Gece yine tüm masumiyetiyle kollarımda uyuyor. Bense öylece durup günlerdir yaşadıklarımı düşünüyorum ama her şey gözüme anlamsız görünüyor. Gece benden küçük, ona böylesine tutulmamalıydım. Normal şartlarda bile dikkatimi çekmemesi gerekirdi. Şımarık, kendi hâlinde bir ergen olmalıydı ve ben de ona karşı bir duvar kadar tepkisiz kalabilmeliydim. Sonuçta Gece benim işimdi, öyle olmalıydı. Oysa şimdi hayatımın tamamını kaplamış durumda… Böyle olmasını istemiyorum diyecek hâlim bile yok artık. Böyle bir şeyi aklımdan geçirirken bile yüzümü buruşturuyorum.
Tek elimle saçlarını okşuyorum. Ona hiçbir art niyet taşımadan, sadece masumca dokunduğumda bile bir yanma hissi, vicdanım... Her şey saldırıyor sanki bedenime!
Titrediğini hissedip bedenini daha sıkı sarıyorum.
En azından bana söz verdi
