ซุปตาร์หนีรัก

ณ ประเทศสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์หรือดูไบเมืองของอภิมหาเศรษฐี ที่เว่อร์วังอลังการที่คนทั่วไปต้องนึกถึงด้วยความหรูหราและความล้ำสมัยความยิ่งใหญ่ตระการตาจากเมืองแห่งท้องทะเลได้กลายมาเป็นเมืองสวรรค์บนดิน รวมถึงเพื่อนซี้ของเธอตะนอยร่างกายที่เป็นชายแต่ใจเป็นหญิงคนในวงการชอบเรียกนางว่าเจ๊มดตะนอยผู้จัดการดาราอันดับหนึ่งของเมืองไทย ตะนอยนั่นบ่นมาทุกปีว่านางอยากจะมาเที่ยวดูไบ อยากจะมาเจอหนุ่มๆอาหรับ ซึ่งปีนี้เป็นปีที่เธอต้องการอยากพักจากการทำงานแสดงละคร โฆษณา และ อีเว้นท์ต่างๆ ซึ่งถือว่าเยอะมากในช่วงเวลาเกือบ 2 ปีแล้ว ที่ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนนอกจากการทำงาน การมาของเราทั้ง 2 คน มันมีความแตกต่างกันมากมาย เพื่อนของเธอนั้นชัดเจนตั้งแต่ขึ้นครื่องลงเครื่องที่สนามบินแล้วว่าต้องการอะไร กรี๊ด กรี๊ด “ว๊าย!!! หนุ่มอาหรับหล่อ มันทำใจของกะเทยเต้นตึ๊ก ตึ๊ก” “พอ...หยุดสักที ไหนที่พักที่จองไว้ ฉันเหนื่อยมากอยากพักผ่อนแล้ว” กังสดาลที่รู้สึกขำและแอบอายนิดๆที่เพื่อนของเธอแสดงอาการตื่นเต้น กรี๊ด วี๊ด ว้าย แบบนี้จนคนทั้งสนามบินหันหน้ามามองจุดที่เธอยืนอยู่ “ระดับเจ๊มดตะนอยไม่มีพลาดในการหาที่พักฉันเช็คข้อมูลมาอย่างละเอียดเรียบร้อยแล้วว่า ที่ไหนดี ที่ไหนเลิศ เจ๊มดตะนอยจัดการให้ let go!!” พร้อมทำท่าดีดนิ้ว แล้วกวักมือเรียกให้เธอเดินตามมากั้งถึงกับส่ายหน้าเบา “จ้า เรื่องงานให้พร้อมแบบนี้บ้างนะ”ทั้งสองพากันเดินมายังรถของโรงแรมที่ได้ติดต่อให้มารับพวกเธอที่สนามบิน “เฮ้อ...ถึงสักที ฉันขอพักเอาแรงก่อนนะ เหนื่อยมากและเพลียด้วย” “โอเค ตามสบาย เดี๋ยวฉันจะจัดการเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ให้เองจ้ะ คุณเพื่อน” ยังพูดไม่ทันจะจบตะนอยหันไปมองอีกทีกั้งก็ได้หลับไปแล้วตะนอยถึงหัวเราะเบาๆพร้อมกับส่ายหน้าเดินไปเปิดกระเป๋าเอาเสื้อผ้าออกมาแขวนแล้วทำการเดินสำรวจรอบ ๆ ห้อง ถือว่าห้องพักใช้ได้เลยทีเดียวสมกับราคาที่แสนจะแพง “ไม่ไหวอาบน้ำดีกว่าเรา จะได้สบายตัว” พร้อมกับฮึมฮัมร้องเพลงไปเบาๆ กั้งที่ได้นอนหลับไปสักพักตื่นขึ้นมาก็รู้สึกสดชื่นดีกว่าตอนมาถึงแรกๆเธอเริ่มสังเกตรอบๆ ของห้องพักรสนิยมของเพื่อนถือว่าใช้ได้ กั้งเดินบิดขี้เกียจและเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อให้ร่างกายรู้สึกสดชื่นเดินเลยไปมองตรงกระจกก้มมองไปตรงด้านล่างสมกับที่เขาบอกกันจริงๆ ว่าเป็นเมืองของมหาเศรษฐี