ตอนที่ 9 - ไม่มีวันรัก
1458 Words
9
ไม่มีวันรัก
“เข้าใจแล้วค่ะ”
คำตอบของเมียที่จะได้กอดทะเบียนสมรสแค่สามเดือนตอบกลับแบบไม่สะทกสะท้าน มันทำให้คนที่ตั้งใจแกล้งกัดฟันกรอด เอาดิ ทนได้ก็ทน อยากรู้เหมือนกันแหละว่าเธอจะทนได้นานแค่ไหน
“ไอ้เข้ม!”
“คะ ครับคุณอัทธ์”
เข้มขานรับสั่นๆ มองนายสลับกับคุณปลื้มพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากใจ
“ไปเรียกเด็กมาให้กูดิ เอาแบบที่สวยกว่าคนแถวนี้”
อัทธ์ปรายตามองคนที่ยืนนิ่ง ทำเหมือนคนไม่มีความรู้สึก ทั้งที่ความเป็นจริงในใจของเธอมันอาจจะกำลังดิ้นพล่านอยู่ก็ได้
“คุณอัทธ์หมายถึงคุณปลื้มเหรอครับ”
“เออ”
“ถ้าสวยกว่าคุณปลื้มไม่มีหรอกครับ เข้มว่าที่นี่คุณปลื้มท็อปสุดแล้ว”
“ไอ้เข้ม!”
เสียงคนเป็นนายตวาดกลับกระตุ้นให้ไอ้เข้มสะดุ้งโหยง จำต้องยกมือไหว้คุณปลื้มลวกๆ แล้วไปหาในสิ่งที่นายของเขาต้องการ
“ไอ้เข้มมันก็แค่เกรงใจเธอ ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีใครสวยสู้เธอไม่ได้ อย่างเธออ่ะ เฉยๆ เลย”
“คุณแค่เรียกปลื้มมาดูสิ่งที่คุณทำเหรอคะ”
เรื่องสวยไม่สวยไม่ใช่ประเด็น ถ้าเขาเกลียดเธอ ต่อให้จะมีใครด้อยกว่าเธอ คำตอบในใจของเขามันก็ย้อนแย้งกับความเป็นจริงอยู่ดี
“ใช่ ฉันเรียกเธอมาดูให้เห็นกับตา”
“เพิ่งรู้ค่ะว่าคุณอัทธ์ไม่มีสัจจะ ไม่รักษาคำพูดเลย”
“ฉันตกลงกับเธอว่าจะไม่ยุ่งกับณิชา แต่ผู้หญิงที่ไอ้เข้มไปเรียกมาไม่ได้ชื่อณิชา”
เหลี่ยมใส่กันสินะ ผู้ชายอย่างเขามันอันตราย!
“ระวังกรรมตามสนองนะคะ”
“เธอหมายความว่ายังไง”
“คุณอยากให้ปลื้มรู้สึกแย่กับการกระทำของคุณ ระวังคนที่รู้สึกแย่กว่าปลื้มอาจจะเป็นตัวคุณเอง”
“ไม่มีอะไรมาทำให้ฉันรู้สึกแย่มากกว่าการมีเมียแบบไม่เต็มใจหรอกปลื้ม”
ยังไม่ทันที่ปลื้มใจจะได้ตอบกลับ เข้มก็กลับมาพร้อมกับผู้หญิงหนึ่งคน
เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะทนทำเรื่องแบบนี้ได้นานแค่ไหน เขาไม่อยากมีเธออยู่ในชีวิตเลยใช่ไหมถึงขั้นได้ทำเรื่องที่มันไร้สาระแบบนี้
อัทธ์ดึงผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลงข้างเขา ท่อนแขนแกร่งยกขึ้นโอบกอด ทว่าสายตาคู่นั้นกับจับจ้องมาที่เธอ
แบบนี้ใช่ไหมคือสิ่งที่เธอต้องเจอ ต้องเจอกับเรื่องไร้สาระ ต้องคอยรับมือจากคนที่เธอกำลังยอมทำทุกอย่างเพื่อช่วยเขาโดยที่เขาไม่รู้ห่าเหวอะไรเลย
“ชื่ออะไรครับ หน้ายังเด็กอยู่เลย”
อัทธ์ถามหญิงสาวข้างกายเสียงอ่อนเสียงหวาน แต่เธอมั่นใจว่าทั้งน้ำเสียงและท่าทางของเขาในตอนนี้มันแตกต่างจากตอนที่เธอและเขาเจอกันครั้งแรกโดยสิ้นเชิง
แปลว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าเธอในตอนนี้มันโคตรปลอมเลย!
“คุณปลื้มนั่งก่อนไหมครับ”
เข้มเข้ามาถามภรรยาเจ้านายด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด มันดึกมาก และเข้มเกรงใจคุณปลื้มมากจริงๆ
“หรือคุณปลื้มจะแอบกลับก่อนไหมครับ ทางนี้เดี๋ยวเข้มเฝ้าเอง ถ้าคุณอัทธ์โทรหาอีกคุณปลื้มก็ไม่ต้องรับสาย รับรองว่าเข้มไม่ยอมให้คุณอัทธ์ไปกับผู้หญิงคนไหนแน่นอน เอาหัวไอ้เข้มเป็นประกันเลยครับคุณปลื้ม”
“ไม่เป็นไรค่ะ ปลื้มรอได้ รอจนกว่าเขาจะพอใจ”
“โถ่คุณปลื้มครับ ซะ ซวยแล้ว!”
ขณะที่เข้มกำลังโอดครวญ พลันสายตาก็มองเห็นใครอีกคนที่นายของเขาไม่ชอบหน้า ปลื้มที่เห็นแบบนั้นตวัดสายตามองตามทันที
“มีอะไรหรือเปล่าคะ ที่บอกว่าซวยนี่ใครซวย เกี่ยวกับคุณอัทธ์ไหม?”
ปลื้มหันกลับมาสบตากับเข้ม ครู่หนึ่งที่เข้มนิ่งคิด จากนั้นก็พยักหน้าทันที
“ผู้ชายที่กำลังจะเดินมาทางนี้เคยมีเรื่องกับคุณอัทธ์มาก่อนครับ คุณอัทธ์เกลียดมาก ยิ่งมาเจอกันตอนเมาๆ คุณอัทธ์ควบคุมตัวเองไม่ได้แน่ๆ ครับคุณปลื้ม”
“ขนาดนั้นเลยเหรอคะ เขาเคยมีเรื่องอะไรกัน”
“เอ่อคือ….”
เข้มไม่กล้าตอบคำถาม อีกอย่างไม่แน่ใจว่าเขาควรพูดหรือเปล่า
“ถ้าไม่บอก ปลื้มก็ไม่รู้จะช่วยยังไงนะคะ หรืออยากให้พวกเขาเจอกันและมีปัญหากันอีก”
“ผู้ชายคนนั้นยุ่งกับแฟนคุณอัทธ์ครับ เอ่อ… หมายถึงคุณณิชาน่ะครับ คุณอัทธ์เคยเห็นสองคนนั้นอยู่ด้วยกัน เคยจูบกัน เลยมีเรื่องกันครับ”
“แล้วตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น”
“คุณณิชาโกรธที่คุณอัทธ์ทำให้คุณหญิงยอมรับคุณณิชาไม่ได้ คุณณิชาเลยน่าจะประชดด้วยวิธีนั้น เขาบอกเลิกคุณอัทธ์ด้วยครับ เป็นวันที่คุณอัทธ์กับคุณปลื้มเจอกันนั่นแหละครับ”
เข้มร่ายยาวบอกความจริงทุกอย่าง และนั่นทำให้ปลื้มเดินเข้าไปหาอัทธ์ทันที
“ปลื้มง่วงแล้วค่ะ เรากลับกันเถอะนะคะ”
เธอมองหน้าคนที่กำลังบอกจนเขาหันมามองแล้วยิ้มเยาะเย้ย
“ทำไม ทนดูไม่ได้แล้วเหรอ”
“กลับเถอะค่ะ ปลื้มขอร้อง”
“แต่ยิ่งเธอเป็นแบบนี้มันยิ่งทำให้ฉันไม่อยากกลับนะ จะอยู่จนกว่าเธอจะทนไม่ไหวเลย”
“มองไกลๆ นึกว่าใคร มึงนี่เอง!”
