One Stormy Night

Chapter One

MY KNEES TREMBLED as I walked out of the car. It has been more than two years and I just can’t understand why I’m still affected by those memories.

Memories.

Papa took care of everything. When I was still on US o A, he called me and told me exactly that everything’s already fine, that there’s no need for me to worry and I shouldn’t pressure myself regarding such things because everything has fell on its places.

Hindi ko maintindihan pero masyado pa rin akong apektado sa lahat ng bagay. Maayos na ang lahat pero patuloy pa rin akong ginugulo ng bangungot na iyon hanggang ngayon.

Kung hindi lang ako pinilit na umuwi ni Denise at ni Krypton para sa kasal nila sa tingin ko ay hindi na ako babalik dito.

But those two means so much to me and I just can’t miss this once in a lifetime event.

Ikakasal na dapat sila isang taon ang nakakalipas pero masyado silang naging abala sa mga bagay-bagay kaya ngayon lang natuloy.

I roamed my eyes around the whole place and smiled wearily as the cold-thin air embraced my whole body. It is indeed refreshing.

Krypton planned a beach wedding since Denise wanted it. I wanted it too. But the only person who I ever dreamt of saying my ‘I do’ pushed my away that night.

That night.

Sometimes, I couldn’t help but ask myself if how will I ever let go of the painful past, and I’ll end up with my own answer: I don’t know.

They say that time heal all wounds. I suddenly wonder if how long will I going to wait for that time of my life, to finally let go of everything and to finally heal all my wounds. I’ve wasted almost two years trying to heal the wounds of yesterday.

I’ve wasted almost all of my time trying to fake a smile but at the end of the day, those painful memories are pulling me back to dreary past.

Madalas may mga sugat na hindi kayang hilumin ng oras at panahon. May mga sugat din naman na kung kailan natin ginagamot ay saka mas lalong dumudugo.

At madalas ay may mga sugat na hindi naghihilom. Nananatili itong masakit at dumudugo sa loob pero kahit na gano’n ay nagagawa pa rin nating ngumiti kasi alam natin sa sarili natin na nakasanayan na natin ang sakit.

The pain didn’t fade away. It’s still inside us but we just came up to the point that we already got used to it.

Nananatili sa loob ang sakit pero hindi na natin napapansin na bahagi pa pala ito ng sistema natin dahil abala tayo sa pag-ngiti at pagpapakita sa ibang tao na malakas tayo, na wala na sa atin ang nangyari, na maayos na tayo.

I sighed heavily at my thoughts and just walked my way to the room, my stilettos are making some weird-footsteps-noises but I don’t care.

Malawak ang ngiting pinakawalan ko nang makita ang silid na inookupahan ni Denise. Hindi na ako kumatok at pumasok na lang agad sa loob.

There I found her sitting in front of the mirror; she looks so damn pretty with her wedding dress.

“Ate Stormy!” hiyaw niya at agad na tumayo at tumakbo papalapit sa akin para salubungin ako ng yakap.

“Hey, pretty.” Lumingon ako kay Ate Karma at kay Ate Alison na nakangiti rin sa akin.

“Buti nakarating ka, magtatampo talaga ako kung nagkataon.” Ngumiti na lang ako at hindi na sumagot.

Mayamaya lang ay may kinuha si Ate Karma sa pouch na hawak niya at inabot ito sa akin.

“We will be staying here for the next three days so I already booked you a room. Alam mo na, laging fully booked dito sa Lake House.” Ngumiti ako at marahang tumango.

“Salamat, ate.”

Pinagmasdan ko ang susi, may keychain ito na isang maliit na flashlight at naka-ukit doon ang room number ko.

“Double time, ladies! The ceremony’s about to start.” Sabay-sabay kaming lumingon sa pintuan at nakita si Kuya Thunder.

Ngumiti siya sa akin at marahang tumango na sinuklian ko naman. Kaagad naman nilang binihisan si Denise tapos ay ako naman ang sinunod nila.

Nang matapos ay agad kaming lumabas.

Buong seremonya ay nakangiti lang ako. Bigla ko tuloy naitanong sa sarili ko kung ako kaya, kailan ikakasal. Makakahanap pa kaya ako ng lalaking mamahalin ako? Siguro.

This is a big world after all, if in any case that God forgot to make me a match then its okay. I’ll just spend my whole life loving my family.

Nang matapos ang seremonya at nakapag-palitan na ng ‘I do’s’ sina Krypton at Denise ay pumunta na kaming lahat sa isang restaurant na ni-rentahan nila Papa para sa mga bisita na nandito rin sa Lake House.

Kasama ko ang pamilya namin sa mesa, si Ate Karma ay nakaupo katabi si Kuya Thunder, katabi rin ni Ate Karma si Thraia na ngayon ay apat na taong gulang na.

Napakaganda niya. Kamukhang-kamukha ni Ate Karma pero ang mata ang nagsasabi na isa siyang Del Valle. Kalong naman ni Kuya Thunder si Tyron, ang bunso nila na ngayon ay dalawang taong gulang pa lang.

Katabi ko naman si Ate Alison, nakapagitna sa kanilang dalawa ni Kuya Youan ang apat na taong gulang na anak nilang si You, ang junior ni Kuya.

Napangiti ako sa reyalisasyon na masyadong mabilis umikot ang mundo. Kaya kung hindi ka kumapit ng maayos ay mahuhulog at mapagiiwanan ka. Kung susubukan mo namang humabol ay sasampalin ka ng reyalidad.

“Stormy, anak, ayos lang ba kung ikaw na muna ang magbantay kay Tanner? Natutulog. Dalhin mo na muna sa k’warto mo. Naku, ang daming bisita.” Saad ni Mama.

Ngumiti naman ako at agad na tumango. It was actually a blessing in disguise since I don’t want to be seen by many. Hindi ko alam. Dati ay ayos lang sa akin pero ngayon, pakiramdam ko halos lahat ay nakatingin sa akin at pinag-uusapan ako.

“Sure, mom.”

Kinuha ko sa kanya si Tanner, ang dalawang taong gulang na anak ni Krypton at Denise na ngayon ay mahimbing na natutulog at agad na naglakad palayo.

Pagkadating ko sa loob ng silid ko ay agad ko siyang inilapag sa kama at marahang hinalikan sa pisngi. Pagkatapos ay agad kong hinubad ang suot kong kulay puting bestida para makapagpalit na.

My heart beats fast like a drum-roll as I heard the comfort room’s door opens. Slowly, I turned my back to confirm if someone else is also here.

Biglang nanlaki ang mga mata ko nang makita ang kahubdan ng lalaking nasa harap ko. Agad kong tinakpan ang katawan ko kahit na wala naman na akong magagawa.

Water drops from his wet hair are falling down his body, from his neck, to his chest, to his rippling six-packs, to his V Line and down there.

Para akong nag-ugat sa kinatatayuan ko at hindi malagalaw. Siguro kung ibang tao ang naririto sa harap ko ay sisigaw na ako sa kahihiyan. Pero hindi.

Looking at his pair of sad eyes, I saw a lot of emotions. Regret. Longing. Love. Walang nagbago sa kanya. Tanging ang mga mata lang na napakalungkot tignan pero iba pa rin ang dating sa akin at ang peklat sa kaliwang kilay niya.

I suddenly wonder if where and when he got that. His effect on me didn’t change. Nothing’s change. Not even a single fact.

“Stormy…” I swallowed real hard as I heard him called my name.

Damn! Adrian Hernandez, the man who pushed me away and broke my heart into pieces two years ago is here in front of me. How the hell did it happen?