Sabah güneşi, köy evinin camından içeri süzülürken Elvan sessizce çantasını topluyordu. Katladığı her kıyafet, burada geçirdiği her ağır günü bir kat daha bastırıyor gibiydi yüreğine. Sessizliği sadece valizin fermuar sesi bozdu. Yavaş, kararlı…
Annesi kapının eşiğinde bekliyordu. Gözleri doluydu ama ağlamıyordu. Alışmış bir kadının suskunluğuydu bu. Elvan göz göze gelmedi, elini tutup hafifçe sıktı. Son bir vedaydı bu da.
Sonra Zelal’in odasına yöneldi. Kapıyı tıklattı, içeriden yumuşak bir “gel” sesi geldi.
Zelal gelinliğini çıkarmıştı, sade bir elbise içindeydi. Saçları toplanmıştı ama yüzünde ilk defa bir huzur vardı, belki de kabullenişin donuk huzuru.
Elvan odanın ortasında durdu. Gözleri kardeşinin üzerinde gezindi.
— “Gitmeden önce seni görmeliyim dedim,” dedi Elvan sessizce.
