ครืด~ โทรศัพท์ในมือสั่นเบา ๆ จากสายเรียกเข้า หมวยลี่ละสายตาจากเพื่อนก้มมองที่จอมือถือ พบว่าเบอร์ที่ปรากฏบนหน้าจอคือเบอร์ของค่าย
หัวคิ้วเล็กขมวดบาง ๆ เกิดคำถามว่าอะไรกันที่ทำให้เขาโทรมาในเวลานี้ได้
“ลี่ไปคุยโทรศัพท์ก่อนนะ”
สกายพยักหน้า จากนั้นร่างเล็กก็เดินแยกตัวเข้ามาในห้องนอน นิ้วเรียวเลื่อนบนหน้าจอเพื่อรับสาย แล้วยกโทรศัพท์ขึ้นแนบที่หู
“ฮัลโหลค่ะ”
(เย็นนี้ฉันจะให้ธันไปรับมาที่เพนท์เฮ้าส์)
“ลี่ต้องทำงานกลุ่มกับเพื่อน วันนี้น่าจะดึกเลยค่ะ”
(ทำไมไม่บอก) น้ำเสียงที่ถามราวกับกำลังไม่พอใจเธออยู่ หมวยลี่ได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ แล้วตอบกลับ
“ลี่ต้องบอกเฮียด้วยเหรอคะ”
(เคยบอกไปแล้วว่าอย่าคิดแทน)
“ค่ะ คราวหน้าลี่จะบอกนะ” เธอตัดจบด้วยการยอมทำตามอย่างว่าง่ายแบบที่ผ่านมา
(ช่วงนี้เป็นอะไร)
คนถูกถามไม่ได้ตอบกลับทันที เพราะสงสัยว่าอีกฝ่ายไม่รู้จริง ๆ หรือพยายามถามเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้
