ในยามเช้าของวันใหม่ แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านม่านโปร่งในห้องนอนกว้าง น้ำหวานค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า เธอปรือตามองไปรอบ ๆ ก็พบว่าบรรยากาศในห้องนั้นดูเงียบสงบจนเกินไป สิ่งที่สะดุดตาเธอคือเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ซึ่งเป็นผลจากกิจกรรมรักเมื่อคืน
น้ำหวานหันซ้ายหันขวา แต่ไม่พบริวอยู่ในห้อง ท่ามกลางความสงสัย เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น
ก๊อก ๆ
ประตูเปิดออกช้า ๆ เผยให้เห็นคุณหญิงปัณฑารีย์ แม่ของริว ที่เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น น้ำหวานตกใจจนตาเบิกกว้าง เพราะในตอนนี้ตัวเธอไม่ได้สวมอะไรเลย มีเพียงผ้าห่มที่พอจะปกปิดร่างกายได้เท่านั้น
"หนูน้ำหวาน ไม่ต้องเขินแม่หรอกลูก" คุณหญิงปัณฑารีย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงใจดี ขณะสายตาก็ไล่สำรวจรอบ ๆ ห้องที่มีหลักฐานของค่ำคืนที่ผ่านมาอยู่ทุกมุม
น้ำหวานที่ยังปรับตัวไม่ทันถึงกับทำตัวไม่ถูก ได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ พร้อมกระชับผ้าห่มให้แน่นขึ้น
"เอ่อ...
