เมื่อกษิดิศเงียบไป อารมณ์โกรธของปาริสาก็คลายลง แม้ส่วนลึกยังรู้สึกเจ็บปวดกับปฏิกิริยาของอีกฝ่าย ดวงตาคู่งามกวาดมองใบหน้าคมที่ยังมีรอยฟกช้ำ มือเรียวจึงยกขึ้นแตะที่ริมฝีปากเขาเบาๆพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานดุจเดิมว่า
“คุณเจ็บมากไหมคะ” คำถามของหญิงสาวทำให้เขาสบตาคนพูด แต่ส่วนลึกกลับหวนคิดถึงอันธิตา ตัดพ้อต่อว่าเหตุใดจึงไม่ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเขาแบบนี้บ้าง หล่อนควรถามและดูแล ช่วยทำแผลให้เขา เพราะหล่อนเป็นเมียเขา เป็นเมียแท้ๆ แล้วด้วย...
ความน้อยใจที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครแม้แต่กับปาริสา กำลังเกิดขึ้นกับภรรยาที่เคยคิดทิ้งขว้าง ชั่ววูบทำให้เขาปัดมือของคนรักออกอย่างไม่ไยดี ฝ่ายนั้นเม้มปากด้วยความน้อยใจเช่นกัน ก่อนจะผละห่างจากเขาแล้วหยุดอยู่กลางห้อง ต่างคนต่างเงียบงันได้ครู่หนึ่ง ชายหนุ่มจึงเอ่ยถาม
“คุณมาหาผมแต่เช้ามีอะไรด่วนหรือเปล่า” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนลง แต่ปาริสากลับรู้สึกถึงความห่างเหิน