เธอกับตะนอยรู้จักกันตั้งแต่เด็กจนถึงเรียนมหาวิทยาลัยและเริ่มทำงานเข้ามาในวงการก็ได้ตะนอยนี้แหละเป็นเพื่อนมาคอยจัดคิวทั้งสองถือว่าสนิทและไว้ใจกันมากที่สุดในชีวิตเธอ ภายนอกทุกคนอาจจะคิดว่าเธอมีฐานะร่ำรวยไม่จำเป็นต้องมาทำงานในวงการก็มีกินมีใช้แล้ว ซึ่งความเป็นจริงแล้วเธอไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับผู้ชายคนนั้นเห็นจะมีก็แค่นามสกุลเท่านั้นที่มีส่วนเกี่ยวข้องกันตั้งแต่ผู้ชายคนนั้นได้ไล่เธอกับแม่ออกบ้าน ถ้าเปลี่ยนนามสกุลได้ใจเธอก็อยากจะเปลี่ยนให้มันจบๆไป แต่ติดตรงแม่ของเธอไม่ยอมให้เปลี่ยน เธอก็ไม่เข้าใจในตัวท่านเช่นกัน แม่เลี้ยงสุมณฑา เทียมสมรหรือที่ใครๆ เรียกว่าแม่นาย เธอกับแม่ได้ย้ายกลับไปอยู่เชียงใหม่ตั้งแต่พ่อกับแม่ได้แยกทางกัน เราสองคนมาช่วยกันพัฒนาที่ดินของยาย ให้เป็นไร่ดอกกุหลาบและดอกไม้เมืองหนาวที่ใหญ่เป็นอันดับหนึ่ง ซึ่งไร่เรามีสายพันธุ์มากมาย จนเป็นที่ติดตลาดของเมืองไทย กริ้ง กริ้ง กั้งรอปลายทางรับสาย “สวัสดีเจ้า แม่นาย สบายดีก่อเจ้า” “สบายดีจ้ะ คุณลูกสาวถึงดูไบแล้วเหรอเรา” “ถึงแล้วคะแม่ แม่ทำอะไรอยู่ค่ะ” “แม่เหรอก็กำลังเตรียมตัวจะเข้านอน ไง!!! เรานะไม่เหนื่อยหรือไงนี่คงพึ่งจะลงเครื่องได้ไม่นานใช่ไหม” “ใช่คะแต่กั้งหลับไปแล้วนิดนึงคะแม่ ตื่นขึ้นมาก็เลยโทรหาแม่เนี้ยแหละ” “แล้วตะนอยไปไหนแล้วละลูก เงียบเชี่ยวไม่ได้ยินเสียงเลย” “ออ...ตะนอยอาบน้ำอยู่ คะแม่ กั้งคิดถึงแม่จังอยากให้แม่มาเที่ยวด้วย” “จ้า...คุณลูกสาว แม่ก็คิดถึงหนู ดูแลตัวเองดีๆหละ ไปต่างบ้านต่างเมือง พอดีช่วงนี้ที่ไร่เรามันยุ่งๆ รอให้พ้นช่วงนี้ก่อนนะ แม่จะขอใช้เงินลูกบ้าง” “ฮ่า ฮ่า ฮ่า สำหรับแม่กั้งยกให้หมดเลยคะ” “ดีมากจำไว้ดีๆนะคุณลูกสาว กั้งแค่นี้ก่อนนะแม่รู้สึกง่วงๆ วันนี้แม่ไปลงไร่มาทั้งวัน เหนื่อยๆ” “คะแม่พักเถอะ ยังไงแล้วหนูจะโทรหาเรื่อยๆ แล้วกันนะคะแม่” “จ้ะ คุณลูกสาว” “กั้งรักแม่นะคะ จุ๊บ จุ๊บ”คุยกับแม่เสร็จแล้ว เธอก็เดินออกมาตรงห้องรับแขก เธอเดินไปนั่งตรงโซฟาที่เห็นตะนอยนั่งอยู่ก่อนแล้ว ตะนอยได้หันหน้ามาถาม “โทรรายงานตัวกับป้ามาแล้วใช่ไหม” กั้งพยักหน้า ตาก็จ้องมองไปตรงโทรทัศน์ที่กำลังนำเสนอรายการของประเทศนี้ ดูๆไปก็เพลินดี สักพักกั้งก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ ตั้งแต่เดินทางมาถึงเธอยังไม่ได้ล้างหน้าหรืออาบน้ำ มาถึงเธอก็ขอนอนพัก เดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้แบบที่เธอชอบใส่บ่อยๆ เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์รัดรูป ใส่คู่กับรองเท้าผ้าใบคู่เก่ง ถ้าไม่ทำงานเธอมักจะไม่ค่อยแต่งหน้าเท่าไหร่ เธอก็ใช่ช่วงนี้แหละได้พักใบหน้าจากเครื่องสำอางค์ “ไป ไป พร้อมหรือยัง เรามาเริ่มทริปท่องเที่ยวในดูไบกันเถอะ” ตั้งแต่ก้าวแรกที่เธอนั่นออกจากโรงแรม เพื่อนของเธอนั้นพาชมผู้ชายทั่วดูไบ จนตอนนี้เธอเริ่มจะเวียนหัว สรุปว่าเพื่อนเธอชวนมาดูกล้ามอกแน่นๆ ของผู้ชายอาหรับ “แก แก ดูผู้ชายคนนั้นสิ คนที่มีหนวด อือหื้อ...หล่อวะ แกว่าไหมผู้ชายที่นี่ ดูดีงานดีกันทั้งเมืองเลย” “เออ...ตั้งแต่มาถึงดูไบ ฉันขอถามแกจริงๆ นะ ว่าแกเจอคนที่ไม่หล่อบ้างหรือยัง ถ้าเจอแล้วบอกฉันด้วย พอดีฉันอยากเห็นว่าคนไม่หล่อของแกหน้าตาจะเป็นแบบไหน” “ค่ะ คนสวยเลือกได้นะย่ะหล่อน คนไม่หล่อแกจะให้ฉันจะดูทำไมให้เสียสายตา” “อ้าว !!! ก็ตั้งแต่มาถึง ฉันเห็นแกชมคนโน้นหล่อ คนนี้หล่อ ฉันก็อยากเห็นคนไม่หล่อของแกบ้างสิมันผิดตรงไหน” ตะนอยหันไปมองค้อนเบาๆ ตามสไตล์ “ไม่ไหวพรุ่งนี้เราค่อยว่ากันใหม่เถอะกั้ง ฉันรู้สึกเหนื่อยและร้อน” “อ้าว!! ฮ่า ฮ่า เห็นคึกตั้งนานอยู่ดีๆ ก็แบตหมดสะงั้นคุณเพื่อน” เช้าวันถัดมา กั้งตื่นขึ้นมางัวเงียลุกขึ้นมารับโทรศัพท์ ที่มันดังอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา ใครเนี่ย!!! ที่โทรมาแต่เช้า “ฮัลโล !!! กั้งพูดอยู่ค่ะ” แต่หน้าก็ยังจมอยู่กับหมอนใบโต “ไง ยายตัวแสบถึงแล้วไม่คิดจะโทรหากันบ้างหรือไง” “โห!!! พี่ต้นโทรมาก็บ่นเลยนะ ว่างแล้วเหรอคะคุณวิศวกร ถึงได้โทรมาหา” “ว่างแล้วสิ พอดีน้องมันไม่เคยคิดจะโทรหาเลยต้องโทรหามันเอง” กั้งที่ได้ยินก็หัวเราะ เธอกับพี่ต้นคุยกันไปสักพัก ตะนอยก็เดินเข้ามาแซว “ไงล่ะคะ ต้องโทรมารายตัวถึงที่นี่เลยเหรอพี่ต้น กลัวกั้งมันจะคว้าเอาหนุ่มอาหรับกลับไปหรือไงค่ะ” “พี่ไม่กลัว กลัวแต่จะไม่คว้ามามากกว่านะสิ” ต้นที่ได้ยินเสียงตะนอย ดังแทรกเข้ามาเพราะกั้งได้เปิดสปีคโฟนพูด จึงหันหน้าไปไล่ตะนอยให้อาบน้ำ “ไป อาบน้ำได้แล้วแก เดี๋ยวฉันจะได้อาบมั้ง” “พี่ต้นแค่นี้ก่อนนะคะ เสียดายเงินค่าโทรศัพท์ เดี๋ยวกั้งจะถ่ายรูปสวยๆ ส่งไปให้ดูคะ” คุยเสร็จเธอขอนอนอีกนิด พอตะนอยอาบน้ำเสร็จเธอก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวพร้อมกับเช็คกล้องกระเป๋าเงินสิ่งของต่างๆ ภายในกระเป๋า แล้วก็พากันเดินออกมายังด้านหน้าของโรงแรม ทั้งสองมองไปรอบๆ มองหาร้านกาแฟที่สวย บรรยากาศดี น่านั่งในยามเช้า ซึ่งแดดมันยังไม่ถึงกับร้อนมาก