมกัน
ริมฝีปากอุ่นร้อนและกลิ่นแอลกอฮอล์คลอเคลียอยู่ที่ลำคอขาว ฝ่ามือใหญ่บีบเคล้นเนื้อตัวเธออย่างเอาแต่ใจ
มันทำให้เธอนึกถึงวันนั้น วันที่เธอยอมเขาง่ายๆ แต่คืนนั้นกับคืนนี้มันไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลย คืนนั้นเขาทำเหมือนแคร์ความรู้สึกของเธอ ทุกจังหวะจะถูกถามถึงความพร้อมเสมอ แตกต่างจากวันนี้ที่เขาค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเอง
“อ้าขาออกปลื้ม”
“ใส่ถุงเหมือนคืนนั้นด้วยค่ะ”
ใบหน้าสวยผละออกเมื่อเขาจะก้มลงมาจูบเธอ
“ผัวเมียกัน ทำไมฉันต้องใส่”
“ถ้าสามเดือนต่อจากนี้คุณมั่นใจว่าจะหย่าคุณก็ใส่เถอะค่ะ อย่าทำตัวมักง่าย”
“ทำไม สามเดือนต่อจากนี้ฉันจะหย่า แต่มันไม่ได้หมายความว่าฉันจะเอาเธอไม่ได้”
“รู้ค่ะ คุณจะเอาก็เอา แต่คุณต้องใส่ถุงถ้าไม่อยากให้ลูกคุณผ่านท้องปลื้มมาเกิด”
อัทธ์ชะงักไปเล็กน้อย เขาหยุดสายตามองหน้าขาวๆ ก่อนจะมองต่ำลงไปที่หน้าท้องแบนราบ
“ไม่ต้องเอาเรื่องท้องมาอ้าง แม่ของลูกฉันไม่ใช่เธอแน่ๆ ปลื้ม”
“งั้นก็ใส่ถุงค่ะ ปลื้มไม่ได้อยากพลาดเหมือนกัน”
“เหอะ! ถ้าท้องจริงอย่างเธอไม่เรียกว่าพลาดหรอก เรียกว่าจงใจจับ จงใจเอาลูกมาผูกมัดชัดๆ เธออยากได้ฉันเป็นผัวจนตัวสั่นนั่นแหละปลื้ม ไม่อย่างนั้นวันนั้นคงไม่ยอมให้เอาง่ายๆ หรอก”
คำพูดของเขามันทำให้คนฟังน้ำตาคลอเบ้า เหมือนมีหนามแหลมนับสิบปักลงมากลางอก
“ได้ค่ะ งั้นก็อย่าหวังว่าปลื้มจะยอมให้เลือดเนื้อเชื้อไขของคุณได้ผ่านท้องปลื้มมาเกิด ไม่มีวัน!”
“ทำไม เลือดเนื้อเชื้อไขของฉันนี่มันทำไม ลูกฉันมันทำไม!”
“ในเมื่อหลังหย่าปลื้มตั้งใจจะทำทุกวิถีทางให้ไม่ต้องเจอหน้าคุณ ไม่ต้องเฉียดกายหรือเข้าไปหายใจใกล้ๆ คุณ แล้วปลื้มจะยอมท้องกับคุณทำไม รับรองค่ะ ปลื้มไม่เอาเรื่องนี้มาผูกมัดคุณแน่นอน”
—————————————-
***ต่อจากนี้มันจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ นะคะ ไม่ควรพลาดเลยแม้แต่ตอนเดียวน้าาา มาลุ้นไปด้วยกันนะคะ**
กดไลก์ คอมเมนต์ กดติดตาม
**วิธีนี้มันทำให้ตอนใหม่มาเร็วมากๆ เลยนะคะ**
😉😉
- Writer
