“Uyan güzellik,” diyen o boğuk, tiz sesi duyar duymaz gözlerim aralandı. Görüntü önce bulanıktı; loş ışık, taş duvarların donuk yansıması ve karşımdaki adamın silueti… birkaç saniye sonra netleşti. Kaya karşımda duruyordu. Gözlerini üzerime dikmiş, dudaklarının kenarında belirsiz bir kıvrım vardı. Gülümsemiyor ama gözleriyle dalga geçiyordu. Onun o bakışı, kendini Tanrı sanan insanların bakışına benziyordu. Kibirli, emin, rahatsız edici. “Ne istiyorsun benden?!” dedim, sesim çatladı ama sertti. Gözlerimi ondan kaçırmadım. Bu kadar korkarken bile korkumu göstermemeliydim.
“Kurtuluyorsun buradan,” dedi. Sesindeki eğlenceli ton, sanki birazdan yaşanacakların oyun gibi olduğunu söylüyordu. Gözlerim büyüdü. Kurtuluyor muydum gerçekten? İçimde bir umut kıpırdadı. Bedenim hâlâ bağlıydı ama kalbi
