İki haftadır hayatım öyle değişmişti ki, bazen aynaya baktığımda kendimi tanıyamıyordum. O eski, kırılmış, sürekli tetikte yaşayan halim sanki yavaş yavaş silinip gitmişti. Yerini huzura benzeyen bir sessizlik almıştı. Demir’le geçirdiğim günler adeta bir rüya gibiydi.
Onun yanındayken zaman kavramını unutuyordum. Sabahlar daha parlak, geceler daha kısa, hayat daha anlamlıydı. Ben, uzun zamandır ilk kez birine güvenmenin nasıl bir his olduğunu öğreniyordum.
Beni değerli hissettiren bir adam vardı hayatımda. Canım acısa herkesin canını yakacak bir adam. Gözlerim dolsa, o an dünyayı yakacak kadar gözü kara bir adam. Ama işin en tuhafı, o öfkenin ardında beni incitmemek için gösterdiği özen vardı.
Ben üzülmeyeyim diye kendi içindeki fırtınayı bastıran, beni güldürmek için uğraşan bir ad
