บทที่ 2
777 Words
หลังจากที่สั่งเครื่องดื่มและกับแกล้มก็มีพนักงานสาวสวยมารอเอนเตอร์เทนแขก แต่พวกเธอก็เห็นแล้วว่าผู้ชายมากับผู้หญิงคงจะเป็นแฟนกันเลยไม่ได้มานั่งใกล้แค่รอผสมเครื่องดื่มให้
นิวเยียร์รับเครื่องดื่มมาก็ขอชนแก้วกับเขา และเธอก็เริ่มบทสนทนาเพราะเธออยากรู้จักผู้ชายคนนี้ให้มากขึ้นมาหน่อย
"คุณรู้เรื่องที่ผู้ใหญ่จะให้เราสองคนหมั้นกันไหมคะ"
"ไม่รู้"
"คุณไม่รู้เรื่องนี้ แล้วทำไมคุณถึงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเลยล่ะ"
"ชีวิตเราเป็นของพ่อแม่พวกท่านจะให้ทำอะไรก็คงต้องทำตาม"
"คุณมีความคิดแบบนี้เหรอ? ถึงว่า.."
"ถึงว่าอะไร" ชายหนุ่มข้องใจกับคำลงท้ายของเธอ
"ฉันก็ได้ยินมานิดหน่อยว่าคุณมีน้องชายอีกคน"
"มีน้องชายแล้วทำไม" นาคราชเริ่มจะไม่พอใจที่เธอเอ่ยถึงน่านฟ้าผู้เป็นน้องชาย เขาถูกพ่อเปรียบเทียบกับน้องมาตั้งแต่จำความได้เลยมั้ง เลยไม่อยากให้บุคคลภายนอกจับเขาไปเปรียบเทียบอีก
"น้องคุณคงจะเป็นตัวของตัวเองมากกว่านี้"
"หึ!" นี่แหละนะคนภายนอกไม่รู้อะไรก็สักแต่เอาไปพูด ยิ่งถูกเปรียบเทียบนั่นแหละน้องชายเขายิ่งต้องทำตัวโดดเด่นจนไม่มีเวลาเป็นของตัวเองถูกพ่อบงการไปซะหมด
ผู้ชายแบบนี้เหรอที่พ่อบอกว่าจะดูแลเราและบริษัทได้ ลูกแหง่น่ะสิไม่ว่าพ่อให้ทำอะไรก็ทำตาม ทีแรกเธอก็คิดว่าเขาจะรู้เรื่องที่ผู้ใหญ่ให้หมั้นหมายกันแล้ว แต่นี่เขาไม่รู้และเขายังรับได้ที่ผู้ใหญ่จะจับคลุมถุงชนเนี่ยนะ
นิวเยียร์เลยนึกอะไรขึ้นมาได้ อยากรู้นิสัยคนก็ต้องทดลอง
"ดื่มอีกสิคะ ฉันยังไม่เห็นคุณดื่มเลย" ครั้งนี้น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนไป
นาคราชเลยยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม
"น้องๆ คะ เข้ามาบริการพี่เขาใกล้ๆ หน่อยสิ"
พอแขกอนุญาตเด็กเอ็นที่รอ Entertain อยู่ ก็มานั่งข้างๆ ฝ่ายชาย จนที่นั่งเหลือน้อยลงนาคราชเลยขยับเข้าไปชิดตัวเธอ เห็นว่าเขาขยับเข้ามาจนลำตัวของทั้งสองแนบชิดกัน หญิงสาวเลยจะลุกออกปล่อยให้เขานั่งโซฟาตัวนี้ไป แต่พอเธอลุกขึ้นก็เสียหลัก ล้มลงบนตักของเขาที่นั่งอยู่ใกล้
"อุ้ยขอโทษค่ะ" คิดว่าตัวเองซุ่มซ่ามเลยกล่าวคำขอโทษ แต่พอจะลุกมือของฝ่ายชายกลับไม่ขยับออก "ปล่อยสิคะ"
"อยากให้ผมมาดื่มด้วยไม่ใช่เหรอแล้วจะลุกไปไหน" ริมฝีปากหนายื่นเข้าไปพูดใกล้ จนคนตัวเล็กที่อยู่บนตักต้องขยับใบหน้าออก
คิดไว้แล้วเชียวคงไม่แตกต่างจากผู้ชายคนอื่นหรอกคนชอบฉวยโอกาส
"ดื่มสิครับ" ว่าแล้วเขาก็เอื้อมไปหยิบแก้วเหล้าของเธอจะมาป้อน
หญิงสาวหยิบแก้วเหล้าจากมือของเขาแล้วมายกดื่มเอง คิดว่าดื่มหมดแก้วแล้วเขาคงจะปล่อย แต่พอดื่มหมดนาคราชก็ส่งให้เด็กบริการชงอีกแก้วมาให้
"เอ๊ะนี่คุณปล่อยฉันได้หรือยัง"
"นั่งอยู่ตรงนี้แหละ"
"เก้าอี้ก็มีฉันขยับไปนั่งตรงเก้าอี้ก็ได้"
"ตักของผมนิ่มกว่าเก้าอี้เยอะ"
"นิ่ม?" พูดถึงเรื่องตักนิ่มแต่ตอนนี้เธอสัมผัสว่ามีอะไรกำลังแข็งๆ ดันสะโพกของเธออยู่ "อะไร?" ดวงตาของคนที่นั่งอยู่บนตักแอบมองต่ำลงไปดูและก็ได้รับรู้ว่าไอ้ที่แข็งๆ มันคืออะไร
แต่พอเธอจะขยับตัวออกก็ถูกมือของเขากระชับแน่นขึ้น
"คุณ!" เธอแอบลอบกลืนน้ำลายลงคอจนเจ้าของความแข็งนั้นสังเกตได้
"ไปต่อกันที่อื่นไหม" เสียงทุ้มต่ำกระซิบพูดข้างๆ ใบหู
"ไปต่อบ้าอะไรล่ะปล่อยฉันได้แล้ว" ผู้ชายอะไรเพิ่งรู้จักกันยังกล้าทำรุ่มร่ามได้ขนาดนี้ถ้าต่อไปจะขนาดไหนเนี่ย คนแบบนี้เหรอที่พ่ออยากให้เราใช้ชีวิตอยู่ด้วย
ตุ๊บ! คิดได้แบบนั้นหญิงสาวก็กระทืบส้นเท้าลงกับปลายเท้าของอีกฝ่าย
"โอ๊ย" นาคราชเลยต้องยอมปล่อยมือออกจนเธอลุกขึ้นได้แล้วรีบก้าวออกมาจากมุมนั้น
"หึหึ" ริมฝีปากหนายกยิ้มเล็กน้อย ไม่ใช่แค่เธอหรอกที่อยากต่อต้านผู้ใหญ่เขาก็เช่นกัน เรื่องแบบนี้มันต้องยินยอมพร้อมใจกันทั้งสองฝ่าย
- Writer
