Elvan, salondaki koltukta oturmuş, dizlerinin üstünde telefonunu sıkıca tutuyordu. Derya ona sessizce çay uzatmış, sonra karşısına geçip beklemişti. Ama Elvan hâlâ ekrana bakıyordu. Zelal’in mesajı oradaydı. Tek bir cümle, dünyasını altüst eden tek bir itiraf:
"Ben hamileyim. Teyze oluyorsun."
Elvan sonunda derin bir nefes aldı, annesinin numarasını tuşladı. Parmakları hafifçe titriyordu. Telefon çaldı. Bir, iki, üç… Derken karşıdan tanıdık, yorgun bir ses duyuldu:
— “Alo?”
Elvan sesi duyunca bir an konuşamadı. Boğazında düğümlenen kelimeler yutkunarak çözüldü:
— “Anne… benim. Elvan.”
Kısa bir sessizlik oldu. Ardından annesinin sesi geldi, temkinliydi:
— “Elvan… hayırdır kızım, bu saatte?..”
— “Zelal bana mesaj attı. Hamileymiş. Doğru mu bu?”
Karşıdaki sessizlik bu kez daha uzundu
