“Acaba Baran mıydı güven, yoksa Kerem miydi cesaret?”
Bu sorunun cevabı, Elvan’ın yüreğinde birden fazla yankı buldu. Baran’la konuşmalarında, geçmişin izlerini silmeye çalışırken bir sığınak bulmuştu. Onun sıcaklığı, bildik bir ev gibi sarıyordu Elvan’ı. Ama Kerem’in bakışlarında… bilinmeyene uzanan bir yolculuk vardı. Tanıdık olmayan ama cezbedici bir özgürlük.
Kerem’in adımları, Elvan’ınkine uyum sağladıkça, ikisinin de ayakları ritme değil, kalplerinin attığı sessiz zamana uyuyordu sanki. Elvan, dans etmeyi bilmediğini söylemişti ama bu akşam öğrenmişti: Bazen biri, seninle birlikte öğrenmeye gönüllüyse, bilmemek bile güzeldi.
Bir noktada göz göze geldiler. Ne bir söz söylediler ne de kahkaha attılar. Ama o an, kalplerinden çıkan en net cümleydi:
“Buradayım. Ve seninle buradayım.”
