IT WAS a heartbreaking evening when they have to let the body of their son for burial. And as the morgue staff enters the house while slowly carrying the coffin, Zionne tears were never stop from falling. Tanging sa larawan na lamang niya makikita ang kaisa-isang anak at masakit isipin kung paano ito nawala nang ganoon kabilis. Sa maikling panahon na nakasama niya ito ay doon niya lang naramdaman ang totoong saya bilang isang ina.
Nakatitig lamang siya sa nakangiting larawan ng anak. Kinuha niya iyon nang minsang nakita itong ngumiti. Pilit niyang binabalikan ang bawat sandaling nakapiling niya ito. Pero sandali siyang napalingon sa boses na bumungad sa kaniya, "Nakikiramay ako, Zionne." At nang lingunin niya ito ay nagsusumamo ang mga mata nitong nakatingin sa kaniya. It was Paul, who i