เธอกับตะนอยเดินเข้าไปภายในร้านเพื่อดูเมนูและสั่งอาหารมานั่งทานเพลิน ๆ ก่อนจะออก ไปเที่ยวกันในวันนี้ ช่วงที่เธอนั้นกำลังมองไปรอบๆ ก็ต้องร้องออกมาเสียงดัง “โอ๊ย!!! แกหยิกฉัน ทำไม”ตะนอยที่รู้สึกตัว ก้มมองตรงต้นแขนของเพื่อน ที่นั่นเธอลืมตัวบิดเข้าไป “โทษ ๆ ฉันขอโทษเผลอไปนิดนึง พอดีฉันเจอคนหล่อ ดูสิแกคนบ้าอะไรจะหล่ออะไรขนาดนั้น” กั้งหันไปมองตามที่ตะนอยชี้ก็หล่อจริงๆ แต่คนไหนกันล่ะ ที่เห็นยืนกันเป็นกลุ่ม เหมือนพวกบอดี้การ์ดในละครหรือหนังที่เธอแสดง มองไปมองมาก็เหมือนกับพวกแกงค์มาเฟีย กั้งมองเลยเข้าไปในกลุ่มของชายกลุ่มนั่นเธอสังเกตผู้ชายคนหนึ่งที่เดินลงมาจากรถ เขาดูดีจัง หล่อ สมาร์ทมาก ท่าทางคงจะเป็นนักธุรกิจใหญ่ของที่นี่แน่ๆ มีแต่คนวิ่งออกมาต้อนรับ “ชะนี !!! แกมองคนไหน อย่ามามองคนเดียวกับฉันนะ” “เดี๋ยวนะ ฉันยังไม่รู้เลยแกมองหรือชมคนไหนที่เห็นๆ เขาก็ยืนกันเป็นกลุ่ม หรือว่าแกจะเหมาทั้งหมด ดูท่าทางจะแข็งแรงแล้วกะเทยจะรับไหวไหม” กั้งที่ส่งเสียงหัวเราะจนตะนอยมองค้อนขวับ “ค่ะ!!! ได้มาทั้งหมด กะเทยก็พร้อมรับนะ ส่วนแกจะรับสักคนไหมคะ” “อย่า!!! มาโยนให้ฉันพอดีฉันไม่นิยมกินของนอกคะ” “จ้า!! คุณสมชาย” ตะนอยได้ยินก็เผลอกรี๊ดรับชื่อจริงที่เพื่อนเรียกและ เตรียมจะทำท่าตบปากเพื่อนสนิท “หยุด!!! เดี๋ยวนี้เลยนะนังเพื่อนบ้า ถ้าแกเรียกชื่อนี้อีกทีฉันจะหางานให้ทำ ไม่ให้หยุดเกมของแกก็จะไม่ได้เล่น ฉันจะยึดเวลาทั้งหมดของแก” “ถ้าฉันไม่ได้หยุด ตัวแกก็อย่าฝันว่าจะได้หยุดเช่นกัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงหัวเราะของทั้งสองคนนั้นดังไปกระทบใครบางคนที่ก้าวลงมาจากรถ มาร์ตินได้หยุดและหันหน้าไปมองตรงที่ร้านกาแฟที่มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งกับผู้ชายที่ออกจะตุงติง “ตะนอย ตะนอย เขามองมาทางนี้ เราเสียงดังกันไปหรือเปล่าว่ะ” กั้งที่หันไปสะกิดเพื่อน แล้วมองไปรอบๆและได้แต่พยักหน้าเป็นเชิงขอโทษ ที่ทำเสียงดัง เขาคงจะรำคาญผู้ชายคนนั้นยืนนิ่งหันหน้ามาทางนี้ แต่ภายใต้แว่นตา เธอไม่รู้ว่าเขามองอะไร จากที่ยิ้ม ๆ ก็หุบยิ้มในทันใด “ตะนอย ตะนอย เขามองเราหรือเปล่าวะ”หรือเขามองใคร กั้งได้หันไปมองรอบๆ ก็มีแต่เธอกับตะนอยเท่านั้น “แก แก ฉันว่าเราไปที่อื่นกันเห๊อะ” มาร์ตินได้โอกาสก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป ซึ่งเขานั่นก็ไม่เข้าใจตัวเอง เขาจะถ่ายรูปผู้หญิงคนนั้นทำไม ใช่เธอสวย สวยแบบสาวเอเชียหุ่นทรวดทรงโอเคเลยดูใบหน้าเล็กๆ ปากนิดจมูกหน่อยนั่น จัดว่าเข้ารูปสวย กั้งนั้นคิดในใจ งานนี้เธอทำอะไรผิดพลาดหรือเปล่า เขาถึงได้ถ่ายรูปพวกเธอจะไปแจ้งความหรือว่าอะไร กั้งทำสีหน้าไม่สู้ดี มันร้อนๆหนาวๆ พิลึก กฎของที่นี่เธอก็ไม่รู้ ข้อห้ามเขาห้ามทำอะไร เธอนั่นก็ไม่ได้ศึกษามาเลย “แก เก็บของเสร็จหรือยังตะนอย” ช่วงทีเธอกับตะนอยก้มเก็บของอยู่นั้น ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาหาที่โต๊ะที่เธอนั่ง นาโช่ที่ได้รับคำสั่งจากบอสให้มาจัดการถามชื่อและสั่งให้เขามาขอเบอร์โทร แต่เมื่อเขาเดินมาถึงที่โต๊ะ เขาดันตกใจกับผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ผู้ชายคนนี้มองเขาอย่างกับจะกลืนกินเขาเข้าไปสะอย่างนั้น นาโช่คิดในใจ เฮ้ย!!! ทำไมทำแบบนี้กับเขาไอ้เบ็น มันก็ยังว่างทำไมไม่ใช้มันมาเขาคิดในใจเขาไม่ค่อยจะถูกโฉลกกับเพศนี้สักเท่าไหร่ เขามั่นใจมาว่าคนที่จ้องมองเขาอยู่นั่นเป็นเพศไหน กั้งเงยหน้าขึ้นไปมองเอาแล้ว เอาแล้วไงเราต้องทำผิดกฎของที่นี้แน่ ๆ เขาถึงได้เดินมาเตือน “ขอโทษนะครับ พอดีบอสของผมขอให้ผมมาทำความรู้จักคุณพอดี บอส ผมคิดว่าคุณผู้หญิงหน้าตาดูคุ้นๆ คล้ายกับเพื่อนของท่าน” เนียนไปแล้วกันเรา  กั้งได้ยินคำทักทายแล้วถึงกับทำหน้าสงสัย ตะนอยก็ไม่ต่างกัน แต่ด้วยความที่เป็นคนฟรนลี่และคนที่ยืนตรงหน้าเป็นหนุ่มหล่อ เพื่อนของเธอมีเหรอที่จะพลาด “สวัสดีคะ ดิฉันชื่อตะนอย เป็นผู้จัดการของดารา คนที่คุณกำลังบอกว่าหน้าคุ้นๆ คนนี้เธอคือมิสกังสดาล วัฒนศิริ แล้วนี้นามบัตรคะคุณสุดหล่อ” กั้งดึงแขนตะนอยมา ตีเบาๆ แล้วทำเสียงดุ “แก!!! ไปให้นามบัตรเขามั่วซั่วแบบนั้นได้ไงและที่สำคัญแกบอกชื่อฉันไปเพื่ออะไร ห๊ะ!!” พร้อมกับส่งสายตาดุๆไปให้เพื่อน “เออ...คุณต้องการอะไรหรือเปล่าคะ หรือว่าพวกเราได้ทำผิดกฎอะไรของที่นี่” กั้งนั่นพูดจาด้วยความระมัดระวังตัวเอง เธอไม่แน่ใจว่าเขามีจุดประสงค์อะไร “ไม่ใช่ครับ!! อย่างที่ผมได้บอกไปเมื่อกี้ บอสผมเขาคุ้นๆ ใบหน้าคุณผู้หญิงท่านเลยให้ผมมาถามชื่อว่าใช่คนรู้จักหรือเปล่าก็แค่นั้นครับ” กั้งได้ยินสิ่งที่ผู้ชายตรงหน้าแล้วไม่คิดที่จะเชื่อในสิ่งที่เขาพูดว่านั่นคือเรื่องจริง เธอพึ่งเคยมาที่นี่ไม่มีทางที่จะรู้จักใคร นึกไปอีกทีเธอกับตะนอยต้องทำอะไรผิดแน่ๆ จนเจ้านายเขารำคาญหรือว่าพวกเธอทำอะไรไม่ดี “ไม่ใช่ครับ บอสผมแค่อยากจะรู้จักคุณเท่านั่น และนี่คือนามบัตรของบอสครับ” เร็วกว่าเธอ ก็เพื่อนคนข้างๆ ที่เอามือยื่นไปรับทันทีกั้งได้แต่ส่ายหน้า