ขณะที่หมวยลี่กำลังจะเดินไปห้องน้ำ จู่ ๆ ก็บังเอิญชนกับคน ๆ หนึ่งเข้า ใบหน้าสวยรีบเงยขึ้นมามองด้วยความรู้สึกผิดที่ซุ่มซ่าม และพอจะเอ่ยคำขอโทษเป็นภาษาถิ่น เสียงทุ้มของอีกฝ่ายก็ดังสวนขึ้นมาเป็นภาษาไทย ทำเอาเธอชะงักไปเล็กน้อย
“เจอกันอีกแล้วนะครับ”
รอยยิ้มหวานที่ชายตรงหน้าส่งให้ พร้อมคำทักทายที่ชวนให้หมวยลี่รู้สึกงุนงง พยายามนึกเท่าไรก็จำไม่ได้เลยว่าเคยเจอกับเขาที่ไหนมาก่อน และไม่ทันจะได้ถามอะไรเขาก็เดินจากไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงความสงสัยที่ยังค้างคาอยู่ในใจ แถมเมื่อกี้เธอก็ยังไม่ได้ขอโทษเขาเลยด้วยซ้ำ
เมื่อทำธุระส่วนตัวเรียบร้อย ร่างเล็กกลับจากห้องน้ำตรงไปหาผู้เป็นพ่อ ขณะกำลังยืนคุยอยู่กับผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง เธอเดินเข้าไปอย่างเงียบ ๆ และยกมือไหว้อย่างติดเป็นนิสัยของคนไทย
“นี่คือลี่หลิน ลูกสาวของผม” หลงอวี่แนะนำลูกสาวคนเล็กให้กับคู่สนทนาได้รู้จักอย่างเป็นทางการ ก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่ายต่อ “เฟยเจินไปไหน
