ทุกคำที่เอ่ยออกไปมักจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะที่เขาแค่นออกมาเย้ยตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ยิ่งจมดิ่งมากเท่าไร เสียงที่ดังสะท้อนกลับมาก็มีแต่คำว่า ‘สมน้ำหน้า’
“อยากลองดูไหม?”
“ลองอะไร” คนที่สภาพดูไม่จืดเอ่ยปากถามขึ้น
“ขอโอกาสจากลี่สักครั้ง”
“มึงอยากให้กูปล่อย ไม่ใช่หรือไง”
“เพราะตอนนั้นมึงเหี้ย แต่ถ้าครั้งนี้มึงรั้งลี่กลับมาเพราะความรัก มันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป”
“มึงคิดว่าลี่จะให้โอกาสกูรึไงล่า”
อุณหภูมิภายในห้องต่ำลงพร้อมความเงียบที่แทรกผ่าน คนถูกถามไม่ได้ตอบกลับเดี๋ยวนั้น แต่ใช้ความคิดอยู่พักใหญ่เพื่อทบทวน
“คิดว่าเธออยากจะเอาความสุข มาแลกกับคนที่เคยทำให้เจ็บปวดอย่างกูรึไง” คำถามนั้นซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ สายตาเหม่อลอยติดค้างอยู่ในห้วงความคิดที่ไม่อาจหลุดพ้น
เพราะค่ายรู้ดีว่าไม่มีทาง เขาถึงเลือกที่จะเจ็บกับความเสียใจจากหลายอย่างที่ทำลงไปด้วยฝีมือของตัวเอง มันไม่ใช่แค่เธอ แต่ยังมีพ
