Ertesi sabah erkenden kalkıyorum. İçimde okula gitmemek için büyük bir istek duyuyorum ama gitmek zorundayım, değil mi? Sonuçta bu bir yalan olsa da ben bir lise öğrencisiyim. Üstelik yeterince göze çarpıyorken başka bir soruna daha sebep olursam işimi tehlikeye atabilirim.
Umutsuzca iç çekerken göz ucuyla telefonuma bakıyorum. Ne bir mesaj ne bir çağrı... Harika! Gece hiçbir şey yazmamış.
Doğrulup yataktan kalkıyorum. Okul formamı giydiğim gibi evden çıkıyorum. Buz gibi hava yüzüme çarpıyor ama buna hemen alışıyorum. İçimi soğuk rüzgârla âdeta serinletiyorum.
Yavaş adımlarla okula yürüyorum. Sokaklar bomboş ve sessiz... Sadece rüzgârın ve kuşların sesini duyuyorum. Birleşip bir ritim tutturmuşlar, boş caddeye huzur yayıyorlar. Henüz insanlar sokaklara dökülmemişken her şey oldukça saki
