ช่วงเวลาเที่ยงคืน หลังจากเลิกทำงาน ทุกคนก็นั่งล้อมวงจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ด้วยกันเพื่อผ่อนคลาย ตั้งใจว่าจะดื่มไม่นานก็แยกย้าย เพราะพรุ่งนี้ต้องไปเรียน
“ได้หญิงบ้างไหมไปอยู่นู่นตั้งสองอาทิตย์” โมมายด์ถามกับซานที่นั่งตรงข้ามกัน
“ก็บอกว่าเฝ้าไอ้เซบบ์ทั้งวัน จะไปไหนได้” ซานส่ายหน้า เสียงถอนหายใจดังออกมาเฮือกหนึ่ง
“ทำเป็นพูด นายก็ห่วงพี่เซบบ์นั่นแหละ”
“ก็เออ ห่วงมันฉิบหาย คนบ้าอะไรไม่หลับไม่นอน ตื่นมากลางดึกแม่งนั่งอยู่ตรงโซฟามืด ๆ ไม่เปิดไฟ”
ซานพูดออกมายาวเหยียดราวกับอัดอั้น เขาพูดไปยกเหล้าดื่มไป แม้ประโยคนั้นจะฟังดูทีเล่นทีจริง แต่แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเครียด
“ปิดเทอมนี้ไปเที่ยวไหนดี?” ซานถาม จากนั้นโมมายด์ก็ชิงตอบ
“เบื่อทะเล ขอบาย ไปทุกซีซันฉันจะเวรี่เบื่อ” เพราะทุกทีหลังปิดเทอมช่วงซัมเมอร์ทุกคนจะลงความคิดเห็นกันว่าต้องไปทะเล ไปทุกปีเข้าก็เกิดความเบื่อ
“ไปบ้านป้ากายไหม อยู่เชียงใหม