เสียงจากทางด้านหลังส่งผลให้ปลื้มหันกลับไปมองทันที ไม่แน่ใจว่าเธอช้าเกินไปหรือผู้ชายคนนี้เดินเร็วกันแน่ พอเห็นแล้วว่าเป็นใครเธอเลยหันกลับมาที่อัทธ์ตามเดิม
เขามองผู้ชายคนนั้นตาขวาง เชื่อแล้วว่ามีปัญหากันมาก่อนจริงๆ
“นี่มึงเสียใจเพราะณิชาไม่เอามึงแล้วจนมาคั่วกับคนอื่นเลยเหรอวะ”
“แล้วมึงมาเสือกอะไรกับกู!”
อัทธ์ผละผู้หญิงคนนั้นออกห่างก่อนจะลุกเผชิญหน้า เพราะกลัวว่าเขาจะมีเรื่องเธอเลยคว้าแขนของเขาเอาไว้ ผู้ชายคนนั้นเลยหันมามองที่เธอแทน
“แล้วคนนี้ใครวะ หรือมึงควบสอง?”
“ขี้เสือกฉิบหาย!”
“กูจะเสือกแล้วมึงจะทำไม สุดท้ายกูก็เสือกจนแฟนมึงมาซบอกกูได้ก็แล้วกัน”
“ไอ้เหี้ย!”
“หยุดค่ะ ห้ามทำแบบนี้นะคะ!”
ปลื้มใจถลาเข้าโอบกอดตัวเขาไว้ก่อนที่อัทธ์จะเข้าถึงตัวผู้ชายคนนั้น เธอยอมเอาตัวเองเข้าคั่นกลางเพื่อไม่ให้เขาแลกกับเรื่องแบบนั้น
“ปล่อยดิวะ เธอไม่มีสิทธิ์มายุ่ง!”
“ปลื้มจะยุ่งค่ะ ปลื้มขอใช้สิทธิ์การเป็นภรรยายุ่งกับเรื่องนี้ ขอร้องไม่ให้คุณทำแบบนี้ค่ะ”
“ภรรยา? นี่เมียมึงเหรอวะ มึงมีเมีย แล้วณิชารู้ไหมว่ามึงมีเมีย”
อัทธ์ขบกรามแน่น เขาไม่ตอบคำถาม แต่เลือกที่จะลากปลื้มใจออกมาจากตรงนั้นแทน
“ปลื้มเจ็บค่ะ เบาๆ หน่อยได้ไหมคะ”
ดวงตากลมหลุบมองข้อมือที่ถูกมือหนาจับยึดเอาไว้ มือเขาใหญ่กว่ามือเธอมาก เขาบีบแรงหน่อยก็รู้สึกเจ็บแล้ว”
“คุณอัทธ์…”
“อยากให้คนอื่นรู้นักใช่ไหมว่าเธอเป็นเมียฉัน อยากให้คนอื่นรู้จนต้องประกาศบอกคนทั้งโลกเลยใช่ไหม!”
“ปลื้มแค่ไม่อยากให้คุณมีเรื่อง ขืนมีเรื่องแล้วโดนถ่ายคลิปไปโพสต์ คุณว่ามันคุ้มกันเหรอคะ”
“มันไม่ใช่เรื่องของเธอ ฉันจะมีเรื่องกับใครมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอ”
“จะเอาคืนที่เขาแย่งแฟนคุณเหรอคะ”
“นี่เธอ!”
“ของแบบนี้มันตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกค่ะ ผู้ชายคนนั้นจะยุ่งกับแฟนคุณไม่ได้ถ้าแฟนคุณไม่เล่นด้วย”
“หุบปาก! เธอไม่มีสิทธิ์พูดถึงณิชาแบบนี้ เธอไม่มีสิทธิ์!”
ปลื้มถูกผลักอย่างไม่ทันตั้งตัวจนเกือบจะล้ม เขาโกรธเธอ โกรธมาก เหมือนเป็นสัญญาณที่บอกให้รู้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์แตะต้องคนของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
“ปลื้มมีสิทธิ์ เพราะตอนนี้ปลื้มเป็นเมียคุณ”
“เออ! ได้ ย้ำคำว่าเมียนักใช่ไหม งั้นก็กลับไปทำหน้าที่ของเธอ หน้าที่เมียที่ต่อให้ผัวจะเอากี่ครั้งผัวคนนี้ก็ไม่มีวันรักเธอ!”
————————————
- Writer
