ทว่า… ไม่นานก็มีเสียงประกาศกร้าวที่คุ้นหูดังขึ้น
“ฉันบอกให้ขึ้นไปทำความสะอาด”
เสียงนั้นชวนให้ร่างเล็กเย็นวาบไปทั้งแผ่นหลัง มือที่กำลังล้างผักอยู่ชะงัก กำผักเอาไว้แน่น แต่ยังไม่ยอมหันไปและในจังหวะที่ความเงียบแทรกผ่านบรรยากาศจนอึดอัด จู่ ๆ จูนที่ยืนข้างกันก็รีบลนลานเอ่ยขึ้น
“บะ... บอกจูนเหรอคะ สักครู่นะคะคุณค่าย จูนจะรีบไปเดี๋ยวนี้”
“ไม่ใช่” ร่างสูงปฏิเสธเสียงเรียบ พลางจ้องแผ่นหลังของกระต่ายตัวน้อยที่ไม่ยอมหันหน้ามา ลมหายใจร้อนพ่นอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะเรียกชื่อของคนที่ต้องการให้ขึ้นไปทำความสะอาด แต่กลับดื้อด้านหนีมาอยู่ในครัว “หมวยลี่”
ร่างเล็กวางผักที่กำลังล้างลง หลังได้ยินค่ายเอ่ยชื่อของตัวเอง พลางหมุนตัวหันกลับมามองคนในชุดสูทสีดำที่จ้องหน้าเอาผิด เขาไม่กลัวเลยสักนิดว่าจะมีใครสงสัย ซึ่งหมวยลี่ไม่ชอบเลยที่อีกฝ่ายมักจะทำอย่างนี้ทุกครั้ง เวลาอยากกดดันให้ทำตามความต้องการ
“ค่ะ
